country
string | court_type
string | source
string | judgment_id
string | docket_number
string | judgment_type
string | finality
string | judgment_date
timestamp[ms, tz=Europe/Warsaw] | submission_date
timestamp[ms, tz=Europe/Warsaw] | court_name
string | judges
sequence | presiding_judge
string | judge_rapporteur
string | case_type_description
sequence | keywords
sequence | related_docket_numbers
list | challenged_authority
string | decision
sequence | extracted_legal_bases
list | official_collection
sequence | glosa_information
sequence | thesis
large_string | sentence
large_string | reasons_for_judgment
large_string | dissenting_opinion
large_string | full_text
large_string |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/6447E5BA57
|
II SA/Op 8/05
|
Wyrok WSA w Opolu
|
orzeczenie prawomocne
| 2005-10-12T22:00:00
| 2005-01-11T23:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
|
[
"Grażyna Jeżewska",
"Jerzy Krupiński",
"Teresa Cisyk"
] |
Jerzy Krupiński
|
Teresa Cisyk
|
[
"6192 Funkcjonariusze Policji"
] |
[
"Zatrudnienie",
"Organizacje społeczne",
"Policja"
] | null |
Komendant Policji
|
[
"Uchylono decyzję I i II instancji"
] |
[
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20020070058",
"article": "art. 67 ust. 2",
"journal": "Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58",
"law": "Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 stycznia 2002 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o Policji."
},
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20010790854",
"article": "art. 32 ust. 1-2",
"journal": "Dz.U. 2001 nr 79 poz. 854",
"law": "Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 maja 2001 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o związkach zawodowych."
}
] |
[
"ONSAiWSA 2006 4 poz. 116"
] | null |
Przepisy art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. 2001 nr 79 poz. 854 ze zm./ nie pozwalają na pozbawienie funkcjonariusza Policji części pobieranego dodatku służbowego w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie: Sędzia WSA Teresa Cisyk – (spr.) Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant : sekretarz sądowy Jolanta Hadała po rozpoznaniu w dniu 13 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi R. H. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie funkcjonariusza Policji 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Miejskiego Policji w O. nr [...] z dnia [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. na rzecz R. H. kwotę 255 (dwieście pięćdziesiąt pięć) zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
|
Komendant Miejski Policji w O., rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], wydanym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58) oraz § 1 i 9 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732), mianował z dniem 16 września 2004 r. policjanta w służbie stałej – R. H. na stanowisko specjalisty Referatu I Sekcji Dochodzeniowo - Śledczej, w 8 grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,30 kwoty bazowej w wysokości 1820 zł. miesięcznie i dodatkiem służbowym w kwocie 245 zł. W uzasadnieniu organ przywołał rozkaz personalny [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., który przeniósł z urzędu wyżej wymienionego do pełnienia dalszej służby w Komendzie Miejskiej Policji w O., z powodu wygaśnięcia mandatu w zakładowej organizacji związkowej. Komendant Miejski zaakcentował, że jako przełożony, właściwy w sprawach osobowych pozostawił uposażenie w 8 gr. z mnożnikiem 1,30 spełniając tym samym dyspozycję art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854), bowiem zgodnie z przywołanym przepisem pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu zakładowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu, ani zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, chyba, że dopuszczają to odrębne przepisy. W nawiązaniu do art. 104 ust. 3 o Policji, na stanowiskach innych niż kierownicze, policjant za należyte wykonywanie obowiązków służbowych może otrzymać dodatek służbowy, którego wysokość, zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia..., uzależniona jest od charakteru, zakresu i rodzaju powierzonych zadań i czynności służbowych na zajmowanym stanowisku. Stąd uwzględniając sugestię zakładowej organizacji związkowej przyznano dodatek w wysokości 245 zł. Organ dodał, że dodatek ten może ulec zmianie – podwyższeniu, po ocenie wyników pracy R. H.
Odwołanie od powyższego rozkazu personalnego wniósł R. H., podnosząc, iż w jego sprawie został naruszony art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych oraz zapis Statutu NSZZ Policjantów, regulujący stosunki między pracodawcą a związkami zawodowymi. Zażądał uchylenia w całości w/w aktu i wydania orzeczenia co do istoty sprawy. Uznał, że jego warunki płacowe zostały pogorszone, gdyż zachowane zostały tylko składniki uposażenia z 8 grupy i mnożnik 1,30 natomiast nie przyznano mu dodatku w wysokości dotychczasowej tj. 900 zł., lecz w wysokości 245 zł. Wyraził również zdziwienie, co do daty rozkazu personalnego [...], która wyprzedziła działania Komendanta Wojewódzkiego w sprawie. Ponadto zaskarżonemu rozkazowi zarzucił uchybienie formalne w zakresie uzasadnienia prawnego, przywołując na tą okoliczność art. 107 kpa oraz orzeczenie NSA z 30 czerwca 1983 r. (I SA 178/83).
