NTEU_TestSet.pl

Beneficjentami traktatu z Marrakeszu są osoby niewidome, osoby słabowidzące, u których niepełnosprawność wzroku nie może być poddana korekcji w takim stopniu, aby ich funkcja wzroku stała się zasadniczo równoważna z funkcją wzroku osoby bez takiej niepełnosprawności, osoby z ograniczoną zdolnością postrzegania lub czytania, w tym także z dysleksją lub wszelkimi innymi ograniczeniami zdolności nauki, które uniemożliwiają im czytanie utworów drukowanych w zasadniczo takim samym stopniu, jak czynią to osoby bez takiej niepełnosprawności, oraz osoby, które z powodu niepełnosprawności fizycznej nie są w stanie trzymać książki, posługiwać się nią lub też skupić wzroku bądź poruszać oczami w stopniu umożliwiającym normalne czytanie, o ile w związku z takimi ograniczeniami lub niepełnosprawnościami osoby te nie są w stanie czytać utworów drukowanych w zasadniczo takim samym stopniu jak osoby bez takich ograniczeń lub niepełnosprawności.
Osoby niewidome, osoby słabowidzące i osoby z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem nadal napotykają liczne bariery w dostępie do książek i innych materiałów drukowanych, które podlegają ochronie na mocy prawa autorskiego i praw pokrewnych.
Potrzebę zwiększenia liczby utworów i innych przedmiotów w dostępnych formatach objętych ochroną oraz potrzebę znaczącej poprawy ich obiegu i wprowadzania do obrotu uznano na szczeblu międzynarodowym.
Zgodnie z opinią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej 3/15 [4] wyjątki lub ograniczenia prawa autorskiego i praw pokrewnych w odniesieniu do wykonywania i wprowadzania do obrotu kopii w dostępnych formatach określonych utworów i innych przedmiotów objętych ochroną, przewidziane w traktacie z Marrakeszu, należy wprowadzić w życie w ramach dziedziny zharmonizowanej mocą dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [5].
Podobnie jest w przypadku systemów wywozu i przywozu przewidzianych w tym traktacie, o ile ostatecznie mają one na celu zezwolenie na publiczne komunikowanie lub dystrybucję na terytorium strony kopii w dostępnych formatach, opublikowanych na terytorium innej strony bez uzyskania zgody podmiotów uprawnionych.
Celem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1564 [6] jest wykonanie przez Unię w sposób zharmonizowany zobowiązań, które Unia musi wypełnić na mocy traktatu z Marrakeszu, aby poprawić dostępność dla beneficjentów kopii w dostępnych formatach we wszystkich państwach członkowskich Unii oraz obieg takich kopii na rynku wewnętrznym; zobowiązuje ona państwa członkowskie do wprowadzenia obowiązkowego wyjątku do określonych praw, które są zharmonizowane na mocy prawa Unii.
Celem niniejszego rozporządzenia jest wykonanie zobowiązań wynikających z traktatu z Marrakeszu w odniesieniu do ustaleń między Unią a państwami trzecimi będącymi stronami traktatu z Marrakeszu dotyczących wywozu i przywozu w celach niekomercyjnych kopii w dostępnych formatach z korzyścią dla beneficjentów, oraz określenie w sposób jednolity warunków takiego wywozu i przywozu w dziedzinie zharmonizowanej na mocy dyrektyw 2001/29/WE i (UE) 2017/1564 w celu zapewnienia, aby środki te były spójnie stosowane na całym rynku wewnętrznym i aby nie zagrażały harmonizacji praw wyłącznych i wyjątków zawartych w tych dyrektywach.
Niniejsze rozporządzenie powinno zapewniać, aby kopie w dostępnych formatach książek, w tym książek elektronicznych, czasopism, gazet, magazynów oraz innych tekstów pisanych, notacji, w tym zapisu nutowego, oraz innych materiałów drukowanych, w tym w formie dźwiękowej, cyfrowych lub analogowych, które zostały wykonane w państwie członkowskim zgodnie z krajowymi przepisami przyjętymi na mocy dyrektywy (UE) 2017/1564, mogły być dystrybuowane, komunikowane lub udostępniane beneficjentowi lub upoważnionemu podmiotowi, o których mowa w traktacie z Marrakeszu, w państwach trzecich, które są stronami traktatu z Marrakeszu.
Do dostępnych formatów należą na przykład: druk alfabetem Braille'a, duży druk, dostosowane książki elektroniczne, książki mówione oraz nadania radiowe.
Z uwagi na „niekomercyjny cel” traktatu z Marrakeszu [7] dystrybucją, publicznym komunikowaniem lub publicznym udostępnianiem kopii w dostępnych formatach osobom niewidomym, osobom słabowidzącym lub osobom z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem lub upoważnionym podmiotom w państwie trzecim powinny zajmować się wyłącznie w celach niezarobkowych upoważnione podmioty mające siedzibę w państwach członkowskich.
Niniejsze rozporządzenie powinno również pozwalać beneficjentom w Unii oraz upoważnionym podmiotom mającym siedzibę w państwach członkowskich na przywóz z państwa trzeciego kopii w dostępnych formatach wykonanych zgodnie z wykonaniem traktatu z Marrakeszu, a także pozwolić im na dostęp do nich, w celach niekomercyjnych, z korzyścią dla osób niewidomych, osób słabowidzących lub osób z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem.
Obieg tych kopii w dostępnych formatach na rynku wewnętrznym powinien być możliwy na takich samych warunkach jak w przypadku kopii w dostępnych formatach wykonanych w Unii zgodnie z dyrektywą (UE) 2017/1564.
Aby zwiększyć dostępność kopii w dostępnych formatach oraz aby zapobiegać niedozwolonemu wprowadzaniu do obrotu utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną, upoważnione podmioty zajmujące się dystrybucją, publicznym komunikowaniem lub publicznym udostępnianiem kopii w dostępnych formatach powinny wypełniać określone obowiązki.
Należy zachęcać państwa członkowskie do podejmowania inicjatyw służących promowaniu celów traktatu z Marrakeszu oraz wymiany z państwami trzecimi będącymi stronami tego traktatu kopii w dostępnych formatach, a także do wspierania upoważnionych podmiotów przy wymianie i udostępnianiu informacji.
Takie inicjatywy mogłyby obejmować opracowanie wytycznych lub najlepszych praktyk w zakresie wykonywania i wprowadzania do obrotu kopii w dostępnych formatach, w drodze konsultacji z przedstawicielami upoważnionych podmiotów, beneficjentów i podmiotów uprawnionych.
Istotne jest, aby przetwarzanie danych osobowych w ramach niniejszego rozporządzenia odbywało się z poszanowaniem praw podstawowych, w tym prawa do poszanowania prywatności i życia rodzinnego oraz prawa do ochrony danych osobowych zgodnie z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), a bezwzględnie konieczne jest, aby każde takie przetwarzanie odbywało się również zgodnie z dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE [8] i 2002/58/WE [9], które regulują przetwarzanie danych osobowych, które może być dokonywane przez upoważnione podmioty w ramach niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich, w szczególności niezależnych organów publicznych wyznaczonych przez państwa członkowskie.
Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (zwana dalej „konwencją o prawach osób niepełnosprawnych”), której Unia jest stroną, gwarantuje osobom niepełnosprawnym prawo dostępu do informacji i edukacji oraz prawo do udziału w życiu kulturalnym, gospodarczym i społecznym na równych zasadach z innymi osobami.
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych zobowiązuje strony do podejmowania wszelkich odpowiednich kroków, zgodnie z prawem międzynarodowym, w celu zapewnienia, aby przepisy chroniące prawa własności intelektualnej nie stanowiły nieuzasadnionej lub dyskryminującej przeszkody w dostępie osób niepełnosprawnych do materiałów kulturalnych.
Zgodnie z Kartą zabronione są wszelkie formy dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, a prawo osób niepełnosprawnych do korzystania ze środków mających zapewnić im samodzielność, integrację społeczną i zawodową oraz udział w życiu społeczności jest uznane i przestrzegane w Unii.
Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie wykonanie w sposób jednolity zobowiązań w ramach traktatu z Marrakeszu w odniesieniu do wywozu i przywozu między Unią a państwami trzecimi będącymi stronami traktatu z Marrakeszu, w celach niekomercyjnych, kopii w dostępnych formatach określonych utworów i innych przedmiotów objętych ochroną z korzyścią dla beneficjentów, oraz określenie warunków takiego wywozu i przywozu, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1139 ustanawia wieloletni plan w odniesieniu do stad dorsza atlantyckiego, śledzia atlantyckiego i szprota w Morzu Bałtyckim (zwany dalej „planem”).
Celem planu jest przyczynienie się do osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa, a w szczególności zapewnienie, aby eksploatacja żywych zasobów morza doprowadziła do odtworzenia i utrzymania populacji poławianych gatunków powyżej poziomów, które mogą zapewnić maksymalny podtrzymywalny połów (zwany dalej „MSY”).
Art. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1139 określa odnośne bałtyckie stada ryb, w tym stado śledzia atlantyckiego w Morzu Botnickim i w Zatoce Botnickiej.
W celu ochrony pełnej zdolności reprodukcyjnej tych stad w załącznikach I i II do tego rozporządzenia ustanowiono niektóre punkty odniesienia ochrony, w tym przedziały śmiertelności połowowej oraz punkty odniesienia ochrony dla biomasy stada tarłowego.
Ocena naukowa stada śledzia atlantyckiego w Morzu Botnickim oraz stada śledzia atlantyckiego w Zatoce Botnickiej przeprowadzona w 2017 r. przez Międzynarodową Radę Badań Morza (zwaną dalej „ICES”) wykazała, że oba te stada są podobne.
W związku z tym ICES połączyła te dwa stada w jedno, zmieniła granice obszaru jego rozmieszczenia geograficznego oraz dokonała ponownego oszacowania przedziałów śmiertelności połowowej MSY, jak również odpowiednich punktów odniesienia ochrony.
Doprowadziło to do definicji stada i wartości liczbowych innych niż ustanowione w art. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1139 oraz w załącznikach I i II do tego rozporządzenia.
Art. 5 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2016/1139 stanowi, że jeżeli na podstawie opinii naukowej Komisja uzna, iż punkty odniesienia ochrony określone w załączniku II do tego rozporządzenia nie wyrażają już prawidłowo celów planu, punkty te mogą zostać przedłożone w trybie pilnym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w celu ich zmiany.
Należy w trybie pilnym zmienić art. 1 ust. 1 lit. e) i f) rozporządzenia (UE) 2016/1139 oraz załączniki I i II do tego rozporządzenia w celu zapewnienia, aby uprawnienia do połowów w odniesieniu do odpowiednich stad były ustalone zgodnie ze zaktualizowanymi punktami odniesienia ochrony.
Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2016/1139,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
W załączniku III do rozporządzenia (UE) nr 211/2011 wprowadza się następujące zmiany:
tekst oświadczenia o ochronie prywatności zamieszczonego we wzorze formularza deklaracji poparcia na końcu części A otrzymuje brzmienie:
„Oświadczenie o ochronie prywatności: Zgodnie z ogólnym rozporządzeniem o ochronie danych osobowych dane osobowe podane w niniejszym formularzu będą wykorzystywane wyłącznie do wsparcia inicjatywy i udostępniane właściwym organom krajowym do celów weryfikacji i certyfikacji.
Ma Pan/Pani prawo żądać od organizatorów tej inicjatywy dostępu do swoich danych osobowych, ich poprawienia, usunięcia i ograniczenia.
Pana/Pani dane będą przechowywane przez organizatorów przez maksymalny okres wynoszący 18 miesięcy, którego bieg rozpoczyna się w dniu zarejestrowania proponowanej inicjatywy obywatelskiej lub jeden miesiąc po przedłożeniu inicjatywy Komisji, w zależności od tego, która z tych dat będzie wcześniejsza.
Mogą one być przechowywane poza tymi terminami w przypadku postępowań administracyjnych lub sądowych przez okres nie dłuższy niż tydzień od daty zakończenia przedmiotowych postępowań.
Bez uszczerbku dla innych środków administracyjnych lub środków ochrony prawnej przed sądem, przysługuje Panu/Pani prawo do wniesienia w każdej chwili skargi do organu ochrony danych, w szczególności w państwie członkowskim miejsca zwykłego pobytu, miejsca pracy lub miejsca, w którym doszło do naruszenia, jeżeli uważa Pan/Pani, że Pana/Pani dane są przetwarzane niezgodnie z prawem.
Organizatorzy inicjatywy obywatelskiej są administratorami danych w rozumieniu ogólnego rozporządzenia o ochronie danych i można się z nimi kontaktować korzystając z danych zawartych w formularzu.
Dane kontaktowe inspektora ochrony danych (w stosownych przypadkach) dostępne są zgodnie z formularzem pod adresem internetowym inicjatywy w rejestrze Komisji Europejskiej.
Dane kontaktowe właściwego organu krajowego, który będzie otrzymywał i przetwarzał dane osobowe, oraz dane krajowych organów ochrony danych dostępne są na stronie internetowej: http://ec.europa.eu/citizens-initiative/public/data-protection.”;
Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1683/95 [2] ustanowiono jednolity formularz wizowy.
Wspólny wzór naklejki wizowej, wykorzystywany przez okres ostatnich dwudziestu lat, jest uważany za zagrożony w świetle poważnych przypadków fałszowania i oszustw.
W związku z tym należy wprowadzić nowy wspólny wzór naklejki wizowej, zaopatrzony w nowocześniejsze zabezpieczenia w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa i zapobiegania fałszerstwom.
Na wniosek Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa Komisja powinna zawrzeć z wnioskującym państwem członkowskim odpowiednie porozumienie w celu wymiany informacji technicznych dla celów wydawania przez to państwo wiz krajowych.
Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad ustanowionych między innymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE [3]; Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związane, ani go nie stosuje.
Niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany odpowiednio w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r. oraz art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.
W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen [5], które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji Rady 1999/437/WE [6].
W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen [7], które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE [8].
W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen [9], które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE [10].
funkcjonowanie awaryjnej pompy pożarowej z dwoma wężami strażackimi przyłączonymi do głównej linii pożarowej w działaniu,
sprawdzenie działania urządzeń sterujących zdalne odcięcie dopływu paliwa do kotłów, silników głównych i pomocniczych oraz silników wentylatorów,
sprawdzenie działania zdalnych i lokalnych urządzeń sterujących zamykaniem klap pożarowych,
sprawdzenie działania systemów wykrywania pożaru i alarmowych,
sprawdzenie działania właściwego zamykania drzwi pożarowych,
działanie pomp zęzowych,
zamykanie wodoszczelnych wrót grodziowych, zarówno z miejsca, jak i zdalnie,
sprawdzenie znajomości planu zabezpieczenia niezatapialności statku przez głównych członków załogi,
opuszczenie co najmniej jednej łodzi ratowniczej i jednej łodzi ratunkowej na wodę, uruchomienie i sprawdzanie działania ich systemu napędowego i sterowania oraz podniesienie ich z wody i ponowne umieszczenie na miejscach składowania na pokładzie,
sprawdzenie, czy wszystkie łodzie ratunkowe i łodzie ratownicze odpowiadają spisowi inwentarza,
sprawdzenie działania głównego i pomocniczego urządzenia sterowego statku.
Inspekcje koncentrują się na sprawdzeniu znajomości wśród członków załogi i umiejętności skutecznego przestrzegania przez nich procedur bezpieczeństwa, procedur awaryjnych, konserwacji, praktyk działania, bezpieczeństwa pasażerów, procedur pracy na mostku oraz operacji związanych z ładunkiem i pojazdami.
Sprawdzeniu podlega zdolność marynarzy do rozumienia oraz, w stosownych przypadkach, wydawania komend i poleceń oraz ich zwrotnego raportowania we wspólnym języku roboczym, zgodnie z zapisami w dzienniku okrętowym.
Sprawdza się również udokumentowane poświadczenie pomyślnego zaliczenia specjalnego szkolenia przez członków załogi, w szczególności w odniesieniu do:
systemy gwarancji depozytów, które w przypadku upadłości wstępują w prawa i obowiązki deponentów posiadających depozyty gwarantowane.
Państwa członkowskie zapewniają, aby w odniesieniu do podmiotów, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–d), zwykłe niezabezpieczone roszczenia miały, w ich przepisach krajowych regulujących standardowe postępowanie upadłościowe, wyższy stopień uprzywilejowania niż niezabezpieczone roszczenia wynikające z instrumentów dłużnych spełniających poniższe warunki:
pierwotny, umowny termin wymagalności instrumentów dłużnych wynosi co najmniej jeden rok;
instrumenty dłużne nie zawierają wbudowanych instrumentów pochodnych ani same w sobie nie są instrumentami pochodnymi;
w odpowiednich dokumentach umownych i, w stosownych przypadkach, w prospekcie emisyjnym, które dotyczą danej emisji, wyraźnie wskazano na niższy stopień uprzywilejowania zgodnie z niniejszym ustępem.
Państwa członkowskie zapewniają, aby niezabezpieczone roszczenia wynikające z instrumentów dłużnych, które spełniają warunki określone w ust. 2 lit. a), b) i c) niniejszego artykułu, miały wyższy stopień uprzywilejowania w ich przepisach krajowych regulujących standardowe postępowanie upadłościowe niż roszczenia wynikające z instrumentów, o których mowa w art. 48 ust. 1 lit. a)–d).
Bez uszczerbku dla ust. 5 i 7 państwa członkowskie zapewniają, aby ich przepisy krajowe regulujące standardowe postępowanie upadłościowe, przyjęte na dzień 31 grudnia 2016 r., miały zastosowanie do stopnia uprzywilejowania, w standardowym postępowaniu upadłościowym, niezabezpieczonych roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych wyemitowanych przez podmioty, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–d) niniejszej dyrektywy, przed datą wejścia w życie środków przyjętych na mocy przepisów krajowych transponujących dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2399.
W przypadku gdy, po dniu 31 grudnia 2016 r. i przed dniem 28 grudnia 2017 r., państwo członkowskie przyjęło przepisy krajowe regulujące stopień uprzywilejowania – standardowym postępowaniu upadłościowym – niezabezpieczonych roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych wyemitowanych po dacie rozpoczęcia stosowania takich przepisów krajowych, ust. 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do roszczeń wynikających z instrumentów dłużnych wyemitowanych po dniu rozpoczęcia stosowania takich przepisów krajowych, pod warunkiem że spełnione są wszystkie następujące warunki:
na mocy tych przepisów krajowych niezabezpieczone roszczenia wynikające z instrumentów dłużnych, które spełniają warunki określone w lit. a) niniejszego akapitu, mają – w standardowym postępowaniu upadłościowym – wyższy stopień uprzywilejowania niż roszczenia wynikające z instrumentów, o których mowa w art. 48 ust. 1 lit. a)–d).
W dniu wejścia w życie środków przyjętych na mocy przepisów krajowych transponujących dyrektywę (UE) 2017/2399 niezabezpieczone roszczenia wynikające z instrumentów dłużnych, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), mają taki sam stopień uprzywilejowania jak stopień, o którym mowa w ust. 2 lit. a), b) i c) oraz w ust. 3 niniejszego artykułu.
Do celów ust. 2 lit. b) oraz ust. 5 akapit pierwszy lit. a) ppkt (ii) instrumentów dłużnych o zmiennym oprocentowaniu, wynikającym z powszechnie stosowanej stopy referencyjnej oraz instrumentów dłużnych, które nie są denominowane w walucie krajowej emitenta, o ile kwota główna, spłata i odsetki są denominowane w tej samej walucie, nie uznaje się za instrumenty dłużne zawierające wbudowane instrumenty pochodne wyłącznie z powodu tych cech.
Państwa członkowskie, które – przed dniem 31 grudnia 2016 r. – przyjęły przepisy krajowe regulujące standardowe postępowanie upadłościowe, na mocy których zwykłe niezabezpieczone roszczenia wynikające z instrumentów dłużnych wyemitowanych przez podmioty, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy lit. a)–d), są rozdzielone na co najmniej dwa różne stopnie uprzywilejowania, lub na mocy których stopień uprzywilejowania zwykłych niezabezpieczonych roszczeń wynikających z takich instrumentów dłużnych został zmieniony w odniesieniu do wszystkich innych zwykłych niezabezpieczonych roszczeń o tym samym stopniu uprzywilejowania, mogą wprowadzić przepisy stanowiące, że instrumenty dłużne o najniższym stopniu uprzywilejowania spośród tych zwykłych niezabezpieczonych roszczeń mają ten sam stopień uprzywilejowania co roszczenia, które spełniają warunki określone w ust. 2 lit. a), b) i c) oraz w ust. 3 niniejszego artykułu.
Coraz większa globalizacja produkcji sprawia, że konieczne jest opracowanie spójnych ram, które ułatwiają interpretację i integrację statystyk z różnych obszarów.”;
w części dotyczącej celu 2.1.1 w akapicie drugim wprowadza się następujące zmiany:
tiret drugie otrzymuje brzmienie:
tworzenia wskaźników podziału dochodów, konsumpcji i majątku wśród gospodarstw domowych oraz uzgodnienie agregatów rachunków narodowych z danymi pochodzącymi z badań gospodarstw domowych lub danymi administracyjnymi,”;
wzmacniania powiązań z rachunkami narodowymi w obszarach ochrony socjalnej, zdrowia i edukacji,
opracowania ram pomiaru jakości życia, wzmacniających wymiar gospodarstw domowych w rachunkach narodowych,
opracowania wskaźników dotyczących działania »Wyjść poza PKB« służących do pomiaru zrównoważenia środowiskowego i skutków zewnętrznych z perspektywy rachunków narodowych,”;
po tiret piątym dodaje się tiret w brzmieniu:
dalszego opracowywania aktualnych wskaźników społecznych, w tym zaawansowanych technik prognozowania teraźniejszości oraz szybkich szacunków,
wspierania międzynarodowej wymiany danych makroekonomicznych w celu ograniczenia obciążenia producentów danych oraz poprawy dostępności porównywalnych i spójnych danych dla użytkowników,
opracowania i dostrojenia zagregowanych wskaźników dotyczących dochodów i aspektów nierówności majątkowych,
pomiaru i analizy różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn, w tym zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć,”;
w części dotyczącej celu 2.1.2 akapit drugi tiret ostatnie otrzymuje brzmienie:
udostępnienia wszystkim państwom członkowskim zharmonizowanej statystyki w zakresie cen domów i rozszerzenia takiej statystyki na wszystkie państwa członkowskie.”;
Aktualny jednolity wzór dokumentów pobytowych, wykorzystywany przez okres ostatnich dwudziestu lat, jest uważany za zagrożony w świetle poważnych przypadków fałszowania i oszustw.
W związku z tym należy wprowadzić nowy wspólny wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich, zaopatrzony w nowocześniejsze zabezpieczenia, w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa i zapobiegania fałszerstwom takich dokumentów pobytowych.
Obywatele państw trzecich posiadający ważny dokument pobytowy sporządzony według jednolitego wzoru i wydany przez jedno z państw członkowskich, które stosują w pełni dorobek Schengen, mają prawo do swobodnego przemieszczania się w strefie Schengen przez okres nieprzekraczający 90 dni, pod warunkiem że spełniają warunki wjazdu określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 [3] (kodeks graniczny Schengen).
Prawodawstwo Unii dotyczące wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich zawiera przepisy przyznające dodatkowe prawa w zakresie mobilności, wraz z określonymi warunkami wjazdu i pobytu w państwach członkowskich, które są związane tym dorobkiem.
Dokumenty pobytowe wydane zgodnie z tym prawodawstwem sporządza się zgodnie z jednolitym wzorem ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 1030/2002.
Zatem w celu umożliwienia właściwym organom identyfikowania obywateli państw trzecich, którzy mogą korzystać z tych konkretnych praw w zakresie mobilności, ważne jest, by w tych dokumentach pobytowych zamieszczać wyraźnie odpowiednie wpisy, takie jak „naukowiec”, „student” lub „pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa”, zgodnie z odpowiednim prawodawstwem Unii.
Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje.
Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania podejmuje decyzję, w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia, czy dokona transpozycji niniejszego rozporządzenia do swego prawa krajowego.
Zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te dwa państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie są nim związane ani go nie stosują.
W celu umożliwienia państwom członkowskim zużycia istniejących zapasów dokumentów pobytowych należy przewidzieć okres przejściowy, w trakcie którego państwa członkowskie będą mogły w dalszym ciągu używać starych dokumentów pobytowych.
W imieniu Rady
Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2018 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 26 czerwca 2018 r.
Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony (Dz.U. L 161 z 29.5.2014, s. 3.).
Decyzja Rady 2002/639/WE z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie udzielenia dodatkowej pomocy makrofinansowej Ukrainie (Dz.U. L 209 z 6.8.2002, s. 22).
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 646/2010/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie (Dz.U. L 179 z 14.7.2010, s. 1).
Decyzja Rady 2014/215/UE z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie (Dz.U. L 111 z 15.4.2014, s. 85).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
Decyzja Rady 2010/427/UE z dnia 26 lipca 2010 r. określająca organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (Dz.U. L 201 z 3.8.2010, s. 30).
Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 480/2009 z dnia 25 maja 2009 r. ustanawiające Fundusz Gwarancyjny dla działań zewnętrznych (Dz.U. L 145 z 10.6.2009, s. 10).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1).
Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).
Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY I KOMISJI
Parlament, Rada i Komisja przypominają, że warunkiem wstępnym do przyznania pomocy makrofinansowej jest respektowanie przez kraj będący beneficjentem skutecznych mechanizmów demokratycznych – w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego – oraz praworządność i zagwarantowanie poszanowania praw człowieka.
Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny monitorować spełnianie tego warunku wstępnego przez cały okres udzielania unijnej pomocy makrofinansowej.
Na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2014 [3] Fundacja Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (zwana dalej „Fundacją MSSF”), która jest prawnym następcą Fundacji Komitetu Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, oraz Rada Nadzoru nad Interesem Publicznym (PIOB) korzystają ze współfinansowania unijnego w formie dotacji operacyjnych do dnia 31 grudnia 2020 r.
Europejska Grupa Doradcza ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG), na podstawie rozporządzenia (UE) nr 258/2014, korzystała ze współfinansowania unijnego w formie dotacji operacyjnych do dnia 31 grudnia 2016 r.
W dniu 12 listopada 2013 r. Komisja opublikowała sprawozdanie specjalnego doradcy komisarza ds. rynku wewnętrznego i usług, Philippe'a Maystadta (zwane dalej „sprawozdaniem specjalnego doradcy”), w którym przedstawił on w ogólnym zarysie ewentualne reformy zarządzania EFRAG mające na celu zwiększenie wkładu Unii w opracowywanie międzynarodowych standardów rachunkowości.
Komisja ściśle monitorowała wdrażanie reformy zarządzania EFRAG oraz należycie informowała Parlament Europejski i Radę o postępach w tym zakresie.
Na tej podstawie należy dalej finansować EFRAG w latach 2017–2020 w celu zrealizowania długoterminowych celów unijnego programu wspierania określonych działań w dziedzinach sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych.
Rada EFRAG, odzwierciedlając zrównoważoną reprezentację interesów zarówno publicznych, jak i prywatnych, powinna zapewnić, by jej członkowie zobowiązali się do działania w europejskim interesie publicznym.
Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych i Europejski Bank Centralny zachęca się do aktywnego wnoszenia, w miarę możliwości, wkładu w prace Rady EFRAG.
Komisja powinna co roku składać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z głównych osiągnięć i działań EFRAG w roku poprzednim.
Sprawozdanie to powinno również zawierać analizę rozwoju sytuacji w zakresie kryterium rozszerzonego dobra publicznego oraz szczegółowy przegląd rozwoju sytuacji w dziedzinie międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej (MSSF).
Standardy rachunkowości nie powinny zagrażać stabilności finansowej Unii, ani utrudniać jej rozwoju gospodarczego.
Jeżeli chodzi o rozwój MSSF, PIOB i EFRAG, roczne sprawozdanie Komisji powinno również odnosić się do działań podejmowanych w następstwie zaleceń Parlamentu Europejskiego i do realizacji tych zaleceń.
Ponadto zachęca się Fundację MSSF, PIOB i EFRAG do regularnego udziału, przynajmniej raz w roku, w wysłuchaniach organizowanych przez Parlament Europejski w celu przedstawienia pełnych informacji na temat rozwoju międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych.
Komisja powinna z większą regularnością przekazywać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje o wspólnych inicjatywach Fundacji MSSF, PIOB i EFRAG ze względu na to, że te trzy organy są współfinansowane z budżetu Unii i działają na rzecz osiągnięcia tych samych celów.
Komisja powinna również rozważyć ewentualną zmianę – w perspektywie długoterminowej – funkcjonowania i statusu EFRAG jako podmiotu prywatnoprawnego.
Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie zwiększenie budżetu unijnego programu na lata 2017–2020 w celu wsparcia działań EFRAG, które przyczyniają się do osiągnięcia celów polityki Unii związanych ze sprawozdawczością finansową, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Aby zapewnić ciągłość finansowania EFRAG, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania i powinno być stosowane od dnia 1 stycznia 2017 r.,
Sankcje mają działać jako silny środek odstraszający potencjalnych przestępców, wywierający skutki w całej Unii.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby fakt popełnienia przestępstwa w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW [10] był uważany za okoliczność obciążającą zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustanowionymi w ich systemach prawnych.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, by sędziowie, skazując sprawców, mogli wziąć pod uwagę tę okoliczność obciążającą, chociaż sędziowie nie mają obowiązku uwzględniania takiej okoliczności obciążającej w wyroku.
Państwa członkowskie nie mają obowiązku ustanowienia takiej okoliczności obciążającej, jeżeli prawo krajowe przewiduje, że przestępstwa w rozumieniu decyzji ramowej 2008/841/WSiSW podlegają karze jako przestępstwa odrębne, co może skutkować surowszymi sankcjami.
Zważywszy, w szczególności, na mobilność sprawców oraz korzyści uzyskiwane z nielegalnej działalności na szkodę interesów finansowych Unii, jak również na złożone transgraniczne postępowania przygotowawcze, które się z tym wiążą, każde państwo członkowskie powinno określić swoją jurysdykcję, tak by mogło zwalczać taką działalność.
Każde państwo członkowskie powinno tym samym zapewnić, by jego jurysdykcja obejmowała przestępstwa popełnione za pomocą technologii informacyjno-komunikacyjnych, do których dostęp uzyskano z jego terytorium.
Zważywszy na fakt, że w przypadku przestępstw transgranicznych wchodzących w zakres stosowania niniejszej dyrektywy możliwe jest nakładanie się na siebie wielu jurysdykcji, państwa członkowskie powinny zapewnić, by przy stosowaniu krajowych przepisów transponujących niniejszą dyrektywę w pełni przestrzegano zasady ne bis in idem.
Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące okresów przedawnienia niezbędne do tego, by mogły zwalczać nielegalną działalność na szkodę interesów finansowych Unii.
W przypadku przestępstw zagrożonych sankcją, której maksymalny wymiar wynosi co najmniej cztery lata pozbawienia wolności, okres przedawnienia powinien wynosić co najmniej pięć lat od popełnienia przestępstwa.
Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla tych państw członkowskich, które nie ustanawiają okresów przedawnienia w przypadku postępowań przygotowawczych, wnoszenia oskarżenia i wykonania kary.
Bez uszczerbku dla przepisów o współpracy transgranicznej i wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych oraz dla innych przepisów prawa Unii, w szczególności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 [11], zachodzi potrzeba ustanowienia odpowiednich przepisów dotyczących współpracy w celu zapewnienia skutecznych działań przeciwko przestępstwom zdefiniowanym w niniejszej dyrektywie, które naruszają interesy finansowe Unii, w tym wymiany informacji między państwami członkowskimi i Komisją oraz technicznego i operacyjnego wsparcia udzielanego przez Komisję właściwym organom krajowym, które to organy mogą potrzebować sprawnego koordynowania swoich postępowań przygotowawczych.
Wsparcie to nie powinno oznaczać uczestnictwa Komisji w postępowaniach przygotowawczych lub we wnoszeniu oskarżenia w przypadku konkretnych spraw karnych prowadzonych przez organy krajowe.
Trybunał Obrachunkowy i audytorzy odpowiadający za przeprowadzanie kontroli budżetów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii powinny ujawniać Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i innym właściwym organom wszelkie fakty, które na mocy niniejszej dyrektywy można by uznać za przestępstwo, a państwa członkowskie powinny zapewnić, by krajowe organy kontroli w rozumieniu art. 59 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 czyniły to samo zgodnie z art. 8 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013.
Komisja powinna złożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze środków zastosowanych przez państwa członkowskie w celu wykonania niniejszej dyrektywy.
Sprawozdaniu mogą w razie potrzeby towarzyszyć wnioski uwzględniające ewentualne zmiany, w szczególności w odniesieniu do finansowania budżetu Unii.
Konwencję należy zastąpić niniejszą dyrektywą w przypadku państw członkowskich związanych niniejszą dyrektywą.
Do celów stosowania art. 3 pkt 4 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 [12] odniesienie do poważnych nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii zdefiniowanych w art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 Konwencji należy rozumieć jako odnoszące się do nadużyć naruszających interesy finansowe Unii zdefiniowanych w art. 3 i art. 7 ust. 3 niniejszej dyrektywy lub, w przypadku przestępstw przeciwko wspólnemu systemowi VAT, zdefiniowanych w art. 2 ust. 2 niniejszej dyrektywy.
Należyte wdrożenie niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy krajowe oraz z wymianą tych danych między państwami członkowskimi z jednej strony i między właściwymi organami Unii z drugiej strony.
Przetwarzanie danych osobowych na poziomie krajowym między właściwymi organami krajowymi powinno być regulowane dorobkiem prawnym Unii.
Wymiana danych osobowych między państwami członkowskimi powinna być realizowana zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 [13].
W zakresie, w jakim instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii przetwarzają dane osobowe, należy stosować rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady [14] lub, w stosownych przypadkach, inne akty prawne Unii regulujące przetwarzanie danych osobowych przez te organy i jednostki organizacyjne, a także mające zastosowanie przepisy odnoszące się do poufności postępowań sądowych.
Nie powinno ono określać obowiązków w zakresie rozliczania lub sprawozdawczości w odniesieniu do podmiotów prywatnych, w tym rolników i leśników.
Sektor LULUCF, w tym grunty rolne, wywiera bezpośredni i znaczący wpływ na różnorodność biologiczną i usługi ekosystemowe.
Z tego powodu ważnym celem polityk, które mają wpływ na ten sektor, jest zapewnienie spójności z celami unijnej strategii dotyczącej różnorodności biologicznej.
Należy podjąć kroki, aby wdrożyć i wspierać działania w tym sektorze związane z zarówno łagodzeniem zmiany klimatu, jak i przystosowaniem się do niej.
Należy również zapewnić spójność między wspólną polityką rolną a niniejszym rozporządzeniem.
Wszystkie sektory muszą wnieść odpowiedni wkład w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych.
Tereny podmokłe to ekosystemy, które skutecznie przechowują węgiel.
Ochrona i przywracanie terenów podmokłych mogłyby zatem doprowadzić do redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF.
W tym kontekście należy również uwzględnić wytyczne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) udoskonalające zestaw wytycznych IPCC z roku 2006 dotyczących krajowych wykazów gazów cieplarnianych odnoszące się do terenów podmokłych.
Aby zapewnić wkład sektora LULUCF w osiągnięcie unijnego celu redukcji emisji o co najmniej 40 %, a także w realizację długoterminowego celu Porozumienia paryskiego, potrzebny jest solidny system rozliczania.
Aby uzyskać dokładne rozliczanie emisji i pochłaniania zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych (zwanymi dalej „wytycznymi IPCC”), należy zastosować wartości zgłaszane rocznie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do kategorii użytkowania gruntów i przejścia pomiędzy kategoriami użytkowania gruntów, upraszczając tym samym podejścia stosowane w ramach UNFCCC i protokołu z Kioto.
Tereny przekształcane na inną kategorię użytkowania gruntów powinny być uznawane za tereny w okresie przejściowym do tej kategorii przez domyślny okres 20 lat, o którym mowa w wytycznych IPCC.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość odstąpienia od tej wartości domyślnej jedynie w odniesieniu do gruntów zalesionych i jedynie w ograniczonych przypadkach uzasadnionych na podstawie wytycznych IPCC.
Zmiany w wytycznych IPCC przyjęte przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego powinny być w stosownych przypadkach odzwierciedlane w wymogach dotyczących sprawozdawczości na podstawie niniejszego rozporządzenia.
Uzgodnione na szczeblu międzynarodowym wytyczne IPCC stanowią, że emisjom ze spalania biomasy można przypisać wartość zerową w sektorze energetycznym, pod warunkiem że takie emisje zostaną rozliczone w sektorze LULUCF.
W Unii emisjom ze spalania biomasy przypisywana jest obecnie wartość zerowa zgodnie z art. 38 rozporządzenia Komisji (UE) nr 601/2012 oraz z przepisami zawartymi w rozporządzeniu (UE) nr 525/2013, dlatego spójność z wytycznymi IPCC zostanie zapewniona tylko wtedy, gdy takie emisje będą dokładnie odzwierciedlane w niniejszym rozporządzeniu.
Emisje i pochłanianie związane z gruntami leśnymi zależą od szeregu czynników naturalnych, dynamicznych cech lasu powiązanych z wiekiem, a także przeszłych i obecnych praktyk gospodarki leśnej, które znacząco różnią się w poszczególnych państwach członkowskich.
Zastosowanie roku odniesienia nie dawałoby możliwości odzwierciedlenia tych czynników i wynikających z nich okresowych skutków dla emisji i pochłaniania ani ich zmienności z roku na rok.
Zamiast tego odpowiednie zasady rozliczania powinny obejmować stosowanie poziomów referencyjnych w celu wykluczenia skutków cech naturalnych i cech dotyczących jedynie poszczególnych krajów.
Poziomy referencyjne dla lasów powinny uwzględniać wszelki brak równowagi w strukturze wiekowej lasów i nie powinny nadmiernie ograniczać intensywności przyszłej gospodarki leśnej, tak aby umożliwić utrzymanie lub wzmocnienie w perspektywie długoterminowej pochłaniaczy dwutlenku węgla.
W związku ze szczególną sytuacją historyczną Chorwacji jej poziom referencyjny dla lasów mógłby również uwzględniać okupację jej terytorium, okres wojenny i powojenne okoliczności, które miały wpływ na gospodarkę leśną w okresie referencyjnym.
Stosowne zasady rozliczania uwzględniają zasady zrównoważonej gospodarki leśnej przyjęte w ramach konferencji ministerialnych w sprawie ochrony lasów w Europie (zwanej dalej „Forest Europe”).
Komisja – w drodze aktów wykonawczych – wyznacza laboratorium referencyjne Unii Europejskiej ds. rzekomego pomoru drobiu.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25.
Laboratorium referencyjne Unii Europejskiej ds. rzekomego pomoru drobiu ma następujące funkcje i obowiązki:
koordynacja, w porozumieniu z Komisją, metod stosowanych przez państwa członkowskie w celu rozpoznawania rzekomego pomoru drobiu, w szczególności poprzez:
typowanie, przechowywanie oraz dostarczanie szczepów wirusa rzekomego pomoru drobiu do testów serologicznych oraz produkcji surowic odpornościowych;
dostarczanie surowic standardowych i innych odczynników referencyjnych krajowym laboratoriom referencyjnym w celu normalizacji badań i odczynników stosowanych w państwach członkowskich;
gromadzenie i utrzymywanie zbioru szczepów i izolatów wirusa rzekomego pomoru drobiu;
okresowe organizowanie porównawczych badań procedur diagnostycznych na poziomie unijnym;
gromadzenie i zestawianie danych i informacji o stosowanych metodach diagnostycznych oraz wynikach badań przeprowadzanych w Unii;
charakteryzowanie izolatów wirusa rzekomego pomoru drobiu przy użyciu najnowszych dostępnych metod, co pozwoli na lepsze zrozumienie epidemii rzekomego pomoru drobiu;
śledzenie rozwoju metod walki z chorobą, epidemii oraz profilaktyki rzekomego pomoru drobiu na całym świecie;
przygotowywanie ekspertyz dotyczących wirusa rzekomego pomoru drobiu i podobnych wirusów, co pozwoli na szybką diagnostykę różnicową;
zdobywanie wiedzy dotyczącej produktów immunologii weterynaryjnej używanych do likwidowania rzekomego pomoru drobiu i zapobiegania mu;
aktywne udzielanie pomocy w diagnozowaniu ognisk rzekomego pomoru drobiu w państwach członkowskich poprzez przyjmowanie wyizolowanych próbek wirusa do potwierdzającego zdiagnozowania, scharakteryzowania i dla przeprowadzenia badań epidemiologicznych;
ułatwianie szkolenia i dokształcania specjalistów w zakresie diagnostyki laboratoryjnej w celu harmonizacji jej technik na terenie Unii.”;
w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:
ust. 5 otrzymuje brzmienie:
W zakresie, w jakim jest to konieczne do właściwego stosowania środków przewidzianych w niniejszym artykule, państwa członkowskie przedkładają Komisji, w ramach Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, informacje na temat sytuacji związanej z chorobą oraz zastosowanych środków zwalczania.”;
dodaje się ustęp w brzmieniu:
Komisja może – w drodze aktów wykonawczych – przyjmować przepisy dotyczące informacji, które mają być przedkładane Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu.
art. 21 otrzymuje brzmienie:
Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1295/2013 ustanowiono program „Kreatywna Europa” (2014–2020) służący wspieraniu europejskiego sektora kultury i sektora kreatywnego.
Szczególny charakter Młodzieżowej Orkiestry Unii Europejskiej (EUYO) polega na tym, że jest to orkiestra europejska, która przekracza granice kultur i składa się z młodych muzyków wybranych na podstawie surowych kryteriów jakościowych w wyniku organizowanych co roku rygorystycznych przesłuchań we wszystkich państwach członkowskich.
Jest to jedyna orkiestra w Unii, do której rekrutuje się muzyków ze wszystkich państw członkowskich.
Od momentu powstania EUYO przyczynia się do promowania dialogu międzykulturowego oraz wzajemnego szacunku i zrozumienia.
EUYO działała w charakterze ambasadora kulturalnego Unii, prezentując bogactwo i różnorodność kultur europejskich oraz pojawiających się talentów.
Przyczyniła się ona również do upowszechnienia znajomości europejskiego dziedzictwa muzycznego, propagowania europejskich dzieł kultury i mobilności młodych europejskich talentów poza granicami ich krajów i poza Europą.
EUYO organizuje regularne szkolenia dla młodych muzyków w ramach programu rezydencji i oferuje możliwość występów, dzięki czemu muzycy wzmacniają swoje międzynarodowe kariery zawodowe i rozwijają umiejętności pod kierunkiem uznanych dyrygentów.
EUYO powinna stale dywersyfikować swoje dochody, aktywnie szukając wsparcia finansowego pochodzącego z innych źródeł niż fundusze unijne, aby zagwarantować sobie stabilność i zmniejszyć uzależnienie od funduszy unijnych.
EUYO powinna sobie zatem zapewnić oszczędny sposób zarządzania.
EUYO powinna dążyć do zwiększania swojej widoczności, w tym zarówno w tradycyjnych, jak i cyfrowych środkach przekazu, i uczestniczyć w imprezach o charakterze europejskim oraz w większej liczbie państw członkowskich.
EUYO powinna, we współpracy ze stowarzyszonymi partnerami krajowymi, szerzej informować o corocznych przesłuchaniach, aby zapewnić bardziej zrównoważoną reprezentację w orkiestrze muzyków ze wszystkich państw członkowskich.
Działalność EUYO powinna być zgodna z celami programu „Kreatywna Europa”, w szczególności z celem, jakim jest wspieranie rozwoju publiczności, oraz z priorytetami podprogramu „Kultura”.
EUYO powinna zatem aktywnie angażować się w rozwój publiczności, ze szczególnym uwzględnieniem ludzi młodych.
EUYO została utworzona w następstwie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 8 marca 1976 r., czym różni się od innych orkiestr europejskich.
Wkład EUYO doceniły państwa członkowskie i instytucje unijne, w tym kolejni przewodniczący Komisji i Parlamentu Europejskiego.
Z uwagi na szczególny status, cele strategiczne i działania EUYO, które wykraczają poza interes i korzyści tylko jednego lub kilku państw członkowskich i wyraźnie stanowią europejską wartość dodaną, EUYO uznaje się za organ wskazany jako beneficjent dotacji w akcie podstawowym w rozumieniu art. 190 ust. 1 lit. d) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012, co umożliwia udzielanie jej dotacji bez zaproszenia do składania wniosków.
W drodze wyjątku należy przyznać EUYO fundusze do zakończenia bieżącego programu „Kreatywna Europa” w dniu 31 grudnia 2020 r.
EUYO powinna zatem zostać uwzględniona, w drodze wyjątku, wśród środków korzystających ze wsparcia zarówno w ramach podprogramu „Kultura”, jak i komponentu międzysektorowego programu „Kreatywna Europa”.
Aby EUYO mogła sprawnie funkcjonować, powinna mieć możliwość jak najszybszego skorzystania z tego wsparcia, w szczególności w celu pokrycia kosztów poniesionych w 2018 r. przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.
Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zatem zastosowanie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2018 r.
Należy ulepszyć gospodarowanie odpadami w Unii w celu ochrony, zachowania i poprawy jakości środowiska, ochrony zdrowia ludzkiego, zapewnienia rozważnego, efektywnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych oraz propagowania zasad gospodarki o obiegu zamkniętym.
W celu zmniejszenia obciążeń regulacyjnych dla małych zakładów lub przedsiębiorstw należy wprowadzić uproszczenie wymogów w zakresie rejestracji i wydawania zezwoleń dla małych zakładów lub przedsiębiorstw.
Sprawozdania z wykonania, sporządzane przez państwa członkowskie co trzy lata, nie okazały się skutecznym narzędziem weryfikacji zgodności z przepisami ani zapewniania prawidłowego wdrażania, spowodowały natomiast zbędne obciążenia administracyjne.
Należy zatem uchylić przepisy zobowiązujące państwa członkowskie do sporządzania takich sprawozdań.
Zamiast tego monitorowanie zgodności z przepisami powinno być oparte wyłącznie na danych, które państwa członkowskie co roku przekazują Komisji.
Dane zgłaszane przez państwa członkowskie są niezbędne Komisji do oceny przestrzegania unijnych przepisów dotyczących odpadów w państwach członkowskich.
Należy poprawić jakość, wiarygodność i porównywalność danych dzięki zastosowaniu jednego punktu wprowadzania wszystkich danych dotyczących odpadów, zlikwidowaniu przestarzałych wymogów w zakresie sprawozdawczości, przeprowadzeniu analizy porównawczej krajowych metod sprawozdawczości i wprowadzeniu sprawozdania z kontroli jakości danych.
Przekazywanie wiarygodnych danych dotyczących gospodarowania odpadami ma zasadnicze znaczenie dla efektywnego wdrożenia przepisów i zapewnienia porównywalności danych pomiędzy państwami członkowskimi.
W związku z tym w sprawozdaniach na temat osiągnięcia celów określonych w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE, 2006/66/WE i 2012/19/UE państwa członkowskie powinny stosować najnowsze zasady opracowane przez Komisję i metodologie opracowane przez odpowiednie właściwe organy krajowe odpowiedzialne za wdrożenie tych dyrektyw.
W unijnych przepisach dotyczących zapobiegania powstawaniu odpadów i gospodarowania odpadami hierarchia postępowania z odpadami zawarta w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE określa priorytety w tym zakresie.
Dążąc do osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny podejmować niezbędne środki, aby uwzględnić priorytety hierarchii postępowania z odpadami i zapewnić stosowanie tych priorytetów w praktyce.
Ze względu na zobowiązanie Unii do przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym dyrektywy 2000/53/WE, 2006/66/WE i 2012/19/UE należy poddać przeglądowi i w razie potrzeby zmienić, uwzględniając ich wdrożenie i biorąc pod uwagę między innymi wykonalność ustanowienia celów dla poszczególnych materiałów zawartych w odpowiednich strumieniach odpadów.
Podczas przeglądu dyrektywy 2000/53/WE należy również zwrócić uwagę na problem wycofanych z eksploatacji pojazdów, które nie zostały wykazane, w tym przemieszczanie używanych pojazdów, co do których istnieją podejrzenia, że zostały wycofane z eksploatacji, a także na stosowanie wytycznych korespondentów nr 9 w sprawie przemieszczania pojazdów stanowiących odpady.
Podczas przeglądu dyrektywy 2006/66/WE należy wziąć również pod uwagę rozwój techniczny nowych rodzajów baterii, w których nie stosuje się substancji niebezpiecznych.
W celu zmiany i uzupełnienia dyrektywy 2000/53/WE oraz zmiany dyrektywy 2012/19/UE, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do art. 4 ust. 2 lit. b) i art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 6 i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2000/53/WE w brzmieniu zmienionym niniejszą dyrektywą oraz art. 19 dyrektywy 2012/19/UE w brzmieniu zmienionym niniejszą dyrektywą.
Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.
W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektywy 2000/53/WE w odniesieniu do jej art. 7 ust. 2 i art. 9 ust. 1d w brzmieniu zmienionym niniejszą dyrektywą oraz wykonywania dyrektywy2012/19/UE w odniesieniu do jej art. 16 ust. 9 w brzmieniu zmienionym niniejszą dyrektywą, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze.
Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011.
Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie poprawa gospodarowania odpadami w Unii, a tym samym przyczynienie się do ochrony, zachowania i poprawy jakości środowiska oraz rozważnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary oraz skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2000/53/WE, 2006/66/WE i 2012/19/UE.
Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających, państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych.
Dane bazowe powinny pochodzić z odnośnych baz danych Komisji.
Metoda obliczania udziału w wykorzystaniu poszczególnych kontyngentów taryfowych została ustalona i uzgodniona przez Unię i Zjednoczone Królestwo, zgodnie z wymogami art. XXVIII GATT 1994, w związku z czym metoda ta powinna zostać w pełni utrzymana w celu zapewnienia jej spójnego stosowania.
W przypadkach, w których w reprezentatywnym okresie nie odnotowano obrotów handlowych w ramach danego kontyngentu taryfowego, należy zastosować dwie alternatywne metody w celu ustalenia udziału Zjednoczonego Królestwa w wykorzystaniu.