[...] Komendant Wojewódzki Policji w O., po rozpatrzeniu odwołania, rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, uchylił zaskarżony rozkaz w części dotyczącej daty mianowania i zmienił datę mianowania na stanowisko służbowe na dzień 16 listopada 2004 r. i w pozostałej części utrzymał w mocy. W obszernym uzasadnieniu opisał okoliczność oddelegowania w 1996 r. R. H. z Komendy Rejonowej w O. do Komendy Wojewódzkiej Policji w O., celem wykonywania funkcji z wyboru w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ Policjantów a następnie w wyniku wygaśnięcia mandatu w 2004 r. przeniesienie, za zgodą skarżącego do Komendy Miejskiej Policji w O. Organ odwoławczy podkreślił, że dodatek służbowy w wysokości 900 zł., był przyznany skarżącemu w związku z pełnieniem przez niego funkcji w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ, gdzie był zwolniony z obowiązku świadczenia służby na okres kadencji a po ponownym przeniesieniu do Komendy Miejskiej otrzymał zmieniony zakres wykonywania obowiązków, stąd uzasadniony jest dodatek w wysokości 245 zł., przy czym przed oddelegowaniem posiadał dodatek w wysokości 130 zł. oraz niższe uposażenie. Dodał, że zgodnie z § 8 ust. 7 w zw. z § 9 ust. 5 przywołanego rozporządzenia, dodatek służbowy może zostać obniżony, także w razie zmiany zakresu obowiązków służbowych, warunków służby bądź ustania innych przesłanek, które uzasadniały przyznanie go w dotychczasowej wysokości. Stwierdził, że skarżący na obecnie zaproponowanym stanowisku, w stosunku do stanowiska zajmowanego przed wyborem do władz związkowych, otrzymuje wyższe uposażenie i nie nastąpiło naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o związkach zawodowych oraz § 17 ust. 4 Statut NSZZ Policjantów. Odnosząc się do kwestionowanej daty rozkazu, organ odwoławczy przytaczając brzmienie przepisu art. 110 kpa stwierdził, że w świetle tej regulacji data zamieszczona na decyzji nie ma wpływu na poprawność rozpatrzenia sprawy, bowiem decyzja wiąże organ i stronę z jej doręczeniem, a umieszczona data została wpisana omyłkowo.
W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Opolu, R. H. zarzucił decyzji nr [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., z dnia [...], naruszenie art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych i wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniósł złamanie prawa poprzez naruszenie wyżej powołanego przepisu, bowiem Komendant Miejski Policji w O. nie uzyskał zgody zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy, a nawet o taką zgodę nie występował, co jest warunkiem koniecznym. Skarżący na ta okoliczność przywołał wyrok NSA z 28 maja 1993 r. II SA 1425/92 (ONSA 1994/3/96). Zaakcentował, że przez jeden rok po upływie kadencji w organach związku zawodowego, przysługuje związkowcowi ustawowa ochrona w zakresie utrzymania warunków płacy i służby.
W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Komendant Policji w O. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, iż wynagrodzenie skarżącego, w tym dodatek służbowy, który jest składnikiem fakultatywnym, jest wyższe od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w związku zawodowym. Dodatkowo zaakcentował, że skarżący z oddelegowania wrócił do macierzystej jednostki, gdzie średnia wysokość dodatku służbowego wynosi 283 zł., zatem nie nastąpiło naruszenie przepisu art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Ponadto specyfika służbowego stosunku pracy w policji uniemożliwia bezpośrednie stosowanie przywołanego przepisu, na co wskazuje krytyczna glosa do uchwały SN z 4 lutego 1993 r. III AZP 38/92 (OSP 1994/3/38).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na zasadzie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzygają spory kompetencyjne i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola, o której mowa wyżej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym, podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. nr 153, poz. 1270). Sąd administracyjny ocenia, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, przy czym rozważa prawo obowiązujące w dniu jej wydania jak i stan sprawy istniejący na dzień wydania decyzji.
Rozpatrując stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.
Organy administracji publicznej, w tym przypadku Komendant Wojewódzki oraz Komendant Miejski w O. przedmiotową sprawę prowadzili w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58). Bezsporną okolicznością w rozpoznawanej sprawie jest dochowanie właściwości organów wydających zaskarżone raporty personalne w sprawie uposażenia, które posiadają przymiot decyzji administracyjnych oraz fakt, iż organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie. Określenie uposażenia dla skarżącego policjanta – R. H., nastąpiło zaskarżonymi aktami, w wyniku realizacji rozkazu personalnego [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., w związku z przeniesieniem skarżącego, za jego zgodą do macierzystej jednostki, z powodu wygaśnięcia mandatu V-ce Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów województwa [...].
Zgodnie z art. 100 ustawy o Policji, uposażenie policjanta składa się z uposażenia zasadniczego i z dodatków do uposażenia. Skarżący nie kwestionuje zaproponowanego uposażenia zasadniczego, które pozostało w takiej samej wysokości, jakie otrzymywał pełniąc funkcję w zarządzie zakładowej organizacji związkowej, stąd w dalszych rozważaniach ten element wynagrodzenia zostanie pominięty. Kwestionuje natomiast dodatek służbowy w zaskarżonych rozkazach personalnych, bowiem zaproponowano skarżącemu ten dodatek w wysokość 245 zł. a nie 900 zł, czyli w dotychczasowej wysokości, co zdaniem skarżącego spowodowało, iż jego płaca miesięczna została przez pracodawcę zmieniona na niekorzyść. Skarżący podnosił w odwołaniu oraz w skardze, iż na podstawie art. 67 ust. 2 ustawy o Policji i art. 32 ustawy o związkach zawodowych, podlega ochronie przed niekorzystną zmianą warunków płacy, przez okres jednego roku po wygaśnięciu mandatu w zarządzie zakładowej organizacji związkowej.
W pierwszej kolejności należało wypowiedzieć się czy skarżący, podlegał ochronie związkowej, na co wskazywał w toczącym się postępowaniu administracyjnym i sądowym. Za punkt wyjścia należy przyjąć przepis art. 67 ust. 2 o Policji, który stanowi, iż przepisy ustawy o związkach zawodowych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ze w policji może działać tylko jeden związek zawodowy i związek ten nie ma prawa do strajku. Z przytoczonego brzmienia przepisu wynika wyraźnie, w jakich sprawach dotyczących policji zostały wyłączone przepisy o związkach zawodowych, a zatem w sprawach objętych niniejszym rozpoznaniem będą miały zastosowanie przepisy ustawy związkowej. Przechodząc zatem do przepisu art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach zawodowych, należy podkreślić, że pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej zmienić jednostronnie warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika będącego członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej, z wyjątkiem gdy dopuszczają to odrębne przepisy. Na zasadzie art. art. 32 ust. 2 ustawy związkowej, ochrona dotyczy trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu.
Odnosząc powyższą regulację do opisanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż orzekające organy nie powoływały się i nie wskazywały na odrębne przepisy dopuszczające zmianę warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika w okresie ochronnym. Wprawdzie w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji, organy obu instancji przywołały art. 104 ust. 3 ustawy o Policji, który pozwala na stanowiskach innych niż kierownicze otrzymywać przez policjanta dodatek służbowy za należyte wykonywanie obowiązków służbowych oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r., w których określono przypadki kiedy dodatek służbowy się cofa oraz okoliczności obniżenia tego dodatku, sygnalizowały motywy, ale nie wykazały, który szczególnie uzasadniony przypadek z przywołanego rozporządzenia spowodował obniżenie skarżącemu dodatku służbowego z 900 zł. do 245 zł., jednakże pominięcie wyeksponowania takiego przypadku nie ma znaczenia w świetle powyższych regulacji ustawowych, bowiem w sytuacji ochrony związkowej nie można rozważać okoliczności do obniżenia otrzymywanego dodatku służbowego, jeżeli przepisy ustawy o Policji nie przewidują w tej kwestii odrębnej regulacji, w zakresie pogorszenia sytuacji pracownika, po wygaśnięciu mandatu związkowego.