W przypadkach gdy można wskazać inny kontyngent taryfowy z identycznie zdefiniowanymi produktami, udział w wykorzystaniu tego kontyngentu należy zastosować do kontyngentu, w ramach którego nie odnotowano obrotów handlowych w reprezentatywnym okresie.
W przypadkach gdy nie można wskazać innego kontyngentu taryfowego z identycznie zdefiniowanymi produktami, należy zastosować wzór do obliczania udziału w wykorzystaniu w odniesieniu do przywozu do Unii w ramach odpowiednich pozycji taryfowych poza danym kontyngentem.
W odniesieniu do odnośnych kontyngentów taryfowych z sektora rolnictwa art. 184–188 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 stanowią niezbędną podstawę prawną do celów zarządzania kontyngentami taryfowymi po ich podziale na mocy niniejszego rozporządzenia.
W tym zakresie dane ilości objęte kontyngentem taryfowym określone są w części A załącznika do niniejszego rozporządzenia.
Zarządzanie to powinno być zatem prowadzone z należytym uwzględnieniem celów wspólnej polityki rolnej ustanowionych w TFUE oraz wielofunkcyjnego charakteru działalności rolniczej.
W odniesieniu do kontyngentów taryfowych dotyczących większości produktów rybołówstwa, produktów przemysłowych i niektórych przetworzonych produktów rolnych zarządzanie kontyngentami taryfowymi prowadzone jest zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 32/2000.
Dane ilości objęte kontyngentem taryfowym określono w załączniku I do tego rozporządzenia, który to załącznik należy zastąpić ilościami określonymi w części B załącznika do niniejszego rozporządzenia.
Cztery kontyngenty taryfowe dotyczące rybołówstwa nie są zarządzane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 32/2000, lecz na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 847/2006, które wdraża decyzję Rady 2006/324/WE.
Należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu dostosowania przep isów rozporządzenia (WE) nr 847/2006 w odniesieniu do tych czterech kontyngentów taryfowych dotyczących rybołówstwa zgodnie z podzielonymi ilościami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.
W celu uwzględnienia faktu, że negocjacje z zainteresowanymi członkami WTO odbywały się jednocześnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą związaną z przyjęciem niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu wprowadzania zmian w częściach A i C załącznika do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do ilości podzielonych kontyngentów taryfowych wymienionych w tym załączniku, aby uwzględnić wszelkie zawarte porozumienia lub istotne informacje, które Komisja mogłaby otrzymać w kontekście tych negocjacji, a które wskazywałyby na to, że z powodu nieznanych wcześniej szczególnych czynników wymagane jest skorygowanie podziału kontyngentów taryfowych między Unię a Zjednoczone Królestwo, przy jednoczesnym zachowaniu spójności ze wspólną metodą uzgodnioną wspólnie ze Zjednoczonym Królestwem.
Te uprawnienia do przyjmowania aktów należy również przekazać Komisji w przypadku, gdy takie istotne informacje zostaną uzyskane z innych źródeł mających interes w danym kontyngencie taryfowym.
Ponadto należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 32/2000, aby przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu wprowadzenia zmian w załączniku I do tego rozporządzenia.
Zgodnie z zasadą proporcjonalności oraz mając na uwadze wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii konieczne i stosowne jest przyjęcie przepisów dotyczących podziału kontyngentów taryfowych uwzględnionych w unijnej liście koncesyjnej WTO.
Niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia założonych celów, zgodnie z art. 5 ust. 4 TUE.
Zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG, Erratom) nr 1182/71 zaprzestanie stosowania aktów ustalone na określoną datę przypada na moment upłynięcia ostatniej godziny dnia przypadającego na tę datę.
Niniejsze rozporządzenie powinno być zatem stosowane od dnia następującego po dniu, w którym rozporządzenie (WE) nr 32/2000 przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa, ponieważ począwszy od tego dnia zarówno Unia, jak i Zjednoczone Królestwo muszą wiedzieć, jakie są ich zobowiązania w ramach WTO.
Jednakże przepisy niniejszego rozporządzenia określające przekazanie uprawnień oraz powierzenie uprawnień wykonawczych powinny mieć zastosowanie od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Biorąc pod uwagę, z jednej strony, wymogi proceduralne zwykłej procedury ustawodawczej oraz potrzebę późniejszego przyjęcia aktów wykonawczych w celu stosowania niniejszego rozporządzenia, a z drugiej strony konieczność wprowadzenia i stosowania podzielonych kontyngentów taryfowych w momencie, gdy Zjednoczone Królestwo przestaje być objęte unijną listą koncesyjną, co mogłoby nastąpić już w dniu 30 marca 2019 r., istotne jest, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie możliwie jak najszybciej,
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 91/2003 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione.
Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, rozporządzenie to należy przekształcić.
Koleje stanowią ważną część sieci transportowych Unii.
Statystyka dotycząca kolejowego transportu towarów i pasażerów jest niezbędna, aby umożliwiwć Komisji monitorowanie i kształtowanie wspólnej polityki transportowej, a także elementów polityki regionalnej i polityki w zakresie sieci transeuropejskich, które dotyczą transportu.
Statystyka dotycząca bezpieczeństwa kolei jest również niezbędna, aby umożliwić Komisji przygotowywanie i monitorowanie działań Unii w dziedzinie bezpieczeństwa transportu.
Agencja Kolejowa Unii Europejskiej gromadzi dane dotyczące wypadków na podstawie załącznika I do dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wspólnych wskaźników bezpieczeństwa oraz wspólnych metod obliczania kosztów wypadków.
Statystyka na poziomie Unii dotycząca transportu kolejowego jest również wymagana w celu wypełnienia zadań w zakresie monitorowania przewidzianych w art. 15 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE.
Statystyka na poziomie Unii dotycząca wszystkich środków transportu powinna być gromadzona zgodnie ze wspólnymi pojęciami i standardami w celu uzyskania możliwie najpełniejszej porównywalności pomiędzy środkami transportu.
Istotne jest, aby uniknąć powielania prac oraz zoptymalizować wykorzystanie istniejących informacji, które mogą być użyte do celów statystycznych.
W tym celu, a także z myślą o zapewnieniu obywatelom Unii oraz innym zainteresowanym stronom łatwo dostępnych i użytecznych informacji na temat bezpieczeństwa transportu kolejowego oraz interoperacyjności systemu kolejowego, w tym również infrastruktury kolejowej, należy ustanowić odpowiednie umowy o współpracy w zakresie działalności statystycznej między służbami Komisji a odpowiednimi podmiotami, w tym również na poziomie międzynarodowym.
Przy tworzeniu europejskiej statystyki należy zachować równowagę pomiędzy potrzebami użytkowników a obciążeniem dla respondentów.
W sprawozdaniu dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat swoich doświadczeń wyniesionych ze stosowania rozporządzenia (WE) nr 91/2003 Komisja powołała się na fakt, że zmiany długoterminowe będą prawdopodobnie oznaczały zniesienie lub uproszczenie obowiązku gromadzenia danych już gromadzonych na podstawie tego rozporządzenia, a celem jest skrócenie okresu przekazywania danych w przypadku rocznych danych dotyczących pasażerów transportu kolejowego.
Komisja powinna nadal regularnie składać sprawozdania dotyczące wykonywania niniejszego rozporządzenia.
Współistnienie publicznych i prywatnych przedsiębiorstw kolejowych działających na rynku komercyjnego transportu kolejowego wymaga wyraźnego określenia informacji statystycznych, które powinny być dostarczane przez wszystkie przedsiębiorstwa kolejowe i rozpowszechniane przez Eurostat.
Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie utworzenie wspólnych standardów statystycznych umożliwiających wytwarzanie zharmonizowanych danych, które powinny być wdrożone w każdym państwie członkowskim pod kierownictwem organów i instytucji odpowiedzialnych za tworzenie oficjalnej statystyki, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 stanowi ramy odniesienia dla przepisów niniejszego rozporządzenia.
W celu uwzględnienia rozwoju sytuacji w państwach członkowskich, a jednocześnie utrzymania zharmonizowanego gromadzenia danych dotyczących transportu kolejowego w całej Unii, a także z myślą o zachowaniu wysokiej jakości danych przekazywanych przez państwa członkowskie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmiany niniejszego rozporządzenia w celu dostosowania definicji technicznych oraz wprowadzania dodatkowych definicji technicznych.
Komisja powinna zapewnić, aby te akty delegowane nie nakładały znaczącego dodatkowego obciążenia na państwa członkowskie ani na respondentów.
W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do określenia informacji, które mają być dostarczane do celów sprawozdań dotyczących jakości i porównywalności wyników, a także w odniesieniu do ustaleń dotyczących rozpowszechniania wyników przez Komisję (Eurostat).
Skonsultowano sę z Komitetem ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,
Wykaz substancji, o których mowa w art. 1 pkt 1 lit. b)
P-metylotioamfetamina lub 4-metylotioamfetamina, o której mowa w decyzji Rady 1999/615/WSiSW [1].
Parametoksymetyloamfetamina lub N-metylo-1-(4-metoksyfenylo-2-aminopropan), o której to substancji mowa w decyzji Rady 2002/188/WSiSW [2].
2,5-dimetoksy-4-jodofenyloetylotamina, 2,5-dimetoksy-4-etylotiofenyloetyloamina, 2,5-dimetoksy-4-(n)-propylotiofenyloetyloamina i 2,4,5-trimetoksyamfetamina, o których mowa w decyzji Rady 2003/847/WSiSW [3].
enzylopiperazyna lub 1-benzylo-1,4-diazacykloheksan lub N-benzylopiperazyna lub benzylopiperazyna, o której to substancji mowa w decyzji Rady 2008/206/WSiSW [4].
etylometkatynon, o którym mowa w decyzji Rady 2010/759/UE [5].
etylo-5-(4-metylofenylo)-4,5-dihydrooksazolo-2-amina (4,4′-DMAR) i 1-cykloheksylo-4-(1,2-difenyletylo)-piperazyna (MT-45), o których mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2015/1873 [6].
etyloamfetamina, o której mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2015/1874 [7].
2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)-N-(2-metoksybenzylo)etyloamina (25I-NBOMe), 3,4-dichloro-N-[(1-dimetyloamino)cykloheksylometylo]benzamid (AH-7921), 1-(1,3-benzodioksylo-5-yl)-2-pirolidyno-1-ylpentan-1-on (MDPV) i 2-(3-metoksyfenylo)-2-(etyloamino)cykloheksanon (metoksetamina), o których mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2015/1875 [8].
5-(2-aminopropylo)indol, o którym mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2015/1876 [9].
enylo-2-(pirolidyn-1-ylo)pentan-1-on (α-pirolidynowalerofenon, α-PVP), o którym mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2016/1070 [10].
2-[[1-(cykloheksylometylo)-1H-indolo-3-karbonylo]amino]-3,3-dimetylobutanian metylu (MDMB-CHMICA), o którym mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2017/369 [11].
N-(1-fenetylopiperydyn-4-ylo)-N-fenyloakrylamid (akrylofentanyl), o którym mowa w decyzji wykonawczej Rady (UE) 2017/1774 [12].
Decyzja Rady 1999/615/WSiSW z dnia 13 września 1999 r. określająca 4-MTA jako nowy syntetyczny narkotyk, który ma być przedmiotem środków kontroli i penalizacji (Dz.U. L 244 z 16.9.1999, s. 1).
Decyzja Rady 2002/188/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. dotycząca środków kontroli i sankcji karnych w odniesieniu do nowego syntetycznego narkotyku PMMA (Dz.U. L 63 z 6.3.2002, s. 14).
Decyzja Rady 2003/847/WSiSW z dnia 27 listopada 2003 r. dotycząca środków kontroli i sankcji karnych w odniesieniu do nowych syntetycznych narkotyków 2C-I, 2C-T-2, 2C-T-7 oraz TMA-2 (Dz.U. L 321 z 6.12.2003, s. 64).
Decyzja Rady 2008/206/WSiSW z dnia 3 marca 2008 r. dotycząca uznania 1-benzylopiperazyny (BZP) za nową substancję psychoaktywną, którą należy objąć środkami kontroli i sankcjami karnymi (Dz.U. L 63 z 7.3.2008, s. 45).
Decyzja Rady 2010/759/UE z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie poddania 4-metylometkatynonu (mefedronu) środkom kontrolnym (Dz.U. L 322 z 8.12.2010, s. 44).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/1873 z dnia 8 października 2015 r. w sprawie poddania 4-metylo-5-(4-metylofenylo)-4,5-dihydrooksazolo-2-aminy (4,4′-DMAR) i 1-cykloheksylo-4-(1,2-difenyletylo)-piperazyny (MT-45) środkom kontroli (Dz.U. L 275 z 20.10.2015, s. 32).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/1874 z dnia 8 października 2015 r. w sprawie poddania 4-metyloamfetaminy środkom kontroli (Dz.U. L 275 z 20.10.2015, s. 35).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2015/1875 z dnia 8 października 2015 r. w sprawie poddania 2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)-N-(2-metoksybenzylo)etyloaminy (25I-NBOMe), 3,4-dichloro-N-[(1-dimetyloamino)cykloheksylometylo]benzamidu (AH-7921), 1-(1,3-benzodioksylo-5-yl)-2-pirolidyno-1-ylpentan-1-onu (MDPV) oraz 2-(3-metoksyfenylo)-2-(etyloamino)cykloheksanonu (metoksetaminy) środkom kontroli (Dz.U. L 275 z 20.10.2015, s. 38).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2016/1070 z dnia 27 czerwca 2016 r. w sprawie poddania środkom kontroli 1-fenylo-2-(pirolidyn-1-ylo)pentan-1-on-(α-pirolidynowalerofenonu, α-PVP) (Dz.U. L 178 z 2.7. 2016, s. 18).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2017/369 z dnia 27 lutego 2017 r. w sprawie poddania 2-[[1-(cykloheksylometylo)-1H-indolo-3-karbonylo]amino]-3,3-dimetylobutanianu metylu (MDMB-CHMICA) środkom kontroli (Dz.U. L 56 z 3.3.2017, s. 210).
Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2017/1774 z dnia 25 września 2017 r. w sprawie poddania N-(1-fenetylopiperydyn-4-ylo)-N-fenyloakrylamidu (akrylofentanylu) środkom kontroli (Dz.U. L 251 z 29.9.2017, s. 21).
Dyrektywy Rady 86/278/EWG i 87/217/EWG opierają się na art. 100 i 235 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą, obecnie art. 115 i 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
Zawarte w niniejszej decyzji zmiany w tych dyrektywach są związane z polityką Unii w zakresie ochrony środowiska oraz wynikają bezpośrednio z uchylenia dyrektywy Rady 91/692/EWG na podstawie art. 192 ust. 1 TFUE.
Podstawą prawną tych zmian powinien być zatem art. 192 ust. 1 TFUE.
Dyrektywa 94/63/WE Parlamentu Europejskiego i Rady opiera się na art. 100a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, obecnie art. 114 TFUE.
Dyrektywę 91/692/EWG przyjęto w celu racjonalizacji i poprawy, według podstawy sektorowej, przepisów w sprawie przepływu informacji i publikacji sprawozdań dotyczących niektórych dyrektyw odnoszących się do ochrony środowiska.
Aby osiągnąć ten cel, dyrektywą 91/692/EWG zmieniono kilka dyrektyw poprzez wprowadzenie jednolitych wymogów w zakresie sprawozdawczości.
Wdrażanie wymogów w zakresie sprawozdawczości wprowadzonych dyrektywą 91/692/EWG stało się uciążliwe i nieefektywne.
Ponadto wiele aktów unijnych zmienionych dyrektywą 91/692/EWG zostało zastąpionych i nie zawierają już wymogów w zakresie sprawozdawczości wprowadzonych na mocy tej dyrektywy.
Na przykład dyrektywą 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady uchylono siedem aktów unijnych w dziedzinie polityki wodnej i nie włączono do niej systemu sprawozdawczości wprowadzonego dyrektywą 91/692/EWG.
Z kolei w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE nie zawarto żadnych odesłań do dyrektywy 91/692/EWG, a zamiast tego przewidziano odrębny system sprawozdawczości.
W dyrektywie 91/692/EWG nie przewidziano wykorzystania narzędzi elektronicznych.
Wraz z pomyślnym rozwojem platformy Reportnet Europejskiej Agencji Środowiska i inicjatyw sektorowych dotyczących usprawniania sprawozdawczości, takich jak Europejski System Informacji Wodnej, w coraz większym stopniu kwestionowano potrzebę i skuteczność horyzontalnego instrumentu w zakresie sprawozdawczości.
Wreszcie, w wyniku przyjęcia dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz związanego z tym rozwoju wspólnego systemu informacji o środowisku wprowadzono bardziej nowoczesne i skuteczne podejście horyzontalne do zarządzania informacjami i sprawozdawczości związanej z unijną polityką ochrony środowiska.
Dyrektywę 91/692/EWG należy zatem uchylić.
Większość dyrektyw zmienionych dyrektywą 91/692/EWG przestała obowiązywać.
Nadal obowiązują jednak dyrektywy 86/278/EWG i 87/217/EWG.
Zgodnie z dyrektywą 86/278/EWG państwa członkowskie są zobowiązane do przedstawienia sprawozdania z wykonania wspomnianej dyrektywy na podstawie kwestionariusza lub konspektu opracowanego przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w dyrektywie 91/692/EWG.
W celu uniknięcia próżni prawnej w związku z uchyleniem dyrektywy 91/692/EWG konieczne jest zastąpienie odesłania do dyrektywy 91/692/EWG odesłaniem do procedury, o której mowa w dyrektywie 86/278/EWG.
Składanie przez państwa członkowskie sprawozdań na podstawie dyrektywy 87/217/EWG nie jest już konieczne po przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, w którym przewiduje się odchodzenie od produkcji i stosowania w Unii surowego azbestu i produktów zawierających azbest.
Należy zatem usunąć te wymogi w zakresie sprawozdawczości ustanowione w tej dyrektywie.
Po wejściu w życie dyrektywy 91/692/EWG następujące rozporządzenia i dyrektywy zawierały odesłanie do tej dyrektywy: dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywa 94/63/WE, dyrektywa Rady 1999/31/WE, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE, dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1257/2013.
W ramach planu działania UE dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym Komisja zaproponowała zmianę dyrektyw 94/62/WE, 1999/31/WE, 2000/53/WE i 2008/98/WE w celu zastąpienia odesłania do dyrektywy 91/692/EWG.
W celu zapewnienia aktualności niektórych przepisów zawartych w załącznikach do dyrektywy 86/278/EWG należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dostosowywania tych przepisów do postępu naukowo-technicznego.
Dostosowanie załączników do dyrektywy 2009/31/WE nie powinno skutkować obniżeniem poziomu bezpieczeństwa ani osłabieniem zasad monitorowania przewidzianych na podstawie kryteriów zawartych w tych załącznikach.
Zgodnie z art. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego.
Ponadto, na podstawie art. 11 TFUE, polityki i działania Unii powinny uwzględniać wymogi ochrony środowiska w celu wspierania zrównoważonego rozwoju.
Art. 120 i 121 TFUE przewidują, że państwa członkowskie powinny prowadzić swoje polityki gospodarcze, mając na względzie przyczynianie się do osiągania celów Unii oraz w kontekście ogólnych kierunków, które określi Rada.
Tym samym koordynacja polityk gospodarczych państw członkowskich stanowi przedmiot wspólnego zainteresowania.
Kilka państw członkowskich ma za sobą procesy dostosowawcze mające na celu korektę nagromadzonych w przeszłości zakłóceń równowagi makroekonomicznej lub w takich procesach uczestniczy; wiele państw członkowskich musi sprostać wyzwaniom związanym z niskim potencjałem wzrostu.
Unia przyjęła wdrożenie reform strukturalnych za jeden ze swoich priorytetów politycznych przyczyniających się do ożywienia gospodarczego w sposób zrównoważony, uwolnienia potencjału wzrostu na potrzeby wzmocnienia zdolności dostosowawczej i wsparcia procesu konwergencji.
Reformy to z natury rzeczy procesy złożone, wymagające zastosowania kompletnego mechanizmu opartego na wysoce specjalistycznej wiedzy i umiejętnościach, a także długoterminowej wizji.
Wdrażanie reform strukturalnych w różnorodnych dziedzinach polityki publicznej stanowi wyzwanie, ponieważ często potrzeba czasu na to, aby ich skutki stały się widoczne.
Istotne jest zatem terminowe i skuteczne opracowywanie oraz wdrażanie reform, w tym w gospodarkach, które dotknął kryzys lub które są słabe strukturalnie.
W tym kontekście udzielanie przez Unię wsparcia w formie pomocy technicznej miało istotne znaczenie w procesie wspierania w ostatnich kilku latach dostosowania gospodarczego w Grecji i na Cyprze.
Odpowiedzialność za reformy strukturalne realizowane na miejscu ma zasadnicze znaczenie dla ich pomyślnego przeprowadzenia.
Państwa członkowskie mogą skorzystać ze wsparcia w celu stawienia czoła wyzwaniom związanym z opracowaniem i wdrożeniem reform strukturalnych wspierających wzrost gospodarczy, zgodnie z celami gospodarczymi i społecznymi Unii.
Wyzwania te mogą być uwarunkowane różnymi czynnikami, takimi jak ograniczona zdolność administracyjna i instytucjonalna, oraz niewłaściwym stosowaniem i wdrażaniem prawa Unii.
Unia ma znaczące doświadczenia w zakresie udzielania konkretnego wsparcia administracjom krajowym i innym organom państw członkowskich w obszarze budowania zdolności i innych tego rodzaju działaniach w pewnych obszarach (np. podatki, cła oraz wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw) oraz w związku z wdrażaniem polityki spójności.
Doświadczenie zyskane przez Unię przy udzielaniu pomocy instytucjom krajowym w przeprowadzaniu reform powinno zostać wykorzystane do wzmocnienia zdolności Unii na potrzeby wspierania państw członkowskich.
Kompleksowe i zintegrowane działania są naprawdę potrzebne w celu zapewnienia wsparcia dla tych państw członkowskich, które przeprowadzają reformy sprzyjające wzrostowi gospodarczemu i które zwróciły się o takie wsparcie do Unii.
Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 19/2015 pt. „Usprawnienie pomocy technicznej dla Grecji wymaga poświęcenia większej uwagi rezultatom” zawiera przydatne zalecenia dotyczące udzielania przez Komisję pomocy technicznej państwom członkowskim.
Zalecenia te należy brać pod uwagę przy wdrażaniu wsparcia na mocy niniejszego rozporządzenia.
W tym kontekście konieczne jest utworzenie Programu wspierania reform strukturalnych (zwanego dalej „programem”) na potrzeby wzmocnienia zdolności państw członkowskich w zakresie przygotowania i wdrożenia reform administracyjnych i strukturalnych sprzyjających wzrostowi gospodarczemu, w tym poprzez wsparcie na rzecz skutecznego i wydajnego wykorzystania funduszy unijnych.
Program ma na celu przyczynienie się do osiągnięcia wspólnych celów wspierania ożywienia gospodarczego, spójności, tworzenia miejsc pracy, wzmacniania konkurencyjności i wydajności w Europie i pobudzania inwestycji w realnej gospodarce.
Program ten umożliwiałby również lepszą odpowiedź na wyzwania gospodarcze i społeczne w dążeniu do osiągnięcia wysokiego poziomu opieki społecznej, jak również wysokiej jakości świadczeń zdrowotnych i usług edukacyjnych oraz do przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu.
Wsparcie w ramach programu powinno być udzielane przez Komisję, na wniosek państwa członkowskiego, w dziedzinach związanych ze spójnością, konkurencyjnością, wydajnością, innowacją, inteligentnym, zrównoważonym wzrostem gospodarczym sprzyjającym włączeniu społecznemu, zatrudnieniem i inwestycjami, takich jak budżet i podatki, usługi publiczne, reformy instytucjonalne i administracyjne, wymiar sprawiedliwości, zwalczanie nadużyć finansowych, korupcji, prania pieniędzy i uchylania się od opodatkowania, otoczenie biznesowe, rozwój sektora prywatnego, konkurencja, zamówienia publiczne, publiczny udział w przedsiębiorstwach, procesy prywatyzacyjne, dostęp do finansowania, polityka sektora finansowego, handel, zrównoważony rozwój, kształcenie i szkolenie, polityki dotyczące zatrudnienia, ochrona zdrowia, polityka w zakresie azylu i migracji, rolnictwo, rozwój obszarów wiejskich oraz rybołówstwo.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zwrócenia się o wsparcie ze strony Komisji w ramach programu w związku z wdrażaniem reform w kontekście procesów zarządzania gospodarczego, a w szczególności zaleceń dla poszczególnych krajów w ramach europejskiego semestru, w związku z działaniami odnoszącymi się do wdrażania prawa Unii, jak również w związku z wdrażaniem programów dostosowań gospodarczych.
Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość zwrócenia się o wsparcie w związku z reformami realizowanymi z ich własnej inicjatywy w celu osiągnięcia spójności, inwestycji, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy i konkurencyjności.
Komisja mogłaby przedstawiać wytyczne dotyczące głównych elementów wniosku o wsparcie.
Po przeprowadzeniu dialogu z państwem członkowskim wnioskującym o wsparcie, w tym w ramach europejskiego semestru, Komisja powinna przeanalizować wniosek, z uwzględnieniem zasad przejrzystości, równego traktowania i należytego zarządzania finansami, oraz określić wsparcie, którego należy udzielić, na podstawie stopnia pilności zidentyfikowanych problemów, ich zakresu i wagi, wsparcia potrzebnego w odniesieniu do danych dziedzin polityki, analizy wskaźników społeczno-gospodarczych oraz ogólnej zdolności administracyjnej państwa członkowskiego.
W oparciu o tę analizę oraz uwzględniając istniejące środki i działania finansowane z funduszy unijnych lub programów unijnych, Komisja powinna uzgodnić z danym państwem członkowskim obszary priorytetowe, cele, orientacyjny harmonogram, zakres środków wsparcia, które zostaną zastosowane, oraz szacunkową wysokość całkowitego wkładu finansowego na potrzeby tego wsparcia, które to elementy zostaną ujęte w planie współpracy i wsparcia.
Na potrzeby, między innymi, przejrzystości Komisja powinna, na warunkach ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, przekazać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie plany współpracy i wsparcia.
Zarówno zarządzane wewnętrznie kwalifikowalne fundusze venture capital, jak i zewnętrzni zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital posiadają kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR.”;
Środki własne stanowią zawsze co najmniej jedną ósmą stałych kosztów pośrednich poniesionych przez zarządzającego w roku poprzednim.
Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia może skorygować ten wymóg, jeżeli od poprzedniego roku w działalności zarządzającego zaszła istotna zmiana.
Jeżeli zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital nie prowadził działalności przez pełny rok, wymóg ten odpowiada jednej ósmej stałych kosztów pośrednich założonych w planie biznesowym funduszu, chyba że właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia wymaga korekty tego planu.
Jeżeli wartość kwalifikowalnych funduszy venture capital zarządzanych przez zarządzającego przekracza 250000000 EUR, zarządzający jest zobowiązany do zapewnienia dodatkowych środków własnych.
Ta dodatkowa kwota stanowi 0,02 % kwoty, o którą łączna wartość kwalifikowalnych funduszy venture capital przewyższa 250000000 EUR.
Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia może zezwolić zarządzającemu kwalifikowalnymi funduszami venture capital na nieuzupełnienie funduszy do wysokości nieprzekraczającej 50 % dodatkowej kwoty funduszy własnych, o której mowa w ust. 4, jeżeli ten zarządzający korzysta z gwarancji tej samej kwoty udzielonej przez instytucję kredytową lub zakład ubezpieczeń, którego statutowa siedziba znajduje się w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, w którym podmioty te są obowiązane do przestrzegania zasad ostrożnościowych uznawanych przez właściwy organ państwa członkowskiego za równoważne zasadom ustanowionym w prawie Unii.
Fundusze własne są inwestowane w aktywa płynne lub łatwo wymienialne na środki pieniężne w krótkim terminie i nie zawierają pozycji spekulacyjnych.”;
w art. 12 dodaje się ustęp w brzmieniu:
Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia udostępnia w odpowiednim terminie wszystkie informacje gromadzone na mocy niniejszego artykułu właściwemu organowi każdego stosownego kwalifikowalnego funduszu venture capital, właściwemu organowi każdego stosownego przyjmującego państwa członkowskiego i ESMA w drodze procedur, o których mowa w art. 22.”;
art. 13 ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:
kwotę środków własnych dostępnych dla tego zarządzającego do utrzymania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do właściwego zarządzania jego kwalifikowalnymi funduszami venture capital;”;
w ust. 1 skreśla się lit. e);
Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia informuje zarządzającego, o którym mowa w ust. 1, czy został on zarejestrowany jako zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital, nie później niż w terminie dwóch miesięcy po przedstawieniu wszystkich informacji, o których mowa tym ustępie.
Rejestracja zgodnie z niniejszym artykułem stanowi rejestrację na użytek art. 3 ust. 3 dyrektywy 2011/61/UE w odniesieniu do zarządzania kwalifikowalnymi funduszami venture capital.
Zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital, o którym mowa w niniejszym artykule, powiadamia właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o istotnych zmianach w warunkach swojej pierwszej rejestracji zgodnie z niniejszym artykułem, zanim takie zmiany zostaną wprowadzone w życie.
W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia postanawia nałożyć ograniczenia lub odrzucić zmiany, o których mowa w akapicie pierwszym, informuje on zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital w terminie jednego miesiąca od otrzymania powiadomienia o tych zmianach.
Właściwy organ może przedłużyć ten termin maksymalnie o jeden miesiąc, jeżeli uzna to za konieczne z uwagi na szczególne okoliczności sprawy, po powiadomieniu zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital.
Zmiany mogą zostać wprowadzone w życie, jeżeli stosowny właściwy organ nie sprzeciwi się zmianom w okresie oceny.
W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego artykułu ESMA może opracować projekt regulacyjnych standardów technicznych doprecyzowujący informacje, jakie mają być przedstawione właściwym organom we wniosku o rejestrację określonym w ust. 1, oraz doprecyzować kryteria określone w ust. 2.
Komisja jest uprawniona do uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.
W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego artykułu ESMA może opracować projekt wykonawczych standardów technicznych określających standardowe formularze, wzory i procedury dostarczania informacji właściwym organom we wniosku o rejestrację określonym w ust. 1 oraz kryteria określone w ust. 2.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.
ESMA organizuje i przeprowadza wzajemne oceny zgodnie z art. 30 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, aby zwiększyć spójność procesów rejestracji przeprowadzanych przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.”;
dodaje się artykuły w brzmieniu:
Unia przyczynia się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów oraz do stawiania konsumentów w centrum rynku wewnętrznego poprzez wspieranie i uzupełnianie polityk państw członkowskich w staraniu o zapewnienie obywatelom możliwości czerpania w pełni korzyści z istnienia rynku wewnętrznego, a tym samym należytego uwzględniania i obrony ich interesów prawnych i gospodarczych.
Prawidłowo funkcjonujący i godny zaufania sektor usług finansowych stanowi kluczowy element rynku wewnętrznego i jego możliwości transgranicznych.
Wymaga on solidnych ram regulacyjnych i nadzorczych, które zapewniają stabilność finansową, a jednocześnie wspierają zrównoważoną gospodarkę.
Prawidłowo funkcjonujący i godny zaufania sektor usług finansowych powinien także zapewniać wysoki poziom ochrony konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych, w tym inwestorów detalicznych, oszczędzających, posiadaczy polis ubezpieczeniowych, członków funduszy emerytalnych i osób uposażonych, akcjonariuszy indywidualnych, pożyczkobiorców oraz MŚP.
Od 2007 r. zaufanie użytkowników końcowych usług finansowych, w szczególności konsumentów, nadwyrężył kryzys finansowy i gospodarczy.
Aby przywrócić ich zaufanie do stabilności sektora finansowego oraz wnieść wkład do jego najlepszych praktyk, istotne jest zwiększenie poziomu aktywnego uczestnictwa i zaangażowania konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych, w tym inwestorów detalicznych, oszczędzających, posiadaczy polis ubezpieczeniowych, członków funduszy emerytalnych i osób uposażonych, akcjonariuszy indywidualnych, pożyczkobiorców oraz MŚP, a także podmiotów reprezentujących ich interesy, w unijne i inne stosowne wielostronne procesy kształtowania polityki w sektorze finansowym.
Aby osiągnąć te cele, w wyniku ponadpartyjnej inicjatywy Parlamentu Europejskiego, pod koniec 2011 r. Komisja zainicjowała projekt pilotażowy zakładający udzielenie dotacji w celu wsparcia rozwoju ośrodka specjalistycznej wiedzy finansowej służącego pomocą konsumentom, innym użytkownikom końcowym oraz podmiotom reprezentującym ich interesy, aby zwiększyć ich zdolność udziału w procesie kształtowania unijnej polityki w dziedzinie usług finansowych oraz sprzyjać powstaniu odpornego systemu bankowego.
Główne cele polityki polegały na zapewnieniu, aby osoby odpowiedzialne za kształtowanie unijnej polityki, przystępując do wprowadzenia nowych przepisów prawa unijnego, mogły zapoznać się z poglądami innymi niż wyrażane przez specjalistów z sektora finansowego, na zapewnieniu, aby interesy konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych znajdowały odzwierciedlenie w nowych przepisach prawa unijnego, na zapewnieniu, aby ogół społeczeństwa był lepiej informowany o bieżących kwestiach związanych z regulacją sektora finansowego, dzięki czemu zostanie pogłębiona wiedza finansowa obywateli, oraz na zapewnieniu zwiększenia aktywnego udziału konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych w kształtowaniu unijnej polityki w dziedzinie usług finansowych, co zaowocuje wyważonymi przepisami prawa unijnego.
W związku z tym Komisja, w drodze otwartego zaproszenia do składania wniosków, udzieliła w latach 2012–2015 dotacje na działalność dwóm organizacjom non-profit: Finance Watch i Better Finance.
Dotacji tych udzielono w latach 2012 i 2013 w ramach projektu pilotażowego trwającego dwa lata, a od 2014 r. w formie działania przygotowawczego.
Ponadto w 2016 r. zadecydowano o udzielaniu dotacji na działania zamiast dotacji na działalność, gdyż dotacje na działania pozwalają skuteczniej kontrolować wydatki z budżetu unijnego.
Ponieważ działanie przygotowawcze może być prowadzone tylko przez maksymalnie trzy kolejne lata na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 [3], konieczne jest przyjęcie aktu ustawodawczego, aby zapewnić podstawę prawną finansowania tych działań poczynając od 2017 r.
Finance Watch powstało z dotacji unijnych w 2011 r. jako międzynarodowe stowarzyszenie non-profit na podstawie prawa belgijskiego.
Jego zadaniem jest obrona interesów społeczeństwa obywatelskiego w sektorze finansowym.
Dzięki dotacjom unijnym Finance Watch udało się w krótkim czasie stworzyć zespół wykwalifikowanych specjalistów, zdolnych do prowadzenia badań, analiz politycznych oraz działań informacyjnych w dziedzinie usług finansowych.
Better Finance powstała w wyniku prowadzonych od 2009 r. kolejnych reorganizacji i zmian wizerunkowych już istniejących europejskich federacji inwestorów i akcjonariuszy.
Dzięki dotacjom unijnym organizacja ta stworzyła ośrodek specjalistycznej wiedzy finansowej, który skupia się przede wszystkim na interesach konsumentów, inwestorów prywatnych, indywidualnych akcjonariuszy, oszczędzających oraz innych użytkowników końcowych usług finansowych, stosownie do jej składu członkowskiego i zasobów.
W wyniku przeprowadzonej w 2015 r. oceny projektu pilotażowego i późniejszego działania przygotowawczego stwierdzono, że zasadniczo osiągnięto cele z zakresu polityki.
Finance Watch i Better Finance prowadziły prace w uzupełniających się obszarach polityki i skupiały się na różnych odbiorcach.
Ich działalność, wspólnie, objęła większość aspektów unijnego programu w zakresie polityki finansowej od 2012 r. oraz – na tyle, na ile pozwoliły im na to zasoby – Finance Watch i Better Finance starały się rozszerzać swoje działania, aby uzyskać szeroki zasięg geograficzny w Unii.
Obie organizacje wniosły wartość dodaną w działania swoich członków krajowych oraz przyniosły korzyści unijnym konsumentom.
Krajowym organizacjom zajmującym się wieloma kwestiami konsumenckimi często brakuje technicznej wiedzy specjalistycznej z obszarów polityki dotyczących szczególnie usług finansowych i powiązanych z nimi procesów kształtowania polityki Unii.
Ponadto na poziomie Unii nie zidentyfikowano dotąd żadnych innych podobnych organizacji.
Pomimo iż ocena projektu pilotażowego wykazała, że żaden inny wnioskodawca nie odpowiedział na ogłaszane corocznie od 2012 r. zaproszenia do składania wniosków, program przewidziany w niniejszym rozporządzeniu powinien być otwarty na innych potencjalnych beneficjentów po zakończeniu okresu 2017–2020, jeżeli będą oni spełniać jego wymogi.
Pomimo regularnie podejmowanych starań Finance Watch i Better Finance nie udało się pozyskać stabilnego i znaczącego finansowania pochodzącego od innych darczyńców, niezależnych od branży finansowej, a zatem, aby utrzymać stabilność finansową nadal pozostają w znacznym stopniu zależne od finansowania unijnego.
Dofinansowanie unijne jest więc obecnie konieczne, aby zapewnić otrzymywanie zasobów niezbędnych do osiągnięcia w nadchodzących latach pożądanych celów z zakresu polityki i zapewnienia stabilności finansowej tym organizacjom oraz ich ekspertom i pracownikom administracyjnym, którzy zdołali w krótkim czasie rozpocząć swoje odpowiednie działania.
Należy zatem ustanowić unijny program na lata 2017–2020 w celu wsparcia działalności Finance Watch i Better Finance (zwany dalej „programem”), który uzupełni podobne polityki realizowane przez państwa członkowskie na poziomie krajowym.
Stabilność finansowa ma dla obu organizacji kluczowe znaczenie z punktu widzenia utrzymania wiedzy specjalistycznej oraz planowania projektów przez obie organizacje.
Organizacje otrzymujące wsparcie w ramach programu powinny jednak dążyć do zwiększenia udziału innych źródeł finansowania.
Dalsze finansowanie Finance Watch i Better Finance w latach 2017–2020 w tym samym zakresie co w ramach działania przygotowawczego zapewniłoby utrzymanie dotychczas ocenionych pozytywnie skutków działań zrealizowanych przez te organizacje.
Celem niniejszego rozporządzenia jest umożliwienie ponownego przydziału pozostałych kwot, które przydzielono na wspieranie wdrażania decyzji Rady (UE) 2015/1523 i (UE) 2015/1601 na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 516/2014, lub przeznaczenie tych kwot na inne działania w ramach programów krajowych, zgodnie z priorytetami Unii oraz potrzebami państw członkowskich w szczególnych obszarach azylu i migracji.
Należy również zapewnić przejrzystość takiego ponownego przydzielenia kwot lub ich przeznaczenia.
Komisja przydzieliła finansowanie na programy krajowe państw członkowskich w ramach Funduszu Azylu, Migracji i Integracji w celu wspierania wdrażania decyzji (UE) 2015/1523 i (UE) 2015/1601.
Decyzja Rady (UE) 2015/1601 została zmieniona decyzją Rady (UE) 2016/1754.
Decyzje te przestały obecnie obowiązywać.
Część środków finansowych przydzielonych na mocy decyzji (UE) 2015/1523 i (UE) 2015/1601 w 2016 r. i w niektórych przypadkach w 2017 r. pozostaje dostępna w ramach programów krajowych państw członkowskich.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wykorzystania pozostałych kwot na dalsze działania relokacyjne w drodze ich ponownego przydzielenia na to samo działanie w ramach programów krajowych.
Państwa członkowskie powinny ponownie przydzielić lub przenieść co najmniej 20 % tych kwot na działania w ramach programów krajowych, na przekazywanie osób ubiegających się o ochronę międzynarodową lub osób korzystających z ochrony międzynarodowej, na przesiedlenia i inne doraźne przyjmowanie ze względów humanitarnych, a także na środki przygotowawcze do przekazywania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową po ich przybyciu do Unii, w tym drogą morską, lub w celu przekazania osób korzystających z ochrony międzynarodowej.
Środki takie powinny obejmować jedynie środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 akapit drugi lit. a), b), e) i f) rozporządzenia (UE) nr 516/2014.
Jeżeli taka potrzeba została należycie uzasadniona w zrewidowanych programach krajowych państw członkowskich, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wykorzystania do 80 % tych kwot na działania odpowiadające na inne wyzwania w obszarze azylu i migracji, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 516/2014.
Potrzeby państw członkowskich w tych obszarach są nadal duże.
Ponowny przydział pozostałych kwot na to samo działanie lub ich przeniesienie na potrzeby innych działań w ramach programu krajowego powinny być możliwe tylko jednokrotnie i za zgodą Komisji.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przeznaczanie środków odbywało się w sposób zapewniający pełne poszanowanie zasad określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046, w szczególności zasad dotyczących wydajności i przejrzystości.
Należy rozszerzyć grupę docelową osób kwalifikujących się do przekazania, a także liczbę państw członkowskich, z których odbywa się przekazanie, aby państwa członkowskie mogły korzystać z większej elastyczności przy dokonywaniu przekazania, przy uwzględnieniu szczególnych potrzeb małoletnich bez opieki lub innych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową wymagających szczególnej troski, a także szczególnej sytuacji członków rodziny osób korzystających z ochrony międzynarodowej.
Przepisy szczegółowe dotyczące kwot ryczałtowych z tytułu przesiedlenia i przekazywania osób korzystających z ochrony międzynarodowej z jednego państwa członkowskiego do innego powinny odzwierciedlać to rozszerzenie.
Państwa członkowskie i Komisja powinny mieć wystarczająco dużo czasu na rewizję krajowych programów w celu uwzględnienia odpowiednich zmian przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
Należy zatem zastosować odstępstwo od art. 50 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 w odniesieniu do pozostałych kwot, które przydzielono na wspieranie wdrażania decyzji (UE) 2015/1523 i (UE) 2015/1601, przedłużając termin umorzenia o sześć miesięcy z uwagi na potrzebę dokończenia procedury rewizji programów krajowych, o której mowa w art. 14 rozporządzenia (UE) nr 514/2014.
Państwa członkowskie powinny również mieć wystarczająco dużo czasu na wykorzystanie kwot ponownie przydzielonych na to samo działanie lub przeniesionych na cele innych działań, zanim kwoty te zostaną umorzone.
Po zatwierdzeniu przez Komisję takiego ponownego przydzielenia lub przeniesienia kwot w ramach programu krajowego, przedmiotowe kwoty należy zatem uznać za przydzielone w roku, w którym zrewidowano program krajowy zatwierdzający to ponowne przydzielenie lub przeniesienie.
Komisja powinna co roku składać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania środków przeznaczonych na przekazywanie osób ubiegających się o ochronę międzynarodową i osób korzystających z ochrony międzynarodowej, w szczególności w odniesieniu do przekazywania kwot na inne działania w ramach krajowego programu, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na finansowanie dostępne na mocy art. 17 rozporządzenia (UE) nr 516/2014.
Cele niniejszego rozporządzenia są realizowane z zastrzeżeniem trwających negocjacji w sprawie reformy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 604/2013.
Zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, Irlandia powiadomiła, pismem z dnia 7 grudnia 2018 r., o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
Aby zapobiec umorzeniu pozostałych kwot, które przydzielono wcześniej na wspieranie wdrażania decyzji (UE) 2015/1523 i (UE) 2015/1601, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Jeżeli rozporządzenie (UE) nr 516/2014 nie zostanie zmienione przed końcem 2018 r. a odnośne finansowanie nie będzie już dostępne do wykorzystania przez państwa członkowskie w ramach programów krajowych wspieranych przez Fundusz Azylu, Migracji i Integracji.
Z uwagi na pilny charakter zmiany rozporządzenia (UE) nr 516/2014 właściwe jest odstąpienie od ośmiotygodniowego terminu, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE, TFUE oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.
W przypadku gdy Centrum, Komisja lub większość państw członkowskich uznają, że udostępnione informacje dotyczące nowej substancji psychoaktywnej, zgromadzone na mocy art. 5a w co najmniej jednym państwie członkowskim budzą obawy, że nowa substancja psychoaktywna może stwarzać zagrożenia dla zdrowia lub zagrożenia społeczne na poziomie Unii, Centrum sporządza wstępne sprawozdanie na temat tej nowej substancji psychoaktywnej.
Do celów niniejszego ustępu państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o swoim wniosku dotyczącym sporządzenia wstępnego sprawozdania.
W przypadku gdy osiągnięta zostanie większość państw członkowskich, Komisja wydaje Centrum odpowiednie polecenia i informuje o tym państwa członkowskie.
Wstępne sprawozdanie zawiera wstępne informacje dotyczące:
charakteru, liczby i skali zdarzeń pokazujących problemy zdrowotne i społeczne, z którymi nowa substancja psychoaktywna może mieć związek i wzorców używania tej nowej substancji psychoaktywnej;
opisu chemicznego i fizycznego nowej substancji psychoaktywnej oraz metod i prekursorów stosowanych przy jej wytwarzaniu lub ekstrakcji;
farmakologicznego i toksykologicznego opisu nowej substancji psychoaktywnej;
udziału grup przestępczych w wytwarzaniu lub dystrybucji nowej substancji psychoaktywnej.
Wstępne sprawozdanie zawiera też:
informacje o stosowaniu nowej substancji psychoaktywnej do celów leczniczych u ludzi i zwierząt, w tym jako substancji czynnej w produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym;
informacje na temat zastosowań handlowych i przemysłowych nowej substancji psychoaktywnej, zakresu takich zastosowań oraz na temat jej zastosowań do celów badań naukowych i rozwoju;
informacje o tym, czy nowa substancja psychoaktywna podlega jakimkolwiek środkom ograniczającym w państwach członkowskich;
informacje o tym, czy nowa substancja psychoaktywna jest obecnie poddawana lub została poddana ocenie w ramach systemu ustanowionego przez Jednolitą konwencję o środkach odurzających z 1961 r., zmienioną protokołem z 1972 r., oraz przez Konwencję o substancjach psychotropowych z 1971 r. (zwanego dalej »systemem Narodów Zjednoczonych«);
inne istotne informacje, jeżeli są dostępne.
Do celów wstępnego sprawozdania Centrum wykorzystuje informacje, którymi dysponuje.
Jeżeli Centrum uzna to za konieczne, zwraca się ono do ośrodków krajowych, o których mowa w art. 5, z wnioskiem o dostarczenie dodatkowych informacji na temat nowej substancji psychoaktywnej.
Ośrodki krajowe dostarczają te informacje w terminie dwóch tygodni od otrzymania wniosku.
Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europejskiej Agencji Leków z wnioskiem o dostarczenie informacji o tym, czy na poziomie Unii lub na poziomie krajowym nowa psychoaktywna substancja jest substancją czynną w:
produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które uzyskały pozwolenie da dopuszczenie do obrotu zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywą 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady lub rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady;
produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, które są przedmiotem wniosku o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu;
produkcie leczniczym stosowanym u ludzi lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym, którego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zostało zawieszone przez właściwy organ;
nieobjętym pozwoleniem produkcie leczniczym stosowanym u ludzi zgodnie art. 5 dyrektywy 2001/83/WE, lub w weterynaryjnym produkcie leczniczym przygotowanym doraźnie przez osobę upoważnioną do dokonania tego na mocy prawa krajowego zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2001/82/WE;
badanym produkcie leczniczym zdefiniowanym w art. 2 lit. d) dyrektywy 2001/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady.
W przypadku gdy informacje dotyczą pozwoleń na dopuszczenie do obrotu wydanych przez państwa członkowskie, zainteresowane państwa członkowskie przekazują takie informacje Europejskiej Agencji Leków na jej wniosek.
Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europolu z wnioskiem o dostarczenie informacji o udziale grup przestępczych w wytwarzaniu, dystrybucji i metodach dystrybucji nowej substancji psychoaktywnej oraz w obrocie nią i we wszelkich jej zastosowaniach.
Centrum bez zbędnej zwłoki zwraca się do Europejskiej Agencji Chemikaliów, Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób i Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z wnioskiem o dostarczenie posiadanych informacji i danych o nowej substancji psychoaktywnej.
O szczegółach współpracy pomiędzy Centrum a organami i agencjami, o których mowa w ust. 5, 6 i 7 niniejszego artykułu, decydują uzgodnienia robocze.
Uzgodnienia te zawierane są zgodnie z art. 20 akapit drugi.
Centrum przestrzega warunków wykorzystania informacji, które zostały mu przekazane, w tym warunków dotyczących dostępu do dokumentów, bezpieczeństwa informacji i danych oraz ochrony poufnych danych, w tym danych wrażliwych oraz poufnych informacji handlowych.
Centrum przedkłada wstępne sprawozdanie Komisji i państwom członkowskim w terminie pięciu tygodni od dnia złożenia wniosków o dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 5, 6 i 7.
Jeżeli Centrum gromadzi informacje na temat kilku nowych substancji psychoaktywnych, które uznaje za substancje o podobnej strukturze chemicznej, przedkłada Komisji i państwom członkowskim, w terminie sześciu tygodni od dnia złożenia wniosków o dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 5, 6 i 7, indywidualne wstępne sprawozdania lub połączone wstępne sprawozdania dotyczące kilku nowych substancji psychoaktywnych, pod warunkiem że cechy każdej nowej substancji psychoaktywnej zostaną wyraźnie określone.
Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy (EU-OSHA) została ustanowiona rozporządzeniem Rady (WE) nr 2062/94 w celu przyczyniania się do poprawy środowiska pracy w zakresie ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników przez działania zmierzające do rozwoju i rozpowszechniania wiedzy w tej dziedzinie.
Od jej ustanowienia w 1994 r. EU-OSHA odgrywa ważną rolę we wspieraniu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia w pracy w całej Unii.
W tym samym czasie zaszły zmiany w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zmiany technologiczne.
Należy zatem dostosować terminologię używaną do opisu celów i zadań EU-OSHA, aby uwzględnić te zmiany.