Z przepisu art. 32 ust. 1 ustawy związkowej wynika, że pomimo, iż pracodawca mogący kształtować stosunki pracy, "nie może" bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej na niekorzyść pracownika zmienić warunków płacy, pracownikom objętym ochroną tym przepisem. Ograniczenie swobody pracodawcy dotyczy zmiany na niekorzyść, jednakże ustawodawca dopuścił taką możliwość, ale wyłącznie po uzyskaniu zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej. Zgoda zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy byłemu członkowi zarządu nie jest w ścisłym tego słowa znaczeniu oświadczeniem woli (czynnością prawną), ale wywiera wpływ i w ten sposób staje się niejako elementem treści czynności prawnej dokonywanej rozkazem personalnym ustalającym warunki pracy i płacy. Brak wystąpienia do zarządu o wyrażenie zgody na zmianę warunków płacy lub nieuzyskanie wspomnianej zgody wyklucza legalność dokonanej zmiany również w okresie roku po ustaniu mandatu związkowego. W rozpoznawanej sprawie pracodawca nie występował o zgodę do zarządu zakładowej organizacji związkowej, zmieniając warunki płacy na niekorzyść skarżącego, poprzez zmniejszenie dodatku służbowego, tym samym uchybił przepisom art. 32 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o związkach zawodowych. Zwrócić należy uwagę, że powołane przepisy nie uzależniają ochrony od charakteru zatrudnienia (umowa o pracę, mianowanie), ponadto dotyczą zakazu dokonywania zmiany bez zgody określonego organu w każdej prawnie dopuszczalnej formie (przeniesienie służbowe, powrót do macierzystego zakładu, wypowiedzenie zmieniające itp.).
Nie ulega wątpliwości, iż skarżącego z pracodawcą łączy stosunek służbowy, a zatem w rozpoznawanej sprawie istniał stosunek służbowo-pracowniczy, charakterystyczny dla policji, bowiem element służby przeważa nad elementem pracy. Zmiana warunków pracy i rozważanych warunków płacy funkcjonariusza policji, może być dokonywana i ma charakter czynności jednostronnej, bowiem dokonywana jest w formie władczej, dla której przewidziana została forma rozkazu personalnego, jednakże przepisy ustawy związkowej i art. 67 ust. 2 o Policji, wprowadziły ochronę tego szczególnego rodzaju stosunku pracy ze względu na pełnione funkcje związkowe, gwarantując ochronę treści łączącego strony stosunku służbowego (por. np. wyrok SN sygn. akt I PKN 31/00, z dnia 29 września 2001 r., OSNP 2002/9/208).
Wysokość przyznanego dodatku służbowego strony tego postępowania potraktowały w swoich wypowiedziach jako element istotny wynagrodzenia, stąd jego zmianę z 900 zł. na 245 zł. należało uznać, za zmianę na niekorzyść skarżącego się policjanta. Organy wykazywały niekwestionowany charakter oraz istotę dodatku służbowego z pominięciem elementu ochrony związkowej polegającej, jak wyżej wskazano na wprowadzeniu mniej korzystnego uposażenia, od tego, pobieranego w czasie pełnienia funkcji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej. Sugestia organów, że zaproponowany dodatek 245 zł. jest wyższy od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w zarządzie organizacji związkowej, jak również okoliczność, że średnia wysokość tego dodatku w komórce organizacyjnej do której powrócił wynosi 283 zł., nie znajduje usprawiedliwienia przy zagwarantowanej ochronie związkowej. Organ I instancji był zobowiązany do respektowania wobec skarżącego tej ochrony przez okres jednego roku od wygaśnięcia mandatu, na dotychczasowych warunkach płacowych podanych w odrębnym rozkazie personalnym, którym został przeniesiony do Komendy Miejskiej w O.
Przepis art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.), nie pozwala na pozbawienie funkcjonariusza policji w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej części pobieranego dodatku służbowego - bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.
Podane rozważania i okoliczności w zakresie zmiany warunków płacy z pominięciem uzyskania zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, stanowią wskazania do dalszego postępowania dla organu.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że do wydania zaskarżonego rozkazu personalnego oraz rozkazu poprzedzającego doszło z takim naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i w związku z tym Wojewódzki Sad Administracyjny w Opolu zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.
Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 powołanej ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
| null |
TEZY
Przepisy art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. 2001 nr 79 poz. 854 ze zm./ nie pozwalają na pozbawienie funkcjonariusza Policji części pobieranego dodatku służbowego w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.
SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie: Sędzia WSA Teresa Cisyk – (spr.) Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant : sekretarz sądowy Jolanta Hadała po rozpoznaniu w dniu 13 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi R. H. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie funkcjonariusza Policji 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Miejskiego Policji w O. nr [...] z dnia [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. na rzecz R. H. kwotę 255 (dwieście pięćdziesiąt pięć) zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Komendant Miejski Policji w O., rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], wydanym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58) oraz § 1 i 9 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732), mianował z dniem 16 września 2004 r. policjanta w służbie stałej – R. H. na stanowisko specjalisty Referatu I Sekcji Dochodzeniowo - Śledczej, w 8 grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,30 kwoty bazowej w wysokości 1820 zł. miesięcznie i dodatkiem służbowym w kwocie 245 zł. W uzasadnieniu organ przywołał rozkaz personalny [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., który przeniósł z urzędu wyżej wymienionego do pełnienia dalszej służby w Komendzie Miejskiej Policji w O., z powodu wygaśnięcia mandatu w zakładowej organizacji związkowej. Komendant Miejski zaakcentował, że jako przełożony, właściwy w sprawach osobowych pozostawił uposażenie w 8 gr. z mnożnikiem 1,30 spełniając tym samym dyspozycję art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854), bowiem zgodnie z przywołanym przepisem pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu zakładowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu, ani zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, chyba, że dopuszczają to odrębne przepisy. W nawiązaniu do art. 104 ust. 3 o Policji, na stanowiskach innych niż kierownicze, policjant za należyte wykonywanie obowiązków służbowych może otrzymać dodatek służbowy, którego wysokość, zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia..., uzależniona jest od charakteru, zakresu i rodzaju powierzonych zadań i czynności służbowych na zajmowanym stanowisku. Stąd uwzględniając sugestię zakładowej organizacji związkowej przyznano dodatek w wysokości 245 zł. Organ dodał, że dodatek ten może ulec zmianie – podwyższeniu, po ocenie wyników pracy R. H.
Odwołanie od powyższego rozkazu personalnego wniósł R. H., podnosząc, iż w jego sprawie został naruszony art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych oraz zapis Statutu NSZZ Policjantów, regulujący stosunki między pracodawcą a związkami zawodowymi. Zażądał uchylenia w całości w/w aktu i wydania orzeczenia co do istoty sprawy. Uznał, że jego warunki płacowe zostały pogorszone, gdyż zachowane zostały tylko składniki uposażenia z 8 grupy i mnożnik 1,30 natomiast nie przyznano mu dodatku w wysokości dotychczasowej tj. 900 zł., lecz w wysokości 245 zł. Wyraził również zdziwienie, co do daty rozkazu personalnego [...], która wyprzedziła działania Komendanta Wojewódzkiego w sprawie. Ponadto zaskarżonemu rozkazowi zarzucił uchybienie formalne w zakresie uzasadnienia prawnego, przywołując na tą okoliczność art. 107 kpa oraz orzeczenie NSA z 30 czerwca 1983 r. (I SA 178/83).
[...] Komendant Wojewódzki Policji w O., po rozpatrzeniu odwołania, rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, uchylił zaskarżony rozkaz w części dotyczącej daty mianowania i zmienił datę mianowania na stanowisko służbowe na dzień 16 listopada 2004 r. i w pozostałej części utrzymał w mocy. W obszernym uzasadnieniu opisał okoliczność oddelegowania w 1996 r. R. H. z Komendy Rejonowej w O. do Komendy Wojewódzkiej Policji w O., celem wykonywania funkcji z wyboru w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ Policjantów a następnie w wyniku wygaśnięcia mandatu w 2004 r. przeniesienie, za zgodą skarżącego do Komendy Miejskiej Policji w O. Organ odwoławczy podkreślił, że dodatek służbowy w wysokości 900 zł., był przyznany skarżącemu w związku z pełnieniem przez niego funkcji w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ, gdzie był zwolniony z obowiązku świadczenia służby na okres kadencji a po ponownym przeniesieniu do Komendy Miejskiej otrzymał zmieniony zakres wykonywania obowiązków, stąd uzasadniony jest dodatek w wysokości 245 zł., przy czym przed oddelegowaniem posiadał dodatek w wysokości 130 zł. oraz niższe uposażenie. Dodał, że zgodnie z § 8 ust. 7 w zw. z § 9 ust. 5 przywołanego rozporządzenia, dodatek służbowy może zostać obniżony, także w razie zmiany zakresu obowiązków służbowych, warunków służby bądź ustania innych przesłanek, które uzasadniały przyznanie go w dotychczasowej wysokości. Stwierdził, że skarżący na obecnie zaproponowanym stanowisku, w stosunku do stanowiska zajmowanego przed wyborem do władz związkowych, otrzymuje wyższe uposażenie i nie nastąpiło naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o związkach zawodowych oraz § 17 ust. 4 Statut NSZZ Policjantów. Odnosząc się do kwestionowanej daty rozkazu, organ odwoławczy przytaczając brzmienie przepisu art. 110 kpa stwierdził, że w świetle tej regulacji data zamieszczona na decyzji nie ma wpływu na poprawność rozpatrzenia sprawy, bowiem decyzja wiąże organ i stronę z jej doręczeniem, a umieszczona data została wpisana omyłkowo.
W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Opolu, R. H. zarzucił decyzji nr [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., z dnia [...], naruszenie art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych i wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniósł złamanie prawa poprzez naruszenie wyżej powołanego przepisu, bowiem Komendant Miejski Policji w O. nie uzyskał zgody zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy, a nawet o taką zgodę nie występował, co jest warunkiem koniecznym. Skarżący na ta okoliczność przywołał wyrok NSA z 28 maja 1993 r. II SA 1425/92 (ONSA 1994/3/96). Zaakcentował, że przez jeden rok po upływie kadencji w organach związku zawodowego, przysługuje związkowcowi ustawowa ochrona w zakresie utrzymania warunków płacy i służby.
W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Komendant Policji w O. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, iż wynagrodzenie skarżącego, w tym dodatek służbowy, który jest składnikiem fakultatywnym, jest wyższe od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w związku zawodowym. Dodatkowo zaakcentował, że skarżący z oddelegowania wrócił do macierzystej jednostki, gdzie średnia wysokość dodatku służbowego wynosi 283 zł., zatem nie nastąpiło naruszenie przepisu art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Ponadto specyfika służbowego stosunku pracy w policji uniemożliwia bezpośrednie stosowanie przywołanego przepisu, na co wskazuje krytyczna glosa do uchwały SN z 4 lutego 1993 r. III AZP 38/92 (OSP 1994/3/38).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na zasadzie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzygają spory kompetencyjne i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola, o której mowa wyżej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym, podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. nr 153, poz. 1270). Sąd administracyjny ocenia, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, przy czym rozważa prawo obowiązujące w dniu jej wydania jak i stan sprawy istniejący na dzień wydania decyzji.
Rozpatrując stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.
Organy administracji publicznej, w tym przypadku Komendant Wojewódzki oraz Komendant Miejski w O. przedmiotową sprawę prowadzili w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58). Bezsporną okolicznością w rozpoznawanej sprawie jest dochowanie właściwości organów wydających zaskarżone raporty personalne w sprawie uposażenia, które posiadają przymiot decyzji administracyjnych oraz fakt, iż organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie. Określenie uposażenia dla skarżącego policjanta – R. H., nastąpiło zaskarżonymi aktami, w wyniku realizacji rozkazu personalnego [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., w związku z przeniesieniem skarżącego, za jego zgodą do macierzystej jednostki, z powodu wygaśnięcia mandatu V-ce Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów województwa [...].
Zgodnie z art. 100 ustawy o Policji, uposażenie policjanta składa się z uposażenia zasadniczego i z dodatków do uposażenia. Skarżący nie kwestionuje zaproponowanego uposażenia zasadniczego, które pozostało w takiej samej wysokości, jakie otrzymywał pełniąc funkcję w zarządzie zakładowej organizacji związkowej, stąd w dalszych rozważaniach ten element wynagrodzenia zostanie pominięty. Kwestionuje natomiast dodatek służbowy w zaskarżonych rozkazach personalnych, bowiem zaproponowano skarżącemu ten dodatek w wysokość 245 zł. a nie 900 zł, czyli w dotychczasowej wysokości, co zdaniem skarżącego spowodowało, iż jego płaca miesięczna została przez pracodawcę zmieniona na niekorzyść. Skarżący podnosił w odwołaniu oraz w skardze, iż na podstawie art. 67 ust. 2 ustawy o Policji i art. 32 ustawy o związkach zawodowych, podlega ochronie przed niekorzystną zmianą warunków płacy, przez okres jednego roku po wygaśnięciu mandatu w zarządzie zakładowej organizacji związkowej.