Rozporządzenie (WE) nr 2062/94 było wielokrotnie zmieniane.
W miarę możliwości i z uwzględnieniem trójstronnego charakteru EU-OSHA, zasady regulujące EU-OSHA należy określić zgodnie z zasadami wspólnego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej oraz Komisji Europejskiej w sprawie agencji zdecentralizowanych z dnia 19 lipca 2012 r.
Ponieważ trzy trójstronne agencje, a mianowicie EU-OSHA, Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound) i Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop), zajmują się kwestiami związanymi z rynkiem pracy, środowiskiem pracy, kształceniem i szkoleniem zawodowym oraz umiejętnościami, wymagana jest ścisła koordynacja między nimi.
W swojej pracy EU-OSHA powinna zatem uzupełniać działania Eurofoundu i Cedefopu w sytuacji, gdy mają one podobne obszary zainteresowania, a jednocześnie wspierać dobrze funkcjonujące narzędzia, jak protokoły ustaleń.
EU-OSHA powinna wykorzystać sposoby zwiększenia efektywności i synergii oraz unikać w swojej działalności powielania działań Eurofoundu i Cedefopu oraz Komisji.
Ponadto, w stosownych przypadkach, EU-OSHA powinna się starać skutecznie współpracować z instytucjami Unii i zewnętrznymi wyspecjalizowanymi organami w celu wykorzystania ich wewnętrznych zdolności badawczych.
Podczas oceny EU-OSHA Komisja powinna konsultować się z głównymi zainteresowanymi stronami, w tym z członkami Zarządu i posłami do Parlamentu Europejskiego.
Trójstronny charakter EU-OSHA, Eurofoundu i Cedefopu to niezwykle cenny przejaw kompleksowego podejścia opartego na dialogu społecznym między partnerami społecznymi oraz organami unijnymi i krajowymi, co jest niezwykle ważne dla znalezienia wspólnych i trwałych rozwiązań społecznych i gospodarczych.
Gdy w niniejszym rozporządzeniu jest mowa o bezpieczeństwie i zdrowiu w pracy, przyjmuje się, że odnosi się to zarówno do zdrowia fizycznego, jak i psychicznego.
Aby usprawnić proces decyzyjny EU-OSHA i przyczynić się do zwiększenia skuteczności i efektywności, należy wprowadzić dwupoziomową strukturę zarządzania.
W tym celu państwa członkowskie, krajowe organizacje pracodawców i pracowników oraz Komisja powinny być reprezentowane w Zarządzie, który powinien dysponować niezbędnymi uprawnieniami, w tym uprawnieniami do przyjmowania budżetu i zatwierdzania dokumentu programowego.
W dokumencie programowym, zawierającym wieloletni program prac EU-OSHA oraz jej roczny program prac, Zarząd powinien określić priorytety strategiczne działalności EU-OSHA.
Ponadto przyjęte przez Zarząd zasady dotyczące zapobiegania konfliktom interesów i zarządzania nimi powinny obejmować środki wykrywania potencjalnych zagrożeń na wczesnym etapie.
Aby EU-OSHA mogła prawidłowo funkcjonować, państwa członkowskie, europejskie organizacje pracodawców i pracowników oraz Komisja powinny zapewnić, aby osoby powołane do Zarządu posiadały odpowiednią wiedzę w dziedzinie bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z myślą o podejmowaniu strategicznych decyzji oraz nadzorowaniu działalności EU-OSHA.
Należy powołać Radę Wykonawczą, której zadaniem będzie właściwe przygotowywanie posiedzeń Zarządu oraz wspomaganie jego procesu decyzyjnego i procesu monitorowania.
Wspomagając Zarząd, Rada Wykonawcza powinna, w razie potrzeby, mieć możliwość podejmowania w pilnych przypadkach niektórych decyzji tymczasowych w imieniu Zarządu.
Zarząd powinien przyjąć regulamin wewnętrzny Rady Wykonawczej.
Dyrektor Wykonawczy powinien odpowiadać za ogólne zarządzanie EU-OSHA zgodnie ze strategicznym kierunkiem określonym przez Zarząd, w tym za bieżące administrowanie oraz zarządzanie zasobami finansowymi i ludzkimi.
Dyrektor Wykonawczy powinien wykonywać powierzone mu uprawnienia.
Powinna istnieć możliwość zawieszenia tych uprawnień w wyjątkowych okolicznościach, takich jak konflikt interesów lub poważne naruszenie obowiązków wynikających z regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).
Zasada równości jest podstawową zasadą prawa Unii.
Wymaga ona zapewnienia równości kobiet i mężczyzn we wszystkich obszarach, w tym zatrudnienia, pracy i wynagrodzenia.
Wszystkie strony powinny dążyć do osiągnięcia równowagi pod względem reprezentacji kobiet i mężczyzn w Zarządzie i w Radzie Wykonawczej.
Cel ten powinien być też realizowany przez Zarząd w odniesieniu do przewodniczącego i zastępców przewodniczącego, jak również przez grupy reprezentujące rządy oraz organizacje pracodawców i organizacje pracowników w Zarządzie w odniesieniu do wyznaczania zastępców uczestniczących w posiedzeniach Rady Wykonawczej.
EU-OSHA prowadzi biuro kontaktowe w Brukseli.
Należy zachować możliwość prowadzenia tego biura.
W Unii i w państwach członkowskich istnieją już organizacje, które zapewniają tego samego typu informacje i usługi jak EU-OSHA.
Chociaż waluty wirtualne wiążą się z dużym ryzykiem – na co Komisja zwróciła uwagę w swoim sprawozdaniu z dnia 26 czerwca 2017 r. w sprawie oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które ma wpływ na rynek wewnętrzny i dotyczy działalności transgranicznej – organy celne nie mają kompetencji do ich kontrolowania.
Zbywalne papiery na okaziciela umożliwiają ich fizycznemu posiadaczowi zażądanie zapłaty kwoty finansowej bez poddawania się rejestracji lub wymienienia z nazwiska lub nazwy.
Mogą być łatwo wykorzystane do przekazywania znacznych wartości i wykazują się znacznym podobieństwem do waluty pod względem płynności, anonimowości oraz ryzyka nadużyć.
Towary wykorzystywane jako wysoce płynne środki przechowywania wartości prezentują wysoki stosunek wartości do ilości, dla których istnieje łatwo dostępny rynek handlu międzynarodowego, umożliwiający przeliczenie tych towarów na waluty przy jedynie niewielkich kosztach transakcji.
Towary takie są zazwyczaj przedstawiane w jednolity sposób, umożliwiający szybkie sprawdzenie ich wartości.
Karty przedpłacone są to karty niespersonalizowane, przechowujące wartość pieniężną lub środki bądź zapewniające dostęp do wartości pieniężnych lub środków, które mogą być wykorzystane do celów transakcji płatniczych, nabycia towarów czy usług lub do wypłaty gotówki.
Nie są one powiązane z rachunkiem bankowym.
Karty przedpłacone obejmują anonimowe karty przedpłacone, o których mowa w dyrektywie (UE) 2015/849.
Mają one szerokie zastosowanie do różnorodnych celów zgodnych z prawem, a niektóre z tych instrumentów służą również interesom społecznym.
Takie karty przedpłacone są łatwe do przenoszenia i mogą być wykorzystywane do przekazania znacznej wartości przez zewnętrzne granice.
Konieczne jest zatem włączenie kart przedpłaconych do definicji środków pieniężnych, w szczególności jeżeli można je kupić bez poddawania klienta analizie due diligence.
Umożliwi to rozszerzenie kontroli na pewne rodzaje kart przedpłaconych, z uwzględnieniem dostępnej technologii, jeżeli będzie to uzasadnione, pod warunkiem że takie kontrole rozszerzone są z należytym uwzględnieniem proporcjonalności i praktycznej możliwości egzekwowania.
W celu zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu obowiązek złożenia deklaracji środków pieniężnych należy nałożyć na osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium Unii lub je opuszczające.
Aby nienależnie nie ograniczać swobodnego przepływu ani nadmiernie nie obciążać obywateli i instytucji formalnościami administracyjnymi, obowiązek ten powinien podlegać progowi 10000 EUR.
Powinien mieć on zastosowanie do osób przewożących środki pieniężne przewożących takie kwoty przy sobie, w swoim bagażu lub środku transportu, w którym przekraczają granice zewnętrzne.
Od takich osób należy zażądać udostępnienia środków pieniężnych właściwym organom do celów kontroli, oraz, jeśli to konieczne, przedstawienia ich tym organom.
Definicję „osoby przewożącej środki pieniężne” należy rozumieć jako wykluczającą te osoby przewożące środki pieniężne, które zawodowo przewożą towary lub osoby.
W odniesieniu do przepływu środków pieniężnych w transporcie, na przykład środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii w przesyłkach pocztowych, przesyłkach kurierskich, przesyłkach cargo lub ładunkach kontenerowych, właściwe organy powinny mieć prawo wymagać od nadawcy, odbiorcy lub ich przedstawiciela systematycznego składania deklaracji dotyczących ujawnienia środków pieniężnych bądź składania takich deklaracji w poszczególnych przypadkach, zgodnie z procedurami krajowymi.
Takie ujawnienie powinno obejmować szereg elementów, które nie są objęte zwykłą dokumentacją przedkładaną organom celnym, na przykład dokumentami przewozowymi i zgłoszeniami celnymi.
Elementami takimi są: pochodzenie, miejsce przeznaczenia, pochodzenie gospodarcze i zamierzone przeznaczenie środków pieniężnych.
Obowiązek ujawnienia środków pieniężnych w transporcie powinien podlegać takiemu samemu progowi jak środki pieniężne przewożone przez osoby przewożące środki pieniężne.
Szereg ustandaryzowanych danych dotyczących przepływu środków pieniężnych, takich jak dane osobowe składającego deklarację, właściciela lub odbiorcy, pochodzenie gospodarcze oraz zamierzone przeznaczenie środków pieniężnych, powinien podlegać rejestracji, aby cele niniejszego rozporządzenia zostały osiągnięte.
W szczególności konieczne jest, aby składający deklarację, właściciel lub odbiorca przekazywali swoje dane osobowe zgodnie z danymi zawartymi w ich dokumentach tożsamości, w celu ograniczenia do minimum ryzyka błędów w zakresie ich tożsamości oraz opóźnień wynikających z potrzeby ewentualnej kolejnej weryfikacji.
W odniesieniu do obowiązku zgłaszania środków pieniężnych przewożonych przez osobę fizyczną oraz obowiązku ujawniania środków pieniężnych w transporcie właściwym organom należy przyznać uprawnienia do przeprowadzenia wszelkich niezbędnych kontroli osób, ich bagażu, środków transportu wykorzystywanych do przekraczania granic zewnętrznych oraz wszelkich przesyłek lub pojemników przewożonych przez te granice, które mogą zawierać środki pieniężne, lub środków transportu, którymi są one przewożone.
W przypadku niespełnienia tych obowiązków właściwe organy powinny sporządzić deklarację z urzędu do celów późniejszego przekazania odnośnych informacji innym organom.
Aby zapewnić jednolite stosowanie kontroli przez właściwe organy, kontrole te powinny opierać się przede wszystkim na analizie ryzyka, w celu ustalenia i oceny ryzyka oraz opracowania niezbędnych środków zaradczych.
Ustanowienie wspólnych ram zarządzania ryzykiem nie powinno uniemożliwiać właściwym organom przeprowadzania kontroli wyrywkowych lub z własnej inicjatywy, w każdym przypadku gdy uznają to za konieczne.
W przypadku gdy wykryją one kwoty środków pieniężnych poniżej wartości progowej, co do których istnieją przesłanki wskazujące, że środki pieniężne mogłyby być związane z działalnością przestępczą objętą niniejszym rozporządzeniem, właściwe organy – w przypadku środków pieniężnych przewożonych przez osobę fizyczną – powinny mieć możliwość rejestrowania informacji na temat osoby przewożącej środki pieniężne, ich właściciela oraz, w stosownych przypadkach, zamierzonego odbiorcy środków pieniężnych, w tym imienia i nazwiska, danych kontaktowych, szczegółowych informacji dotyczących charakteru i kwoty lub wartości środków pieniężnych, ich pochodzenia gospodarczego i zamierzonego przeznaczenia.
W przypadku środków pieniężnych w transporcie właściwe organy powinny mieć możliwość rejestrowania informacji dotyczących składającego deklarację, właściciela, nadawcy oraz odbiorcy lub zamierzonego odbiorcy środków pieniężnych, w tym imienia i nazwiska, danych kontaktowych, szczegółowych informacji dotyczących charakteru i kwoty lub wartości środków pieniężnych, ich pochodzenia gospodarczego i zamierzonego przeznaczenia.
Informacje te powinny być przekazywane jednostce analityki finansowej danego państwa członkowskiego, które powinno zapewnić, aby dana jednostka analityki finansowej z własnej inicjatywy lub na wniosek przekazała wszelkie odpowiednie informacje jednostkom analityki finansowej pozostałych państw członkowskich.
Jednostki te zostały wyznaczone jako kluczowe ośrodki walki z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które otrzymują i przetwarzają informacje pochodzące z różnych źródeł, takich jak instytucje finansowe, oraz analizują te informacje w celu stwierdzenia, czy istnieją podstawy dalszych badań, które mogą nie być widoczne dla właściwych organów gromadzących deklaracje i prowadzących kontrole zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
W celu zagwarantowania skutecznego przepływu informacji wszystkie jednostki analityki finansowej powinny być podłączone do systemu informacji celnej (zwanego dalej „CIS”) ustanowionego na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97, a dane opracowywane lub przekazywane przez właściwe organy i jednostki analityki finansowej powinny być kompatybilne i porównywalne.
Uznając znaczenie skutecznej wymiany informacji między właściwymi organami, w tym jednostkami analityki finansowej w obrębie ram prawnych obejmujących te podmioty, dla pomyślnej realizacji działań podejmowanych w następstwie niniejszego rozporządzenia, a także potrzebę wzmocnienia współpracy między jednostkami analityki finansowej w Unii, Komisja powinna do dnia 1 czerwca 2019 r. ocenić możliwość ustanowienia wspólnego mechanizmu na rzecz zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.
Wykrycie kwot środków pieniężnych poniżej progu, w sytuacjach w których istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą, ma ogromne znaczenie w tym kontekście.
W związku z tym – jeżeli istnieją przesłanki wskazujące na działalność przestępczą – należy umożliwić dzielenie się informacjami dotyczącymi kwot poniżej progu z właściwymi organami w innych państwach członkowskich.
Pranie pieniędzy i powiązane z nim finansowanie terroryzmu i przestępczości zorganizowanej nadal stanowią poważny problem na szczeblu unijnym, szkodząc tym samym integralności, stabilności i reputacji sektora finansowego oraz zagrażając zarówno rynkowi wewnętrznemu, jak i bezpieczeństwu wewnętrznemu Unii.
Aby stawić czoła tym problemom, a także uzupełnić i poprawić stosowanie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849, niniejsza dyrektywa ma na celu zwalczanie prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych, umożliwiając skuteczniejszą i szybszą współpracę transgraniczną między właściwymi organami.
Środki przyjęte wyłącznie na szczeblu krajowym, a nawet unijnym, bez uwzględnienia koordynacji i współpracy na szczeblu międzynarodowym, miałyby bardzo ograniczone skutki.
Z tego względu środki przyjmowane przez Unię w celu zwalczania prania pieniędzy powinny być zgodne z innymi działaniami podjętymi na forach międzynarodowych i co najmniej tak rygorystyczne jak te działania.
W działaniach Unii należy nadal uwzględniać w sposób szczególny zalecenia Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) i instrumenty innych organizacji i organów międzynarodowych aktywnie prowadzących walkę z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.
W stosownych przypadkach odpowiednie unijne akty prawne powinny zostać w większym stopniu dostosowane do Międzynarodowych standardów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz proliferacji przyjętych przez FATF w lutym 2012 r. (zwanych dalej „zmienionymi zaleceniami FATF”).
Jako sygnatariusz Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu Unia powinna dokonać transpozycji wymogów tej konwencji do swojego porządku prawnego.
Decyzją ramową Rady 2001/500/WSiSW ustanowiono wymogi dotyczące kryminalizacji prania pieniędzy.
Decyzja ta nie jest jednak wyczerpująca, a obecne przepisy dotyczące kryminalizacji tego procederu nie są wystarczająco spójne, aby skutecznie zwalczać pranie pieniędzy w całej Unii, co prowadzi do luk w egzekwowaniu przepisów i przeszkód we współpracy między właściwymi organami w różnych państwach członkowskich.
Definicja kategorii działalności przestępczej stanowiących przestępstwa źródłowe w stosunku do prania pieniędzy powinna być jednolita we wszystkich państwach członkowskich.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wszystkie przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności określoną w niniejszej dyrektywie były uznane za przestępstwa źródłowe w stosunku do prania pieniędzy.
Ponadto państwa członkowskie powinny włączyć szereg przestępstw do poszczególnych kategorii wymienionych w niniejszej dyrektywie, o ile samo stosowanie tych progów kar nie ma takiego efektu.
W takim przypadku państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o sposobie ograniczenia zakresu przestępstw w każdej kategorii.
W przypadku gdy kategoria przestępstw, taka jak terroryzm czy przestępstwa przeciwko środowisku, obejmuje przestępstwa określone w aktach prawnych Unii, niniejsza dyrektywa powinna odnosić się do tych aktów prawnych.
Państwa członkowskie powinny jednak uznawać przestępstwa określone w tych aktach prawnych za przestępstwa źródłowe prania pieniędzy.
Do celów niniejszej dyrektywy za działalność przestępczą należy uznawać również wszelkiego rodzaju udział w popełnieniu przestępstwa źródłowego zagrożony karą, uznawany za przestępstwo zgodnie z prawem krajowym.
W przypadkach gdy prawo Unii zezwala państwom członkowskim na wprowadzenie sankcji innych niż karne, niniejsza dyrektywa nie powinna wymagać od państw członkowskich uznania przestępstw w takich przypadkach za przestępstwa źródłowe do celów niniejszej dyrektywy.
Wykorzystywanie waluty wirtualnej powoduje nowe zagrożenia i wyzwania w kontekście zwalczania prania pieniędzy.
Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie potraktowanie tych zagrożeń.
Biorąc pod uwagę skutki przestępstw prania pieniędzy - popełnianych przez osoby pełniące funkcję publiczną - godzące w sferę publiczną oraz uczciwość instytucji publicznych, państwa członkowskie powinny móc rozważyć wprowadzenie w swoich przepisach krajowych i zgodnie ze swoją tradycja prawną surowszych kar dla osób pełniących funkcję publiczną.
Definicją działalności przestępczej należy objąć przestępstwa podatkowe związane z podatkami bezpośrednimi i pośrednimi, zgodnie ze zmienionymi zaleceniami FATF.
Ze względu na fakt, że działalność przestępczą zagrożoną karami, o których mowa w niniejszej dyrektywie, stanowić mogą w państwach członkowskich różne przestępstwa podatkowe, definicje przestępstwa podatkowego w prawie krajowym mogą się od siebie różnić.
Celem niniejszej dyrektywy nie jest jednak harmonizacja definicji przestępstw podatkowych w prawie krajowym.
W sprawach karnych dotyczących prania pieniędzy państwa członkowskie powinny udzielać sobie wzajemnie jak największej pomocy i zadbać o skuteczną i terminową wymianę informacji zgodnie ze swoim prawem krajowym i obowiązującymi przepisami unijnymi.
Różnice w definicjach przestępstw źródłowych w prawie krajowym nie powinny stać na przeszkodzie międzynarodowej współpracy w sprawach karnych dotyczących prania pieniędzy.
Powinno się nasilić współpracę z państwami trzecimi, zwłaszcza dzięki zachęcaniu do opracowywania skutecznych środków i mechanizmów zwalczania prania pieniędzy i wspieraniu tych środków, a także dzięki zapewnianiu lepszej współpracy międzynarodowej w tym obszarze.
Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do prania pieniędzy w odniesieniu do mienia pochodzącego z przestępstw przeciwko interesom finansowym Unii, który to proceder podlega szczegółowym zasadom ustanowionym dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371.
Powyższe nie stanowi uszczerbku dla możliwości dokonywania przez państwa członkowskie transpozycji niniejszej dyrektywy i dyrektywy (UE) 2017/1371 za pomocą jednolitych kompleksowych ram na szczeblu krajowym.
Zgodnie z art. 325 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie mają przyjąć takie same środki do zwalczania nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii, jakie przyjmują do zwalczania nadużyć finansowych naruszających ich własne interesy finansowe.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, by niektóre rodzaje prania pieniędzy były zagrożone karą także wówczas, gdy zostaną popełnione przez sprawcę działalności przestępczej, z której pochodzi to mienie („pranie pieniędzy przez ten sam podmiot, który je uzyskał”).
W takich przypadkach, gdy pranie pieniędzy nie ogranicza się do samego posiadania lub użytkowania mienia, lecz obejmuje także jego przekazanie, konwersję, ukrycie lub zatajenie oraz powoduje dalsze szkody oprócz szkód spowodowanych przez działalność przestępczą, na przykład poprzez wprowadzenie mienia pochodzącego z działalności przestępczej do obrotu i tym samym ukrycie jego nielegalnego pochodzenia, takie pranie pieniędzy powinno być zagrożone karą.
Aby środki prawnokarne były skutecznym narzędziem zwalczania prania pieniędzy, możliwe powinno być wydanie wyroku skazującego bez konieczności dokładnego ustalania, z której działalności przestępczej pochodzi mienie, ani też istnienia wcześniejszego lub jednoczesnego wyroku skazującego za tę działalność przestępczą przy uwzględnieniu wszystkich odnośnych okoliczności i dowodów.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość, zgodnie ze swoimi krajowymi systemami prawnymi, zapewnienia powyższego za pomocą środków innych niż prawne.
Ściganie prania pieniędzy nie powinno być również utrudnione przez sam fakt, że działalność przestępcza była prowadzona w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszej dyrektywie.
Niniejsza dyrektywa ma na celu kryminalizację prania pieniędzy, jeżeli dokonano tego czynu umyślnie i ze świadomością, że mienie pochodziło z działalności przestępczej.
W tym kontekście niniejsza dyrektywa nie powinna wprowadzać rozróżnienia między sytuacjami, gdy mienie pochodzi bezpośrednio z działalności przestępczej, czy sytuacjami, gdy pochodzi z takiej działalności pośrednio, zgodnie z szeroką definicją „korzyści” zawartą w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE.
W każdym przypadku przy rozpatrywaniu, czy mienie pochodzi z działalności przestępczej i czy dana osoba o tym wiedziała, powinno się brać pod uwagę szczególne okoliczności sprawy, np. fakt, że wartość tego mienia jest nieproporcjonalna do legalnego dochodu osoby oskarżonej oraz, że działalność przestępcza i nabycie mienia miały miejsce w tym samym przedziale czasowym.
Zamiar popełnienia przestępstwa i wiedzę o pochodzeniu mienia można wywnioskować z obiektywnych, faktycznych okoliczności.
Należy ulepszyć gospodarowanie odpadami w Unii w celu ochrony, zachowania i poprawy jakości środowiska, ochrony zdrowia ludzkiego, zapewnienia rozważnego, efektywnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych, propagowania zasad gospodarki o obiegu zamkniętym, zwiększenia efektywności energetycznej oraz zmniejszenia zależności Unii od importowanych zasobów.
Cele określone w dyrektywie Rady 1999/31/WE dotyczące ograniczeń w zakresie składowania odpadów powinny zostać wzmocnione, aby lepiej odzwierciedlić unijną ambicję przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym i umożliwić postępy w realizacji komunikatu Komisji z dnia 4 listopada 2008 r. pt. „Inicjatywa na rzecz surowców – zaspokajanie naszych kluczowych potrzeb w celu stymulowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy w Europie” przez stopniowe ograniczenie do minimum ilości odpadów składowanych na składowiskach przeznaczonych dla odpadów innych niż niebezpieczne.
Komisja i państwa członkowskie powinny zapewnić włączenie tego ograniczenia do zintegrowanej polityki zapewniającej należyte stosowanie hierarchii postępowania z odpadami, pozwalającej w większym stopniu przejść na zapobieganie powstawaniu odpadów, w tym ponowne użycie, przygotowanie do ponownego użycia i recykling oraz zapobiegającej zastępowaniu składowania odpadów ich spalaniem.
Aby zapewnić większą spójność przepisów dotyczących odpadów, definicje zawarte w dyrektywie 1999/31/WE należy w odpowiednich przypadkach dostosować do definicji zawartych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE.
Obecną definicję „osady odosobnionej” należy dostosować w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych, by uwzględnić specyfikę takich osad, w których występują całkowicie odmienne problemy ochrony środowiska niż w innych regionach.
Zakres zastosowania dyrektywy 1999/31/WE należy dostosować do zakresu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/21/WE i powinien on w dalszym ciągu obejmować składowanie odpadów z przemysłu wydobywczego, które nie są objęte zakresem dyrektywy 2006/21/WE.
Dalsze ograniczenia w zakresie składowania odpadów, począwszy od strumieni odpadów, które podlegają selektywnemu zbieraniu (np. tworzyw sztucznych, metali, szkła, papieru i bioodpadów), przyniosłyby wyraźne korzyści środowiskowe, gospodarcze i społeczne.
Przy wdrażaniu ograniczeń w zakresie składowania odpadów należy uwzględnić wykonalność pod względem technicznym, ekologicznym i ekonomicznym recyklingu lub innych procesów odzysku odpadów resztkowych powstających w ramach selektywnego zbierania.
Dużą część odpadów komunalnych stanowią odpady komunalne ulegające biodegradacji.
Składowanie nieprzetworzonych odpadów ulegających biodegradacji powoduje poważne negatywne skutki dla środowiska w postaci emisji gazów cieplarnianych oraz zanieczyszczenia wód powierzchniowych i gruntowych, gleby oraz powietrza.
Mimo iż dyrektywa 1999/31/WE ustanawia już cele w zakresie odchodzenia od składowania odpadów w przypadku odpadów ulegających biodegradacji, należy jednak wprowadzić dalsze ograniczenia w zakresie składowania takich odpadów, zakazując składowania odpadów ulegających biodegradacji zebranych selektywnie w celu poddania ich recyklingowi zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE.
Aby zapewnić właściwe stosowanie hierarchii postępowania z odpadami, należy podjąć odpowiednie działania, by od 2030 r. obowiązywały ograniczenia w zakresie składowania wszystkich odpadów nadających się do recyklingu lub innego odzysku materiałów lub energii.
Takie ograniczenia nie powinny mieć zastosowania, jeżeli można wykazać, że odpady nie nadają się do recyklingu lub innych procesów odzysku, a składowanie przyniesie najlepszy dla środowiska wynik całkowity zgodnie z hierarchią postępowania z odpadami określoną w dyrektywie 2008/98/WE.
Wiele państw członkowskich nie utworzyło jeszcze w pełni infrastruktury koniecznej do gospodarowania odpadami.
Ustalenie celów dotyczących ograniczenia ilości składowanych odpadów będzie wymagać dogłębnych zmian w gospodarowaniu odpadami w wielu państwach członkowskich, ułatwi dalsze postępy i inwestycje w selektywne zbieranie, sortowanie i recykling odpadów oraz pozwoli uniknąć zablokowania materiałów nadających się do recyklingu na niższym poziomie hierarchii postępowania z odpadami.
Stopniowe ograniczanie ilości składowanych odpadów jest konieczne, by zapobiec szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzkiego i dla środowiska oraz by stopniowo zapewnić skuteczny odzysk wartościowych dla gospodarki materiałów odpadowych zgodnie z zasadami prawidłowego gospodarowania odpadami i z hierarchią postępowania z odpadami określoną w dyrektywie 2008/98/WE.
Ograniczenie to powinno zapobiec powstaniu nadmiernej liczby zakładów przetwarzania odpadów resztkowych, takich jak zakłady odzysku energii lub zakłady mechaniczno-biologicznego przetwarzania nieprzetworzonych odpadów komunalnych niskiej jakości, gdyż może to zagrozić osiągnięciu długofalowych unijnych celów w zakresie przygotowania do ponownego użycia i recyklingu odpadów komunalnych, określonych w dyrektywie 2008/98/WE.
Z podobnych względów, w celu zapobieżenia szkodliwym skutkom dla zdrowia ludzkiego i dla środowiska państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, by składowane były jedynie odpady przetworzone, jednak przestrzeganie takiego obowiązku nie powinno prowadzić do powstania nadmiernej liczby zakładów przetwarzania resztkowych odpadów komunalnych.
Ponadto, mając na względzie zapewnienie spójności celów określonych w dyrektywie 2008/98/WE z celem w zakresie ograniczenia ilości składowanych odpadów określonym w dyrektywie 1999/31/WE zmienionej niniejszą dyrektywą oraz zapewnienie skoordynowanego planowania infrastruktury i inwestycji potrzebnych do osiągnięcia tych celów, państwa członkowskie, które według danych podanych we wspólnym kwestionariuszu OECD i Eurostatu, składowały w 2013 r. ponad 60 % odpadów komunalnych, powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o przedłużeniu terminu osiągnięcia celu dotyczącego ograniczenia ilości składowanych odpadów, wyznaczonego na rok 2035.
Aby zapewnić wiarygodność danych, należy precyzyjniej określić zasady zgłaszania składowanych odpadów komunalnych przez państwa członkowskie.
W sprawozdaniach należy podawać ilość odpadów komunalnych składowanych po operacjach przetwarzania służących przygotowaniu do składowania, np. po operacjach stabilizacji odpadów komunalnych ulegających biodegradacji, oraz ilość odpadów poddanych operacjom unieszkodliwiania przez spalanie.
W przypadku odpadów komunalnych, które są poddawane operacjom przetwarzania poprzedzającym recykling i odzysk odpadów, np. sortowaniu i mechanicznemu przetwarzaniu, odpady powstałe w wyniku takich operacji i ostatecznie składowane powinny również być uwzględniane w obliczeniach celu dotyczącego składowania.
Wykonując wprowadzony w dyrektywie 1999/31/WE obowiązek zapewnienia przetwarzania odpadów przed ich składowaniem, państwa członkowskie powinny stosować najbardziej odpowiednie przetwarzanie, w tym stabilizację frakcji organicznej odpadów, by w miarę możliwości zmniejszyć negatywne skutki składowania tego rodzaju odpadów dla środowiska i zdrowia ludzkiego.
Oceniając stosowność przetwarzania, państwa członkowskie powinny uwzględniać środki już zastosowane w celu zmniejszenia tych negatywnych skutków, zwłaszcza oddzielenie bioodpadów oraz oddzielne zbieranie papieru i tektury.
Aby zapewnić lepsze, bardziej terminowe i jednolite wdrożenie przepisów niniejszej dyrektywy oraz przewidzieć wszelkie niedociągnięcia we wdrażaniu, należy utworzyć system sprawozdań wczesnego ostrzegania, umożliwiający wykrycie uchybień i podjęcie działań przed upływem terminów osiągnięcia celów.
Aby przyczynić się do osiągnięcia celów dyrektywy 1999/31/WE i do przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym, Komisja powinna wspierać koordynację oraz wymianę informacji i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi oraz poszczególnymi sektorami gospodarki.
Przekazywanie wiarygodnych danych dotyczących gospodarowania odpadami ma zasadnicze znaczenie dla efektywnego wdrażania przepisów, należytego planowania infrastruktury gospodarowania odpadami i zapewnienia porównywalności danych we wszystkich państwach członkowskich.
Aby zapewnić jednolite warunki wykonania dyrektywy 1999/31/WE, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do jej art. 5a ust. 4, art. 15 ust. 5, art. 15b i 15c w brzmieniu zmienionym niniejszą dyrektywą.
Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 1999/31/WE.
W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Rtęć jest substancją bardzo toksyczną, stanowiącą globalne i poważne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, w tym również w postaci metylortęci obecnej w rybach i owocach morza oraz w ekosystemach i organizmach dzikiej fauny i flory.
Ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczenia rtęcią, od 40 % do 80 % całkowitej depozycji rtęci w Unii pochodzi spoza Unii.
Uzasadnione jest więc podjęcie działań na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym.
Większość emisji rtęci i powiązanego z nimi ryzyka narażenia wynikają z działalności człowieka, takiej jak podstawowe wydobycie i przetwarzanie rtęci, stosowanie rtęci w produktach i procesach przemysłowych, tradycyjne wydobycie i przetwarzanie złota na małą skalę, spalanie węgla oraz gospodarowanie odpadami rtęciowymi.
Siódmy program działań w zakresie środowiska przyjęty decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE [3] ustanawia cel długoterminowy, jakim jest nietoksyczne środowisko, oraz przewiduje w tym celu, że niezbędne jest podjęcie działań zapewniających do 2020 r. minimalizację znaczących negatywnych skutków chemikaliów dla zdrowia ludzkiego i środowiska.
Określona w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2005 r. „Strategia Wspólnoty w zakresie rtęci”, zmieniona w dniu 7 grudnia 2010 r. (zwana dalej „strategią”), ma na celu ograniczenie, a jeżeli to możliwe, całkowite wyeliminowanie globalnego antropogenicznego uwalniania rtęci do atmosfery, wody i gruntu.
W ciągu ostatnich 10 lat w Unii poczyniono znaczące postępy w dziedzinie gospodarowania rtęcią w następstwie przyjęcia strategii oraz szeregu środków dotyczących emisji rtęci, podaży, popytu, a także wykorzystania nadwyżek i zapasów rtęci oraz gospodarowania nimi.
Strategia zaleca, aby wynegocjowanie i zawarcie prawnie wiążącego instrumentu międzynarodowego dotyczącego rtęci stało się priorytetem, ponieważ działanie samej Unii samo nie może zagwarantować skutecznej ochrony obywateli Unii przed negatywnymi skutkami rtęci dla zdrowia.
Unia i 26 państw członkowskich podpisały konwencję z Minamaty w sprawie rtęci z 2013 r. (zwaną dalej „konwencją”).
Dwa państwa członkowskie, które nie podpisały konwencji – Estonia i Portugalia – oświadczyły, że zobowiązują się do jej ratyfikowania.
Unia i wszystkie jej państwa członkowskie są zatem zobowiązanie do zawarcia, transpozycji i wykonania konwencji.
Szybkie zatwierdzenie konwencji przez Unię oraz jej ratyfikacja przez państwa członkowskie zachęci największych światowych użytkowników i emitentów rtęci, którzy są sygnatariuszami konwencji, do jej ratyfikowania i wykonania.
Niniejsze rozporządzenie powinno uzupełniać dorobek prawny Unii oraz ustanowić przepisy potrzebne do zapewnienia pełnego dostosowania dorobku prawnego Unii do konwencji, tak aby umożliwić Unii i jej państwom członkowskim, odpowiednio, zatwierdzenie lub ratyfikację oraz wykonanie konwencji.
Podjęcie przez Unię dalszych działań, wychodzących poza wymogi określone w konwencji, otworzyłoby drogę, podobnie jak w przypadku rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1102/2008 [4], produktom i procesom bezrtęciowym.
Zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w utrzymaniu lub wprowadzaniu bardziej rygorystycznych środków ochronnych, pod warunkiem że środki te są zgodne z traktatami i że zostały one notyfikowane Komisji.
Zakaz wywozu rtęci ustanowiony w rozporządzeniu (WE) nr 1102/2008 należy uzupełnić o ograniczenia dotyczące przywozu rtęci, które różnią się w zależności od źródła, planowanego wykorzystania oraz miejsca pochodzenia rtęci.
Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady [5] powinno nadal mieć zastosowanie do przywozu odpadów rtęciowych, w szczególności w odniesieniu do uprawnień przyznanych w tym rozporządzeniu właściwym organom.
Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące przywozu rtęci i mieszanin rtęci do Unii mają na celu zapewnienie spełnienia przez Unię i państwa członkowskie zobowiązań wynikających z konwencji w zakresie handlu rtęcią.
Należy zakazać wywozu, przywozu i produkcji szeregu produktów z dodatkiem rtęci odpowiadających za znaczący odsetek wykorzystania rtęci i związków rtęci w Unii i na świecie.
Niniejsze rozporządzenie powinno stosować się bez uszczerbku dla mającego zastosowanie dorobku prawnego Unii, który ustanawia surowsze wymogi dotyczące produktów z dodatkiem rtęci, w tym w odniesieniu do maksymalnej zawartość rtęci.
Należy stopniowo wycofywać rtęć i związki rtęci z procesów produkcyjnych, a w tym celu należy zapewnić zachęty do badań nad substancjami będącymi alternatywą dla rtęci, nieszkodliwymi lub przynajmniej mniej niebezpiecznymi dla środowiska i zdrowia ludzi.
Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady [6] zakazuje – od dnia 10 października 2017 r. – produkcji, wprowadzania do obrotu i stosowania pięciu związków fenylortęci, o których wiadomo, że są stosowane, głównie jako katalizator, w produkcji poliuretanu.
Stosowanie innych katalizatorów zawierających rtęć w produkcji poliuretanu również powinno być zakazane od dnia 1 stycznia 2018 r.
Należy stopniowo zaprzestawać produkcji alkoholanów z wykorzystaniem rtęci jako elektrody i jak najszybciej zastąpić taki proces produkcyjny wykonalnymi bezrtęciowymi procesami produkcyjnymi.
W przypadku niedostępności odpowiednich bezrtęciowych procesów produkcyjnych należy określić warunki działalności w odniesieniu do produkcji metanolanu lub etanolanu sodu lub potasu z wykorzystaniem rtęci.
Należy przyjąć środki służące ograniczeniu stosowania rtęci, tak aby stopniowo zaprzestawać jego stosowana w takiej produkcji możliwie najszybciej, a w każdym razie przed dniem 1 stycznia 2028 r.
Produkcja i wprowadzanie do obrotu nowych produktów z dodatkiem rtęci oraz wykorzystanie nowych procesów produkcyjnych wykorzystujących rtęć lub związki rtęci spowodowałyby zwiększenie stosowania rtęci i związków rtęci oraz wzrost emisji rtęci w Unii.
Taka nowa działalność powinna zatem zostać zakazana, chyba że ocena wykaże, że nowy produkt z dodatkiem rtęci lub nowy proces produkcyjny przyniósłby znaczące korzyści dla środowiska lub zdrowia raz że nie stanowią one znaczącego zagrożenia dla środowiska ani dla zdrowia ludzkiego, a także że nie są dostępne wykonalne pod względem technicznym bezrtęciowe alternatywy przynoszące takie korzyści.
Stosowanie rtęci i związków rtęci w tradycyjnym wydobyciu i przewarzaniu złota na małą skalę odpowiada za znaczący odsetek zużycia i emisji rtęci na świecie oraz przynosi negatywne skutki zarówno społecznościom lokalnym, jak i na poziomie globalnym.
Takie stosowanie rtęci i związków rtęci powinno zatem zostać zakazane na mocy niniejszego rozporządzenia i powinno być regulowane na poziomie międzynarodowym.
Bez uszczerbku dla zakazu takich zastosowań oraz w uzupełnieniu do wdrażanych przez państwa członkowskie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszenia niniejszego rozporządzenia, należy również przewidzieć plan krajowy na wypadek częstszych niż jedynie sporadyczne przypadków naruszania tego zakazu, aby rozwiązać problem tradycyjnego wydobycia i przetwarzania złota na małą skalę z wykorzystaniem amalgamacji przy użyciu rtęci w celu otrzymania złota z rudy.
Stosowanie amalgamatu stomatologicznego odpowiada za największe zużycie rtęci w Unii i jest znaczącym źródłem zanieczyszczenia.
Dlatego też należy stopniowo ograniczać stosowanie amalgamatu stomatologicznego zgodnie z konwencją i planami krajowymi w oparciu w szczególności o środki wymienione w załączniku A część II do konwencji.
Komisja powinna dokonać oceny wykonalności stopniowego zaprzestawania stosowania amalgamatu stomatologicznego w perspektywie długoterminowej, najlepiej do 2030 r., oraz przygotować sprawozdanie na ten temat, z uwzględnieniem planów krajowych wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia i przy pełnym poszanowaniu kompetencji państw członkowskich w dziedzinie organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej.
Ponadto należy przyjąć szczególne profilaktyczne środki ochrony zdrowia w odniesieniu do podatnych na zagrożenia grup ludności, takich jak dzieci oraz kobiety ciężarne lub karmiące piersią.
Należy dopuścić do stosowania jedynie amalgamat stomatologiczny w formie kapsułkowanej w odmierzonej dawce, a stosowanie separatorów amalgamatu w gabinetach stomatologicznych, w których stosuje się amalgamat stomatologiczny lub wypełnienia z amalgamatu stomatologicznego, lub w którym usuwa się zęby zawierające takie wypełnienia, powinno być obowiązkowe, aby zapewnić ochronę lekarzy dentystów i pacjentów przed narażeniem na działanie rtęci oraz w celu zapewnienia, aby powstałe odpady były zbierane i unieszkodliwiane zgodnie z należytą gospodarką odpadami oraz aby w żadnych okolicznościach nie były uwalniane do środowiska.
Dlatego też należy zakazać lekarzom dentystom stosowania rtęci w formie niekapsułkowanej.
Kapsułki amalgamatu, takie jak opisane w normach europejskich EN ISO 13897:2004 i EN ISO 24234:2015, są uważane za odpowiednie do użytku przez lekarzy dentystów.
Ponadto należy określić minimalną skuteczność separatorów amalgamatu pod względem poziomu zatrzymywania.
Zgodność separatorów amalgamatu powinna być określana według odpowiednich norm, takich jak norma europejska EN ISO 11143:2008.
Z uwagi na wielkość podmiotów gospodarczych z sektora stomatologii, których dotyczy ta zmiana, należy zapewnić wystarczający okres czasu na dostosowanie się do nowych wymogów.
Szkolenia dla studentów stomatologii i lekarzy dentystów dotyczące stosowania bezrtęciowych alternatyw, w szczególności dla grup ludności podatnych na zagrożenia, takich jak dzieci i kobiety ciężarne lub karmiące piersią, a także prowadzenie badań i innowacje w dziedzinie zdrowia jamy ustnej w celu podniesienia poziomu wiedzy na temat istniejących materiałów i technik rekonstrukcji oraz w celu tworzenia nowych materiałów, mogą pomóc w ograniczeniu stosowania rtęci.
Dyrektywa Rady 91/477/EWG [3] wprowadziła środek wspomagający tworzenie rynku wewnętrznego.
Wprowadziła ona równowagę między, z jednej strony, zobowiązaniem do zapewnienia określonej swobody obrotu w odniesieniu do niektórych rodzajów broni palnej i jej istotnych komponentów na terytorium Unii, a z drugiej strony – koniecznością kontroli tej swobody poprzez zabezpieczenia o charakterze ochronnym odpowiednie dla tych produktów.
Należy usprawnić, w sposób proporcjonalny, niektóre aspekty dyrektywy 91/477/EWG, aby rozwiązać problem niewłaściwego wykorzystywania broni palnej do celów przestępczych, mając na uwadze niedawne akty terrorystyczne.
W tym kontekście Komisja wezwała w swoim komunikacie z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie europejskiej agendy bezpieczeństwa do dokonania przeglądu tej dyrektywy oraz do przyjęcia wspólnego podejścia w odniesieniu do pozbawiania broni palnej cech użytkowych w celu zapobiegania przywracaniu jej cech użytkowych i używaniu jej przez przestępców.
Do broni palnej zgodnie z prawem nabytej i posiadanej zgodnie z dyrektywą 91/477/EWG powinny mieć zastosowanie przepisy prawa krajowego dotyczące noszenia broni, myślistwa lub strzelectwa sportowego.
Do celów dyrektywy 91/477/EWG definicja „pośrednika” powinna obejmować każdą osobę fizyczną lub prawną, w tym również spółki osobowe, a pojęcie „dostawy” należy uznać za obejmujące kredyt i leasing.
Ponieważ pośrednicy świadczą podobne usługi jak sprzedawcy, powinni zostać objęci zakresem dyrektywy 91/477/EWG w odniesieniu do tych obowiązków sprzedawców, które są istotne dla działalności pośredników, w zakresie, w jakim są oni w stanie wypełniać te obowiązki, oraz o ile obowiązki te nie są wypełniane przez sprzedawcę w odniesieniu do tej samej transakcji.
Działalność sprzedawcy obejmuje nie tylko wytwarzanie, lecz również modyfikacje lub przeróbki broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, takie jak skrócenie gotowej broni palnej, prowadzące do zmiany ich kategorii lub podkategorii.
Czysto prywatne, niekomercyjne działania, takie jak ręczne scalanie i rozcalanie amunicji z jej komponentów na użytek własny lub modyfikacje broni palnej lub istotnych komponentów posiadanych przez daną osobę, takie jak zmiany w kolbach lub przyrządach celowniczych, lub konserwacja związana ze zużyciem istotnych komponentów, nie powinny być uznawane za działalność, którą mógłby prowadzić tylko sprzedawca.
Aby zwiększyć możliwość śledzenia wszelkiej broni palnej i istotnych komponentów, a także ułatwić ich swobodny przepływ, wszelka broń palna i jej istotne komponenty powinny być oznaczone czytelnym, trwałym i niepowtarzalnym oznakowaniem oraz zarejestrowane w systemach rejestracji danych państw członkowskich.
Rejestry prowadzone w systemach rejestracji danych powinny zawierać wszystkie informacje umożliwiające powiązanie broni palnej z jej właścicielem oraz powinny obejmować nazwę wytwórcy lub oznaczenie handlowe, państwo lub miejsce wytworzenia, typ, markę, model, kaliber i numer seryjny broni palnej lub wszelkie niepowtarzalne oznakowanie umieszczone na szkielecie lub komorze zamkowej broni palnej.
Istotne elementy inne niż szkielet lub komora zamkowa należy rejestrować w systemach rejestracji danych w zapisach odnoszących się do broni palnej, do której mają być one dołączone.
Aby zapobiec łatwemu usuwaniu oznakowań oraz sprecyzować, na których istotnych komponentach powinny być umieszczane oznakowania, należy wprowadzić wspólne przepisy unijne dotyczące oznakowania.
Przepisy te powinny mieć zastosowanie wyłącznie do broni palnej lub istotnych komponentów, wytworzonych w Unii lub przywiezionych do Unii, począwszy od dnia 14 września 2018 r., gdy są one wprowadzane do obrotu, natomiast broń palna i części wytworzone lub przywiezione do Unii przed tą datą powinny pozostać objęte wymogami dotyczącymi oznakowania i rejestrowania na mocy dyrektywy 91/477/EWG, które mają zastosowanie do tego dnia.
Ze względu na niebezpieczny charakter oraz trwałość broni palnej i istotnych komponentów, w celu zapewnienia, aby właściwe organy miały możliwość śledzenia broni palnej i istotnych komponentów do celów postępowań administracyjnych i karnych oraz mając na uwadze krajowe prawo procesowe, rejestry w systemach rejestracji danych powinny być przechowywane przez okres 30 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów.
Dostęp do tych rejestrów i wszystkich powiązanych danych osobowych powinien być ograniczony do właściwych organów oraz powinien być dozwolony wyłącznie przez okres nieprzekraczający 10 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów do celów wydawania lub cofania pozwoleń, lub postępowania celnego, w tym również ewentualnego nakładania sankcji administracyjnych, a w przypadku gdy dostęp taki jest konieczny do celów ścigania w sprawach karnych – przez okres nieprzekraczający 30 lat po zniszczeniu danej broni palnej lub danych istotnych komponentów.
Dla skutecznego funkcjonowania systemów rejestracji danych ważna jest skuteczna wymiana informacji między sprzedawcami i pośrednikami, z jednej strony, a właściwymi organami krajowymi, z drugiej strony.
Dlatego też sprzedawcy i pośrednicy powinni przekazywać informacje właściwym organom krajowym bez zbędnej zwłoki.
Aby to ułatwić, właściwe organy krajowe powinny ustanowić środki łączności elektronicznej dostępne dla sprzedawców i pośredników, co może obejmować przekazywanie tych informacji pocztą elektroniczną lub bezpośrednio za pośrednictwem bazy danych lub innego rejestru.
W odniesieniu do spoczywającego na państwach członkowskich obowiązku ustanowienia systemu monitorowania w celu zapewnienia, aby warunki wydania pozwolenia na broń palną były spełniane przez cały okres jego obowiązywania, państwa członkowskie powinny decydować, czy ocena ma obejmować uprzednie badania lekarskie lub psychologiczne.
Bez uszczerbku dla przepisów krajowych dotyczących odpowiedzialności zawodowej ocena odnośnych informacji medycznych lub psychologicznych nie powinna prowadzić do domniemania, że należy przypisać jakąkolwiek odpowiedzialność personelowi medycznemu lub innym osobom dostarczającym takie informacje w przypadku niewłaściwego użycia broni palnej posiadanej zgodnie z dyrektywą 91/477/EWG.
Broń palna i amunicja powinny być przechowywane w sposób bezpieczny, gdy nie są bezpośrednio nadzorowane.
Jeśli są przechowywane inaczej niż w sejfie, broń palna i amunicja powinny być odseparowane od siebie.
W przypadku gdy broń palna i amunicja są przekazywane przewoźnikowi w celu transportu, przewoźnik ten powinien być odpowiedzialny za należyty nadzór i przechowywanie.
Kryteria dotyczące należytego przechowywania i bezpiecznego transportu powinny zostać określone w prawie krajowym, mając na uwadze liczbę i kategorię danej broni palnej i danej amunicji.
Dyrektywa 91/477/EWG nie powinna mieć wpływu na przepisy państw członkowskich, które pozwalają na dokonywanie zgodnych z prawem transakcji dotyczących broni palnej, istotnych komponentów i amunicji w drodze sprzedaży wysyłkowej, w internecie lub na podstawie umów zawieranych na odległość w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE [4], na przykład za pomocą internetowych katalogów aukcyjnych lub serwisów ogłoszeń drobnych, telefonicznie lub za pośrednictwem poczty elektronicznej.
Istotne jest jednak, aby tożsamość stron takich transakcji oraz ich zdolność do zgodnego z prawem zawarcia takich transakcji była możliwa do sprawdzenia oraz aby była rzeczywiście sprawdzana.
W odniesieniu do nabywców należy zatem zapewnić, aby ich tożsamość, a także, w stosownych przypadkach, ich pozwolenie na nabycie broni palnej, istotnych komponentów lub amunicji zostały sprawdzone przez koncesjonowanego lub uprawnionego sprzedawcę lub pośrednika, lub przez organ publiczny lub przedstawiciela tego organu, przed dostawą lub najpóźniej w chwili dostawy.
W odniesieniu do najniebezpieczniejszych rodzajów broni palnej należy wprowadzić do dyrektywy 91/477/EWG bardziej rygorystyczne przepisy, w celu zapewnienia – z pewnymi ograniczonymi i należycie uzasadnionymi wyjątkami – aby nabywanie lub posiadanie takiej broni palnej lub wprowadzanie jej do obrotu były niedozwolone.
W przypadku nieprzestrzegania tych przepisów państwa członkowskie powinny podejmować wszystkie odpowiednie środki, które mogłyby obejmować konfiskatę takiej broni palnej.
Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość wydawania pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli jest to niezbędne do celów edukacyjnych, kulturowych – w tym na potrzeby filmu i teatru – badawczych lub historycznych.
Wykaz osób uprawnionych mógłby obejmować między innymi rusznikarzy, urzędy testujące i certyfikujące broń palną, wytwórców, biegłych, specjalistów z zakresu kryminalistyki, a w niektórych przypadkach także osoby zaangażowane w produkcję filmową lub telewizyjną.
Państwom członkowskim należy również zezwolić na wydawanie osobom fizycznym pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A na potrzeby obrony narodowej, na przykład w kontekście dobrowolnego szkolenia wojskowego przewidzianego w prawie krajowym.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość decydowania o wydawaniu uznanym muzeom i kolekcjonerom pozwoleń na nabycie i posiadanie broni palnej, istotnych komponentów i amunicji sklasyfikowanych w kategorii A, jeżeli jest to niezbędne do celów historycznych, kulturowych, naukowych, technicznych, edukacyjnych lub związanych z dziedzictwem, pod warunkiem że takie muzea i kolekcjonerzy wykażą, przed uzyskaniem pozwolenia, że podjęły niezbędne środki w celu wyeliminowania wszelkich zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego lub porządku publicznego, łącznie z zapewnieniem należytego przechowywania.
Każde takie pozwolenie powinno uwzględniać i odzwierciedlać konkretną sytuację, w tym charakter kolekcji oraz jej cel, a państwa członkowskie powinny zapewnić ustanowienie systemu monitorowania kolekcjonerów i zbiorów.
Nie należy uniemożliwiać sprzedawcom i pośrednikom zajmowania się bronią palną, istotnymi komponentami i amunicją sklasyfikowanymi w kategorii A w przypadkach, gdy wyjątkowo zezwala się na nabycie i posiadanie takiej broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, w przypadku gdy zajmowanie się nimi jest konieczne do celów pozbawienia ich cech użytkowych lub przeróbki, lub w innych przypadkach dozwolonych w dyrektywie 91/477/EWG, zmienionej niniejszą dyrektywą.
Nie należy też uniemożliwiać sprzedawcom i pośrednikom zajmowania się taką bronią, istotnymi komponentami i amunicją w przypadkach nieobjętych zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG, zmienionej niniejszą dyrektywą, na przykład w przypadku broni palnej, istotnych komponentów i amunicji, które mają być wywiezione poza terytorium Unii lub broni, która ma zostać nabyta przez siły zbrojne, policję lub organy publiczne.
Sprzedawcy i pośrednicy powinni mieć możliwość odmowy przeprowadzenia wszelkich podejrzanych transakcji zakupu amunicji scalonej lub gotowych do osadzenia spłonek jako komponentów amunicji.
Transakcja może zostać uznana za podejrzaną, jeżeli, na przykład, dotyczy ilości nietypowych dla przewidywanego użycia do celów prywatnych, jeśli nabywca wydaje się niezaznajomiony z użyciem amunicji lub jeśli nalega na uiszczenie zapłaty gotówką, a jednocześnie nie chce okazać swojego dowodu tożsamości.
Sprzedawcy i pośrednicy powinni mieć również możliwość zgłaszania takich podejrzanych transakcji właściwym organom.
Ryzyko przerabiania broni akustycznej i innych rodzajów broni palnej na amunicję ślepą na prawdziwą broń palną jest wysokie.
Dlatego istotne jest zajęcie się problemem takiej przerobionej broni palnej wykorzystywanej przy popełnianiu przestępstw, w szczególności poprzez włączenie takiej broni do zakresu stosowania dyrektywy 91/477/EWG.
Ponadto, w celu uniknięcia ryzyka wytwarzania broni alarmowej i sygnałowej w sposób umożliwiający przerobienie jej tak, aby mogła miotać śrut, kulę lub pocisk w wyniku działania palnego materiału miotającego, Komisja powinna przyjąć odpowiednie specyfikacje techniczne w celu zapewnienia, aby nie było możliwe takie jej przerobienie.
Mając na uwadze wysokie ryzyko przywracania cech użytkowych broni palnej pozbawionej cech użytkowych w nieodpowiedni sposób oraz w celu zwiększenia bezpieczeństwa w Unii, taką broń palną należy objąć zakresem stosowania dyrektywy 91/477/EWG.
Należy wprowadzić definicję broni palnej pozbawionej cech użytkowych, odpowiadającą ogólnym zasadom pozbawiania broni palnej cech użytkowych zgodnie z Protokołem przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i handlowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, dołączonym do decyzji Rady 2014/164/UE [5], która transponuje ten protokół do unijnych ram prawnych.
Solidarność obywateli Unii i państw członkowskich stanowi jedną z uniwersalnych wartości, na których opiera się Unia.
Unia w swoich działaniach kieruje się tą wspólną wartością, która zapewnia jedność niezbędną do stawiania czoła obecnym i przyszłym wyzwaniom społecznym, w czym młodzi Europejczycy chcą pomóc, wykazując swoją solidarność w praktycznych działaniach.
Solidarność rozbudza również zainteresowanie osób młodych wspólnym europejskim projektem.
Zasada solidarności została zapisana w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz w preambule Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
W orędziu o stanie Unii wygłoszonym dnia 14 września 2016r. podkreślono potrzebę inwestowania w osoby młode oraz ogłoszono, że ma zostać utworzony Europejski Korpus Solidarności, w celu stworzenia osobom młodym z całej Unii szansy na wniesienie znaczącego wkładu do społeczeństwa, okazanie solidarności oraz rozwijanie swoich umiejętności, kompetencji oraz wiedzy, a tym samym nabywanie cennych ludzkich doświadczeń, mających również zasadnicze znaczenie dla powstania aktywnego i zaangażowanego obywatelstwa Unii.
W swoim komunikacie z dnia 7 grudnia 2016 r. zatytułowanym „Europejski Korpus Solidarności” Komisja podkreśliła potrzebę wzmocnienia podstaw prac na rzecz solidarności w całej Europie, aby zapewnić osobom młodym więcej lepszych możliwości podejmowania wysokiej jakości działań solidarnościowych o szerokim zasięgu oraz aby wspierać podmioty krajowe, regionalne i lokalne w ich próbach radzenia sobie z różnymi wyzwaniami i kryzysami.
Komunikatem tym Komisja rozpoczęła pierwszy etap Europejskiego Korpusu Solidarności, w ramach którego zmobilizowano różne programy unijne w celu zaoferowania osobom młodym możliwości podjęcia wolontariatu, stażu lub pracy w całej Unii.
Działania te, wdrożone przed wejściem lub po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, powinny nadal opierać się na stosowaniu zasad i warunków określonych w poszczególnych programach Unii, w ramach których finansowano te działania w czasie pierwszego etapu Europejskiego Korpusu Solidarności.
W kontekście niniejszego rozporządzenia solidarność można rozumieć jako poczucie odpowiedzialności za innych i gotowość poświęcenia się dla wspólnego dobra, wyrażające się konkretnymi działaniami podejmowanymi bez oczekiwania w zamian jakiejkolwiek przysługi.
Osobom młodym należy zapewnić łatwo dostępne możliwości zaangażowania się w wysokiej jakości działania solidarnościowe o wyraźnym wymiarze europejskim, będące jednym ze sposobów wzmocnienia spójności, solidarności, włączenia społecznego i demokracji w państwach uczestniczących z korzyścią dla społeczności lokalnych, a także podniesienia kompetencji w kontekście własnego rozwoju osobistego, a tym samym wzmocnienia poczucia własnej wartości, niezależności i motywacji do nauki, stymulowania rozwoju edukacyjnego, społecznego, artystycznego, językowego, kulturowego, obywatelskiego i zawodowego oraz sprzyjania aktywności obywatelskiej, szansom na zatrudnienie i wchodzeniu na rynek pracy.
Te działania solidarnościowe wspierałyby także mobilność uczestników.
Na mocy niniejszego rozporządzenia ustanawia się program działań Unii zwany Europejskim Korpusem Solidarności, będący podstawą dokonania pozytywnej zmiany społecznej poprzez udzielanie wsparcia grupom osób fizycznych i podmiotom chcącym poszerzać solidarność w Europie.
W niniejszym rozporządzeniu przewiduje się więc instrument finansowania działań Unii, który będzie miał zastosowanie od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia na stałe, oraz ustanawia się podstawę Europejskiego Korpusu Solidarności jako wspólnoty i jako źródła inspiracji do umocnienia ducha solidarności w Europie dzięki szerokim skutkom działań prowadzonych w ramach Europejskiego Korpusu Solidarności.
Działania solidarnościowe oferowane osobom młodym powinny być wysokiej jakości w takim sensie, iż powinny przyczyniać się do osiągnięcia celów Europejskiego Korpusu Solidarności i pomagać w przezwyciężaniu wyzwań społecznych, a jednocześnie zaspokajać potrzeby społeczności lokalnych.
Działania solidarnościowe powinny oferować osobom młodym możliwość zdobycia cennych kompetencji dla rozwoju osobistego, społecznego, obywatelskiego i zawodowego, łącznie z silnym wymiarem edukacyjno-szkoleniowym, być dostępne dla osób młodych, zostać wdrożone w bezpiecznych i zdrowych warunkach oraz być odpowiednio walidowane.
Działania solidarnościowe nie powinny mieć negatywnego wpływu na istniejące miejsca pracy lub staże i powinny przyczyniać się do wzmocnienia zobowiązań podjętych przez przedsiębiorstwa w ramach społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, nie zastępując ich.
Każdy podmiot chcący uczestniczyć w Europejskim Korpusie Solidarności – bez względu na to, czy jest on finansowany z budżetu Europejskiego Korpusu Solidarności, w ramach innego programu unijnego lub z innego źródła finansowania – powinien uzyskać znak jakości, pod warunkiem że zostaną spełnione specjalne wymogi.
Wymóg uzyskania znaku jakości nie powinien dotyczyć osób fizycznych ubiegających się o wsparcie finansowe w imieniu nieformalnej grupy uczestników z przeznaczeniem na ich projekty solidarnościowe.
Znak jakości przyznany organizacjom uczestniczącym powinien poświadczać zdolność tych organizacji do zapewnienia jakości oferowanych przez nie działań solidarnościowych.
Proces przyznawania znaku jakości powinien być prowadzony przez organy wykonawcze Europejskiego Korpusu Solidarności w przystępny i przejrzysty sposób.
Przyznany znak jakości należy poddawać okresowej ocenie i powinna istnieć możliwość jego cofnięcia, jeśli w wyniku przeprowadzenia ponownej oceny okaże się, że warunki, które doprowadziły do jego przyznania, nie są już spełniane.
Europejski Korpus Solidarności pełniłby rolę pojedynczego punktu kontaktowego do działań solidarnościowych w całej Unii.
Należy zapewnić spójność i komplementarność Europejskiego Korpusu Solidarności z innymi stosownymi politykami, programami i instrumentami Unii.
Europejski Korpus Solidarności powinien wykorzystywać mocne strony i synergię dotychczasowych i poprzednich programów, w szczególności programów Erasmus + oraz „Młodzież w działaniu”.
Powinien on także uzupełniać starania państw członkowskich na rzecz wspierania osób młodych i ułatwiania im przechodzenia ze szkoły do zatrudnienia w ramach mechanizmów takich jak Gwarancje dla młodzieży, wprowadzonych zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Gwarancji dla młodzieży, poprzez zapewnienie im dodatkowych możliwości uczestnictwa w działaniach solidarnościowych w formie staży lub stanowisk pracy w ich stosownych państwach członkowskich lub za granicą.
Należy również zapewnić komplementarność z dotychczasowymi unijnymi sieciami związanymi z działaniami w ramach Europejskiego Korpusu Solidarności, takimi jak Europejska Sieć Publicznych Służb Zatrudnienia, EURES i sieć Eurodesk.
Ponadto należy wspierać komplementarność i lojalną współpracę między istniejącymi mechanizmami powiązanymi i Europejskim Korpusem Solidarności, zwłaszcza z przeznaczonymi dla osób młodych mechanizmami solidarności, wolontariatu, służby cywilnej i mobilności, działającymi na poziomach krajowym, regionalnym lub lokalnym, a także z priorytetami związanymi z solidarnością i młodzieżą w krajach uczestniczących, w stosownych przypadkach, aby wzajemnie zwiększać i wzbogacać wpływ oraz jakość tych mechanizmów, a także wykorzystywać dobre praktyki.
Europejski Korpus Solidarności nie powinien zastępować podobnych krajowych mechanizmów solidarności, wolontariatu, służby cywilnej i mobilności.
Należy zapewnić wszystkim osobom młodym jednakowy dostęp do krajowych działań solidarnościowych.
Należy zachęcać do nawiązywania partnerstw z europejskimi sieciami specjalizującymi się w określonych pilnych kwestiach społecznych.
Aby zmaksymalizować wpływ Europejskiego Korpusu Solidarności, inne unijne programy powinny być w stanie wnieść wkład w osiąganie celów Europejskiego Korpusu Solidarności poprzez wspieranie jego działań.
Wkład ten powinien być finansowany zgodnie z odpowiednimi aktami prawnymi stosownych programów z myślą o zapewnieniu większego udziału osób młodych, społeczeństwa obywatelskiego oraz istniejących programów wolontariatu w państwach członkowskich.
Po uzyskaniu ważnego znaku jakości organizacje uczestniczące powinny uzyskać dostęp do portalu Europejskiego Korpusu Solidarności oraz mieć zapewnione środki dotyczące jakości i wsparcia w zależności od rodzaju oferowanych działań solidarnościowych.
Europejski Korpus Solidarności powinien otwierać osobom młodym nowe możliwości odbycia wolontariatu, stażu lub podjęcia pracy, a także dawać im możliwość opracowywania lub rozwijania z ich własnej inicjatywy projektów solidarnościowych, posiadających wyraźną europejską wartość.
Takie możliwości powinny pomóc wyjść naprzeciw niezaspokojonym potrzebom społecznym oraz przyczyniać się do wzmacniania społeczności, a także wspierać rozwój osobisty, edukacyjny, społeczny, obywatelski i zawodowy osób młodych.
Europejski Korpus Solidarności powinien również wspierać działania służące tworzeniu sieci kontaktów dla uczestników i uczestniczących organizacji, a także środki zapewniające jakość działań objętych wsparciem i usprawniające system walidacji efektów uczenia się.
Powinien on także przyczyniać się do wspierania i umacniania istniejących organizacji realizujących działania solidarnościowe.
Wolontariat stanowi ważne doświadczenie w kontekście uczenia się formalnego i nieformalnego, które wspiera rozwój osobisty, społeczno-edukacyjny i zawodowy oraz szanse na zatrudnienie, a także aktywne obywatelstwo osób młodych.
Wolontariat nie powinien zastępować staży ani pracy i powinien się opierać na pisemnej umowie wolontariackiej.
Komisja i państwa członkowskie współpracują w zakresie polityki wolontariatu dotyczącej młodzieży przez zastosowanie otwartej metody koordynacji.
Praktyki zawodowe i miejsca pracy powinny być wyraźnie oddzielone od wolontariatu, zarówno z punktu widzenia finansowego, jak i organizacyjnego.
Staże nie powinny nigdy prowadzić do zastępowania rzeczywistego zatrudnienia.
Jednakże płatne staże i praca mogą stanowić dla osób młodych w niekorzystnej sytuacji oraz osób młodych o mniejszych możliwościach zachętę do uczestnictwa w działaniach solidarnościowych, które w przeciwnym wypadku mogłyby być dla nich niedostępne.
Staże mogą ułatwiać osobom młodym przejście od edukacji do zatrudnienia oraz zwiększyć szanse osób młodych na zatrudnienie, co ma decydujące znaczenie dla ich trwałej integracji na rynku pracy.
Staże i miejsca pracy oferowane w ramach Europejskiego Korpusu Solidarności powinny zawsze być opłacane przez organizację uczestniczącą przyjmującą lub zatrudniającą uczestnika.
W stosownym przypadku staże powinny opierać się na pisemnej umowie wolontariackiej zgodnej z mającymi zastosowanie ramami regulacyjnymi kraju, w którym staż ma miejsce, i być zgodne z zasadami określonymi w zaleceniu Rady z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie ram jakości staży.
Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound) została ustanowiona rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1365/75 w celu przyczyniania się do opracowania i zapewnienia lepszych warunków życia i pracy poprzez działania zmierzające do rozwoju i rozpowszechniania wiedzy.
W tym kontekście Eurofound powinien również uwzględniać perspektywy średnio- i długoterminowe.
Od jego ustanowienia w 1975 r. Eurofound odgrywa ważną rolę we wspieraniu poprawy warunków życia i pracy w całej Unii.
W tym samym czasie pojęcia i znaczenie warunków życia i pracy zmieniły się pod wpływem zjawisk społecznych i zasadniczych zmian na rynkach pracy.
Eurofound dostarcza instytucjom i organom Unii, państwom członkowskim i partnerom społecznym specjalistyczne informacje, które zapewniają wartość dodaną w obszarze wiedzy fachowej Eurofoundu.
Eurofound powinien kontynuować opracowywanie badań, aby zapewnić ciągłość analiz porównawczych tendencji dotyczących warunków życia i pracy oraz rozwoju sytuacji na rynku pracy w Unii.
Istotne jest również, aby Eurofound współpracował ściśle z pokrewnymi organami na poziomie międzynarodowym, unijnym i krajowym.
Eurofound prowadzi biuro kontaktowe w Brukseli.
Przepisy finansowe i przepisy dotyczące programowania i sprawozdawczości dotyczące Eurofoundu powinny zostać uaktualnione.
Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1271/2013 stanowi, że Eurofound ma przeprowadzać oceny ex ante i ex post tych programów i działań, które pociągają za sobą znaczne wydatkami.
Eurofound powinien uwzględniać te oceny w swoim programowaniu wieloletnim i rocznym.
W celu zapewnienia Eurofoundowi pełnej autonomii i niezależności oraz umożliwienia prawidłowej realizacji celów i zadań zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Eurofound powinien posiadać odpowiedni i autonomiczny budżet, którego dochody będą pochodzić głównie z budżetu ogólnego Unii.
Procedura budżetowa Unii powinna mieć zastosowanie do Eurofoundu w zakresie dotyczącym wkładu Unii i wszelkich innych dotacji, którymi obciążany jest budżet ogólny Unii.
Trybunał Obrachunkowy powinien przeprowadzać kontrolę sprawozdań finansowych Eurofoundu.
Usługi tłumaczeniowe niezbędne dla funkcjonowania Eurofoundu powinny być świadczone przez Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (Centrum Tłumaczeń).
Eurofound powinien współpracować z Centrum Tłumaczeń, aby określić wskaźniki jakości, terminowości i poufności, jasno określić potrzeby i priorytety Eurofoundu oraz stworzyć przejrzyste i obiektywne procedury procesu tłumaczenia.
Przepisy dotyczące personelu Eurofoundu powinny być zgodne z regulaminem pracowniczym i warunkami zatrudnienia innych pracowników Unii (zwanymi dalej „warunkami zatrudnienia innych pracowników”) ustanowionymi rozporządzeniem Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68.
Eurofound powinien przedsięwziąć niezbędne środki, aby zapewnić postępowanie z informacjami poufnymi i ich przetwarzanie w sposób bezpieczny.
W stosownych przypadkach Eurofound powinien przyjąć przepisy bezpieczeństwa równoważne przepisom określonym w decyzjach Komisji (UE, Euratom) 2015/443 i (UE, Euratom) 2015/444.
Konieczne jest ustanowienie przejściowych przepisów budżetowych i przepisów przejściowych dotyczących Zarządu, Dyrektora Wykonawczego i personelu, aby zapewnić kontynuację działalności Eurofoundu do czasu wdrożenia niniejszego rozporządzenia,
W ramach obowiązkowego wyjątku przewidzianego w niniejszej dyrektywie należy także ograniczyć prawo do zwielokrotniania utworu, tak aby umożliwić wszelkie działania, które są niezbędne w celu dokonania zmian lub przekształcenia lub dostosowania utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną w taki sposób, aby umożliwić wyprodukowanie kopii utworu w dostępnym formacie umożliwiającym beneficjentom dostęp do tego utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną.
Obejmuje to zapewnienie rozwiązań niezbędnych do przeszukiwania informacji w kopii w dostępnym formacie.
Obejmuje to również zmiany, które mogłyby być wymagane w przypadku, gdy format utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną jest już dostępny dla niektórych beneficjentów, lecz mógłby być niedostępny dla innych beneficjentów ze względu na odmienne rodzaje ograniczeń lub niepełnosprawności, lub różnice pod względem stopnia takich ograniczeń lub niepełnosprawności.
Dozwolone sposoby korzystania przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny obejmować wykonywanie kopii w dostępnych formatach dla beneficjentów albo upoważnionych podmiotów zajmujących się zaspokajaniem ich potrzeb, bez względu na to, czy te upoważnione podmioty są organizacjami publicznymi czy prywatnymi, w szczególności bibliotekami, placówkami edukacyjnymi i innymi organizacjami nienastawionymi na zysk, których jednym z podstawowych zadań, zobowiązaniem instytucjonalnym lub elementem misji realizowanej w interesie publicznym jest świadczenie usług na rzecz osób z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem.
Sposoby korzystania określone w niniejszej dyrektywie powinny również obejmować wykonywanie, na wyłączny użytek beneficjentów, kopii w dostępnych formatach przez osobę fizyczną, która czyni to w imieniu beneficjenta lub która pomaga beneficjentowi w wykonaniu takich kopii.
Kopie w dostępnych formatach powinny być wykonywane jedynie w odniesieniu do utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną, do których beneficjenci lub upoważnione podmioty mają zgodny z prawem dostęp.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wszelkie postanowienia umowne służące uniknięciu lub ograniczeniu w jakikolwiek sposób stosowania wyjątku nie wywoływały skutków prawnych.
Wyjątek przewidziany w niniejszej dyrektywie powinien pozwalać upoważnionym podmiotom na wykonywanie i rozpowszechnianie, w internecie i poza nim w Unii, objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy kopii utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną w dostępnych formatach.
Niniejsza dyrektywa nie powinna nakładać na upoważnione podmioty obowiązku wykonywania i rozpowszechniania takich kopii.
Należy zapewnić, aby kopie w dostępnych formatach wykonane w jednym państwie członkowskim mogły być udostępniane we wszystkich państwach członkowskich w celu zapewnienia ich większej dostępności na całym rynku wewnętrznym.
Pozwoliłoby to ograniczyć zapotrzebowanie na powielanie pracy przy wykonywaniu kopii tego samego utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną w dostępnych formatach na terytorium całej Unii, co zapewniłoby oszczędności i zwiększenie efektywności.
Niniejsza dyrektywa powinna zatem zapewnić, aby kopie w dostępnych formatach wykonane przez upoważnione podmioty w którymkolwiek z państw członkowskich mogły być rozprowadzane i dostępne dla beneficjentów i upoważnionych podmiotów w całej Unii.
W celu wspierania takiej wymiany transgranicznej oraz w celu ułatwienia upoważnionym podmiotom wzajemnej identyfikacji i współpracy należy zachęcać do dobrowolnej wymiany informacji dotyczących nazw i danych kontaktowych upoważnionych podmiotów mających siedzibę w Unii, w tym również dostępnych stron internetowych.
Państwa członkowskie powinny zatem przekazywać Komisji informacje otrzymane od upoważnionych podmiotów.
Nie powinno to oznaczać, że państwa członkowskie są zobowiązane do sprawdzenia kompletności i dokładności takich informacji lub ich zgodności z prawem krajowym transponującym niniejszą dyrektywę.
Komisja powinna udostępniać takie informacje online w centralnym punkcie informacyjnym na poziomie Unii.
Mogłoby to także pomóc upoważnionym podmiotom, jak również beneficjentom i podmiotom uprawnionym, w nawiązaniu kontaktu z upoważnionymi podmiotami w celu uzyskania dalszych informacji, zgodnie z przepisami zawartymi w niniejszej dyrektywie i w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1563 [10].
Wspomniany centralny punkt informacyjny powinien mieć charakter uzupełniający w stosunku do punktu informacyjnego, który ma zostać stworzony przez Biuro Międzynarodowe Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO), jak przewidziano w traktacie z Marrakeszu, w celu ułatwienia identyfikacji upoważnionych podmiotów i współpracy między nimi na szczeblu międzynarodowym.
Wymogi dotyczące wydawania zezwoleń lub uznawania, które państwa członkowskie mogą stosować wobec upoważnionych podmiotów, takie jak wymogi związane ze świadczeniem usług o charakterze ogólnym na rzecz beneficjentów, nie powinny uniemożliwiać podmiotom objętym zakresem definicji upoważnionego podmiotu na mocy niniejszej dyrektywy stosowania sposobów korzystania dozwolonych na mocy niniejszej dyrektywy.
Ze względu na szczególny charakter wyjątku przewidzianego w niniejszej dyrektywie, jego szczególny zakres, a także potrzebę zagwarantowania beneficjentom pewności prawa, nie należy zezwalać państwom członkowskim na nakładanie dodatkowych wymogów dotyczących stosowania wyjątku – takich jak uprzednia weryfikacja dostępności na rynku utworów w dostępnych formatach – innych niż wymogi ustanowione w niniejszej dyrektywie.
Należy zezwolić państwom członkowskim jedynie na stosowanie systemów rekompensat w odniesieniu do dozwolonych sposobów korzystania przez upoważnione podmioty z utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną.
W celu uniknięcia obciążeń dla beneficjentów, zapobiegania powstawaniu przeszkód w transgranicznym rozpowszechnianiu kopii w dostępnych formatach oraz uniknięcia nadmiernych wymogów w odniesieniu do upoważnionych podmiotów ważne jest, aby możliwość stosowania przez państwa członkowskie takich systemów rekompensat była ograniczona.
Systemy rekompensat nie powinny w związku z tym wymagać od beneficjentów uiszczania opłat.
Powinny one mieć zastosowanie jedynie do sposobów korzystania przez upoważnione podmioty mające siedzibę na terytorium państwa członkowskiego przewidującego taki system i nie powinny wymagać uiszczania opłat przez upoważnione podmioty mające siedzibę w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich, które są stronami traktatu z Marrakeszu.
Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby wymogi w odniesieniu do transgranicznej wymiany kopii w dostępnych formatach w ramach takich systemów rekompensat nie były bardziej uciążliwe niż w przypadku gdy nie występuje element transgraniczny, w tym również w odniesieniu do formy i możliwego poziomu rekompensaty.
Przy określaniu poziomu rekompensaty należy odpowiednio wziąć pod uwagę niekomercyjny charakter działalności upoważnionych podmiotów, cele związane z interesem publicznym, które realizuje niniejsza dyrektywa, interesy beneficjentów wyjątku, ewentualne szkody dla podmiotów uprawnionych oraz potrzebę zapewnienia transgranicznego rozpowszechniania kopii w dostępnych formatach.
Należy uwzględnić okoliczności szczególne dla każdego przypadku, wynikające z wykonania danej kopii w dostępnym formacie.
Jeżeli szkoda poniesiona przez podmiot uprawniony jest niewielka, nie powinno powstać z tego tytułu zobowiązanie do wypłacenia rekompensaty.
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych, której Unia jest stroną, gwarantuje osobom niepełnosprawnym prawo dostępu do informacji i edukacji oraz prawo do udziału w życiu kulturalnym, gospodarczym i społecznym, na równych zasadach z innymi osobami.
Celem przyjęcia niniejszej dyrektywy jest zapewnienie przez Unię beneficjentom dostępu do książek i innych materiałów drukowanych w dostępnych formatach na całym rynku wewnętrznym.
Niniejsza dyrektywa stanowi zatem zasadniczy pierwszy krok do poprawy dostępu osób niepełnosprawnych do utworów.
Komisja powinna dokonać oceny sytuacji w zakresie dostępności utworów i innych przedmiotów objętych ochroną w dostępnych formatach, innych niż te wchodzące w zakres stosowania niniejszej dyrektywy, a także dostępności utworów i innych przedmiotów objętych ochroną w dostępnych formatach dla osób z innymi niepełnosprawnościami.
Ważne jest, aby Komisja dokładnie śledziła rozwój sytuacji w tym zakresie.
W razie potrzeby można rozważyć zmiany zakresu niniejszej dyrektywy na podstawie sprawozdania przedstawionego przez Komisję.
Państwom członkowskim należy zezwolić na dalsze ustanawianie wyjątków lub ograniczeń na korzyść osób niepełnosprawnych w przypadkach, które nie wchodzą w zakres stosowania niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do utworów i innych przedmiotów objętych ochroną oraz niepełnosprawności innych niż wchodzące w zakres stosowania niniejszej dyrektywy, na podstawie art. 5 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE.
Niniejsza dyrektywa nie uniemożliwia państwom członkowskim ustanawiania wyjątków lub ograniczeń w odniesieniu do praw, które nie są zharmonizowane na podstawie unijnych ram dotyczących prawa autorskiego.
Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie oraz w konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.
Niniejszą dyrektywę należy interpretować i stosować zgodnie z tymi prawami i zasadami.
Traktat z Marrakeszu nakłada określone obowiązki dotyczące wymiany kopii w dostępnych formatach między Unią a państwami trzecimi, które są stroną tego traktatu.
Środki wprowadzane przez Unię w celu wypełnienia tych zobowiązań są zawarte w rozporządzeniu (UE) 2017/1563, które należy interpretować w związku z niniejszą dyrektywą.
Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie poprawa dostępu w Unii do utworów i innych przedmiotów chronionych prawem autorskim i prawami pokrewnymi dla osób niewidomych, osób słabowidzących i osób z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
skreśla się lit. e) i f);
w ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:
w lit. a) tiret trzecie otrzymuje brzmienie:
w całości spełniają wymogi kodeksu bezpieczeństwa mającego zastosowanie do jednostek dynamicznie unoszonych zawarte w rezolucji IMO A.373(10), w jego zaktualizowanej wersji,”;
lit. c) otrzymuje brzmienie:
konstrukcja i konserwacja szybkich jednostek pasażerskich i ich wyposażenia są zgodne z regułami klasyfikacji jednostek szybkich stosowanymi przez uznaną organizację lub równoważnymi regułami stosowanymi przez administrację zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 2009/15/WE.”;
Naprawy, zmiany i przebudowy o większym zakresie dotyczące nowych i istniejących statków, jak również wynikające z nich prace dostosowawcze, muszą spełniać wymogi dla nowych statków określone w ust. 2 lit. a); zmian wprowadzonych na statku, których celem jest wyłącznie poprawa możliwości przetrwania, nie uważa się za przebudowy o większym zakresie.
Statki zbudowane z równoważnego materiału przed dniem 20 grudnia 2017 r. muszą spełniać wymogi niniejszej dyrektywy do dnia 22 grudnia 2025 r.
Na zasadzie odstępstwa od niniejszej dyrektywy państwo członkowskie z ponad 60 statkami pasażerskimi zbudowanymi ze stopu aluminium pływającymi pod jego banderą w dniu 20 grudnia 2017 r. może zwolnić z przepisów niniejszej dyrektywy następujące statki pasażerskie na następujące okresy:
statki pasażerskie klasy B, C i D zbudowane ze stopu aluminium po dniu 20 grudnia 2017 r., na okres 10 lat po tym dniu; oraz
pod warunkiem że statki te pływają wyłącznie między portami tego państwa członkowskiego.
Każde państwo członkowskie, które chce skorzystać z tego odstępstwa, powiadamia Komisję o zamiarze skorzystania z niego do dnia 21 grudnia 2019 r., a także informuje Komisję o jego treści.
Powiadamia również Komisję o każdej kolejnej zmianie.
Komisja informuje pozostałe państwa członkowskie zgodnie z art. 9 ust. 4.”;
Statki pasażerskie typu ro-ro klasy C, których stępki zostały położone lub które znajdowały się na podobnym etapie budowy w dniu 1 października 2004 r. lub po tym dniu, oraz wszystkie statki pasażerskie typu ro-ro klas A i B muszą spełniać wymogi art. 6, 8 oraz 9 dyrektywy 2003/25/WE.”;
skreśla się ust. 2;
w ust. 3 skreśla się akapit drugi;
Państwo członkowskie może, postępując zgodnie z procedurą określoną w ust. 4, przyjąć środki równoważne w odniesieniu do niektórych szczegółowych wymogów niniejszej dyrektywy, pod warunkiem że takie środki równoważne będą przynajmniej w takim samym stopniu skuteczne jak takie wymogi.”;
Państwo członkowskie, które korzysta z praw przyznanych w ust. 1, 2 lub 3, postępuje zgodnie z przepisami akapitów od drugiego do siódmego niniejszego ustępu.
Państwo członkowskie powiadamia Komisję o środkach, które zamierza przyjąć i dołącza do tego powiadomienia szczegółowe informacje wystarczające do potwierdzenia, że odpowiedni poziom bezpieczeństwa zostanie utrzymany.
Jeżeli w terminie sześciu miesięcy od dnia powiadomienia Komisja przyjmie akty wykonawcze zawierające jej decyzję, że zaproponowane środki nie znajdują uzasadnienia, wspomniane państwo członkowskie jest zobowiązane do zmiany zaproponowanych środków lub odstąpienia od ich przyjęcia.
Przyjmowane środki określa się we właściwych przepisach krajowych i powiadamia się o nich Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie.
Wszystkie takie środki mają zastosowanie do wszystkich statków pasażerskich tej samej klasy lub do jednostek użytkowanych w tych samych określonych warunkach, bez dyskryminacji ze względu na ich banderę, przynależność państwową lub miejsce siedziby ich armatora.
Środki, o których mowa w ust. 3, stosuje się tylko tak długo, jak statek lub jednostka eksploatowane są w określonych warunkach.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach, o których mowa w akapicie drugim i czwartym, za pośrednictwem bazy danych utworzonej i utrzymywanej w tym celu przez Komisję, do której Komisja i państwa członkowskie maja dostęp.
Komisja udostępnia przyjęte środki na publicznie dostępnej stronie internetowej.”;
ust. 5 lit. c) otrzymuje brzmienie:
Komisja przyjmuje akty wykonawcze zawierające jej decyzję dotyczącą tego, czy decyzja państwa członkowskiego o zawieszeniu eksploatacji takiego statku lub jednostki, lub wprowadzająca środki dodatkowe jest uzasadniona istnieniem poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa osób lub mienia, lub dla środowiska, oraz – jeżeli zawieszenie lub wprowadzenie środków nie znajduje uzasadnienia – zawierające jej decyzję wymagającą od danego państwa członkowskiego wycofania zawieszenia lub środków.
szczegółowe odniesienia do »międzynarodowych konwencji« oraz rezolucji IMO, o których mowa w art. 2 lit. g), m), q) oraz zb), art. 3 ust. 2 lit. a), art. 6 ust. 1 lit. b) oraz art. 6 ust. 2 lit. b).”;
w ust. 2:
poprawienia charakterystyk technicznych zawartych w zmianach dokonanych w międzynarodowych konwencjach w odniesieniu do statków klas B, C i D i jednostek, w świetle doświadczeń;”;
uproszczenia i wyjaśnienia elementów technicznych, w świetle doświadczeń związanych z ich wdrażaniem;
uaktualnienia odniesień do innych unijnych instrumentów mających zastosowanie do krajowych statków pasażerskich.”;
ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:
Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a w celu przyjęcia zmian do niniejszej dyrektywy, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.
W wyjątkowych okolicznościach, w przypadku gdy jest to należycie uzasadnione odpowiednią analizą przeprowadzoną przez Komisję oraz w celu uniknięcia poważnego i niedopuszczalnego zagrożenia dla bezpieczeństwa morskiego, zdrowia, życia na pokładzie lub warunków pracy, lub dla środowiska morskiego, lub w celu uniknięcia niezgodności z unijnym prawodawstwem morskim, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a zmieniających niniejszą dyrektywę, tak aby do celów niniejszej dyrektywy nie stosować zmiany w międzynarodowych instrumentach, o której mowa w art. 2.
Te akty delegowane przyjmuje się co najmniej trzy miesiące przed upływem terminu ustalonego na szczeblu międzynarodowym dla dorozumianego przyjęcia danej zmiany lub przed przewidzianą datą wejścia w życie tej zmiany.
W okresie poprzedzającym wejście w życie takiego aktu delegowanego państwa członkowskie powstrzymują się od wszelkich inicjatyw zmierzających do włączenia zmiany do przepisów krajowych lub stosowania zmiany danego instrumentu międzynarodowego.”;
Od utworzenia CV Europass w 2004 r. stworzono w internecie ponad 100 mln CV Europass.
W dwóch wzorach suplementów do kwalifikacji, mianowicie w suplemencie Europass do dyplomu i suplemencie Europass do świadectwa, podawane są informacje dotyczące treści i efektów uczenia się związanych z kwalifikacjami, a także informacje na temat systemu kształcenia w państwie przyznającym kwalifikacje.
Europass Paszport językowy służy do opisywania umiejętności językowych.
We wzorze Europass-Mobilność opisuje się umiejętności nabyte za granicą podczas nauki lub pracy.
W zaleceniu Rady z dnia 22 maja 2017 r. ustanowiono wspólne ramy odniesienia mające pomóc indywidualnym osobom i organizacjom w porównywaniu różnych systemów kwalifikacji i ich poziomów kwalifikacji z tych systemów.
W zaleceniu Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. zachęcono państwa członkowskie do wprowadzenia do 2018 r. – zgodnie z krajowymi uwarunkowaniami i specyfiką oraz jeżeli uznają to za stosowne – rozwiązań służących walidacji wiedzy, umiejętności i kompetencji w drodze uczenia się pozaformalnego i nieformalnego oraz uzyskanie pełnych kwalifikacji lub, w stosownych przypadkach, kwalifikacji częściowych.
W rezolucji Rady z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie wzmacniania polityk, systemów i praktyk stosowanych w dziedzinie poradnictwa przez całe życie określono główne cele polityki w zakresie poradnictwa przez całe życie dla wszystkich obywateli Unii Europejskiej.
W rezolucji Rady z dnia 21 listopada 2008 r. podkreślono znaczenie poradnictwa dla uczenia się przez całe życie.
Portal możliwości edukacyjnych i kwalifikacji w Europie zapewnia dostęp do informacji dotyczących możliwości uczenia się i kwalifikacji oferowanych w ramach różnych systemów kształcenia w Europie oraz informacji dotyczących porównania krajowych ram kwalifikacji przy pomocy ERK.
Panorama umiejętności UE dostarcza informacji na temat umiejętności potrzebnych w różnych zawodach i poszczególnych sektorach, w tym na temat zapotrzebowania i podaży na szczeblu krajowym.
Analiza wolnych miejsc pracy i innych tendencji na rynkach pracy jest powszechnie przyjętą praktyką służącą lepszemu dopasowaniu umiejętności w celu zrozumienia kwestii niedoboru wykwalifikowanej kadry i wykwalifikowanej siły roboczej, jak również przypadków niedopasowania kwalifikacji.
Celem wielojęzycznej europejskiej klasyfikacji umiejętności, kompetencji, kwalifikacji i zawodów (zwanej dalej „ESCO”), opracowanej i stale aktualizowanej przez Komisję w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami, jest promowanie przejrzystości umiejętności i kwalifikacji na potrzeby kształcenia i szkolenia, jak również celów związanych z pracą.
Po przeprowadzeniu odpowiednich badań i uwzględnieniu stanowiska państw członkowskich Komisja mogłaby wykorzystywać ESCO w ramach Europass; państwa członkowskie korzystają z ESCO na zasadzie dobrowolności, po przeprowadzeniu przez nie badań i ocen.
Europejska sieć służb zatrudnienia (EURES), ustanowiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/589, to sieć współpracy, której zadaniem jest wymiana informacji i ułatwianie kontaktów między osobami poszukującymi pracy a pracodawcami.
Zapewnia ona bezpłatną pomoc osobom poszukującym pracy, które chcą przeprowadzić się do innego państwa, oraz wspiera pracodawców, którzy chcą zatrudniać pracowników z innych państw.
Synergia i współpraca między portalami Europass i EURES mogłyby zwiększyć oddziaływanie obu usług.
W coraz większym stopniu procesy zachodzące na rynku pracy, takie jak publikacja ofert pracy, składanie podania o pracę, ocena umiejętności i rekrutacja, prowadzone są za pośrednictwem internetu z użyciem narzędzi korzystających z mediów społecznościowych, dużych zbiorów danych i innych technologii.
Selekcją kandydatów zarządza się przy użyciu narzędzi i procesów, które wyszukują informacje na temat umiejętności i kwalifikacji nabytych poprzez uczenie się formalne, pozaformalne i nieformalne.
Obecnie uczenie się formalne, pozaformalne i nieformalne przybiera też nowe formy, odbywa się w nowych warunkach i jest oferowane przez różne podmioty, szczególnie z wykorzystaniem technologii i platform cyfrowych, kształcenia na odległość, e-uczenia się, wzajemnego uczenia się, masowych, otwartych kursów internetowych oraz otwartych zasobów edukacyjnych.
Ponadto umiejętności, doświadczenia i osiągnięcia w zakresie uczenia się uznaje się w różnych formach, takich jak cyfrowe odznaki.
Technologie cyfrowe są również wykorzystywane w przypadku umiejętności uzyskanych w drodze uczenia się pozaformalnego, np. w ramach pracy z młodzieżą i wolontariatu.
Na potrzeby niniejszej decyzji umiejętności należy rozumieć w szeroko jako to, co dana osoba wie, rozumie i potrafi wykonać.
Odnoszą się one do różnych rodzajów efektów uczenia się, w tym wiedzy i kompetencji, a także zdolności do stosowania wiedzy i korzystania z know-how w celu wykonywania zadań i rozwiązywania problemów.
Oprócz niekwestionowanego znaczenia umiejętności zawodowych uznaje się, że umiejętności przekrojowe lub „miękkie”, takie jak myślenie krytyczne, praca zespołowa, rozwiązywanie problemów i kreatywność, umiejętności cyfrowe lub językowe, są coraz ważniejsze i stanowią niezbędny warunek spełnienia osobistego i zawodowego oraz że można je stosować w różnych obszarach.
Przydatne mogą być narzędzia i poradnictwo dotyczące oceny i przedstawiania tych oraz innych umiejętności.
Tradycyjnie, osoby przedstawiały informacje o nabytych przez nich umiejętnościach i kwalifikacjach w CV i w dokumentach potwierdzających, takich jak świadectwa lub dyplomy.
Obecnie, dostępne są narzędzia, które mogą ułatwiać prezentację umiejętności i kwalifikacji dzięki wykorzystaniu różnych internetowych i cyfrowych formatów.
Te nowe narzędzia mogą pomagać w samoocenie umiejętności nabytych w różnych warunkach.
Ramy Europass powinny reagować na bieżące i przyszłe potrzeby.
Użytkownicy potrzebują narzędzi pozwalających dokumentować własne umiejętności i kwalifikacje.
Ponadto narzędzia służące ocenie umiejętności i samoocenie umiejętności, a także dostęp do istotnych informacji, w tym informacji o możliwościach walidacji, oraz poradnictwa mogą być przydatne przy podejmowaniu decyzji dotyczących możliwości zatrudnienia i kształcenia.
Unijne narzędzia dotyczące umiejętności i kwalifikacji należy dostosowywać do zmieniających się praktyk i rozwoju technologii, aby zapewnić ich ciągłą adekwatność i przydatność dla użytkowników.
Należy to osiągnąć m.in. dzięki stworzeniu innowacyjnych elementów, takich jak narzędzia interaktywne, redagowanie i projektowanie dokumentów, dążąc do zapewnienia bardziej wszechstronnych, skutecznych i wydajnych narzędzi oraz uproszczenia, jak również większej interoperacyjności technicznej i synergii między powiązanymi narzędziami, w tym narzędziami opracowanymi przez osoby trzecie, i z uwzględnieniem szczególnych potrzeb osób niepełnosprawnych.
Ponadto, aby pomóc w weryfikacji dokumentów cyfrowych dotyczących umiejętności i kwalifikacji, można by stosować środki uwierzytelniania.
Ramy Europass ustanowione decyzją nr 2241/2004/WE należy zatem zastąpić nowymi ramami, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby.
Nowe ramy Europass powinny spełniać potrzeby i oczekiwania wszystkich indywidualnych użytkowników końcowych, takich jak osoby uczące się, osoby poszukujące pracy, w tym bezrobotni i pracownicy, a także innych zainteresowanych stron, takich jak pracodawcy (w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa), izby handlowe, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, wolontariusze, doradcy zawodowi, publiczne służby zatrudnienia, partnerzy społeczni, organizatorzy kształcenia i szkolenia, organizacje młodzieżowe, podmioty prowadzące pracę z młodzieżą, właściwe organy krajowe oraz decydenci.
Ramy te powinny też uwzględniać potrzeby obywateli państw trzecich przybywających do Unii lub rezydujących w Unii, aby wspierać ich integrację.
Ramy Europass powinny podlegać zmianom, aby umożliwić opis różnych rodzajów uczenia się i umiejętności, w szczególności zdobytych w drodze uczenia się pozaformalnego i nieformalnego.
Ramy Europass należy opracować z zastosowaniem podejścia zorientowanego na użytkownika i opartego na informacji zwrotnej, określając wymogi, w tym na podstawie ankiet i badań, ze zwróceniem uwagi na obecne i przyszłe szczególne potrzeby grup, dla których przeznaczony jest Europass.
Cechy Europass powinny w szczególności odzwierciedlać zobowiązanie państw członkowskich i Unii do zapewnienia równego dostępu do rynku pracy oraz technologii i systemów informacyjno-komunikacyjnych osobom niepełnosprawnym.
Narzędzia Europass powinny być dostrzegalne, funkcjonalne, zrozumiałe i rzetelne, dzięki czemu będą bardziej dostępne dla użytkowników, szczególnie dla osób niepełnosprawnych.
Aktualizacji i zmian ram Europass należy dokonywać we współpracy z właściwymi zainteresowanymi stronami, takimi jak służby zatrudnienia, doradcy zawodowi, organizatorzy kształcenia i szkolenia, partnerzy społeczni, tacy jak związki zawodowe i stowarzyszenia pracodawców, oraz z pełnym poszanowaniem bieżącej współpracy politycznej, np. w ramach procesu bolońskiego w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego.
Konstruktywna współpraca między Komisją, państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami ma zasadnicze znaczenie dla pomyślnego opracowania i wdrożenia ram Europass.
Do przetwarzania danych osobowych, które są przechowywane i przetwarzane zgodnie z niniejszą decyzją, powinno mieć zastosowanie właściwe prawo Unii dotyczące ochrony danych osobowych oraz krajowe środki wykonawcze.
Użytkownicy powinni mieć możliwość ograniczenia dostępu do swoich danych osobowych.
Uczestnictwo w tych ramach powinno być otwarte dla członków Europejskiego Obszaru Gospodarczego, a którzy nie są pastwami członkowskimi Unii, państw przystępujących, państw kandydujących i potencjalnych państw kandydujących do przystąpienia do Unii Europejskiej z uwagi na ich długotrwałe zainteresowanie i długotrwałą współpracę z Unią w tym obszarze.
Uczestnictwo powinno być zgodne z odpowiednimi przepisami instrumentów regulujących stosunki pomiędzy Unią a tymi państwami.
Informacje dostarczane przy pomocy ram Europass w zakresie umiejętności i kwalifikacji powinny pochodzić z szerszego spektrum państw i systemów kształcenia niż ma to miejsce w przypadku państw uczestniczących i powinny odzwierciedlać ruchy migracyjne do innych części świata i z innych części świata.
Komisja powinna zapewnić spójne wdrażanie i monitorowanie niniejszej decyzji za pośrednictwem grupy doradczej Europass, w skład której wchodzą przedstawiciele państw członkowskich i odpowiednich zainteresowanych stron.
Grupa doradcza powinna w szczególności opracować strategiczne podejście do wdrażania i przyszłego rozwoju Europass oraz doradzać w zakresie opracowywania narzędzi internetowych, w tym na podstawie testów, oraz dotyczących informacji uzyskanych za pośrednictwem platformy internetowej Europass, w stosownych przypadkach we współpracy z innymi grupami.
Współfinansowanie wykonania niniejszej decyzji zapewnione jest między innymi za pośrednictwem unijnego programu Erasmus+, ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013.
Komitet utworzony na mocy tego rozporządzenia uczestniczy w strategicznej dyskusji na temat postępów prac we wdrażaniu Europass i jego dalszego rozwoju.
Ponieważ cel określony w niniejszej decyzji, mianowicie ustanowienie spójnych i interoperacyjnych ram narzędzi i informacji, w szczególności do celów transgranicznej mobilności zawodowej i edukacyjnej, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na efekty działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na szczeblu unijnym, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej.
Co do zasady obowiązki oraz obciążenia administracyjne i finansowe państw członkowskich powinny być zrównoważone pod względem kosztów i korzyści.
Działania prowadzone w kontekście niniejszej decyzji powinny być wspierane wiedzą fachową agencji Unii, w szczególności Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego, w zakresie ich kompetencji.
Należy zatem uchylić decyzję nr 2241/2004/WE, bez uszczerbku dla ważności lub statusu uprzednio wydanych dokumentów Europass.
Wszystkie przyjęte wzory dokumentów Europass powinny zostać utrzymane w nowych ramach do czasu wprowadzenia niezbędnych zmian lub aktualizacji zgodnie z niniejszą decyzją.
W celu zapewnienia płynnego przejścia na platformę internetową Europass, internetowy system informacyjny Europass ustanowiony decyzją 2241/2004/WE powinien funkcjonować do momentu utworzenia i uruchomienia platformy internetowej Europass,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ: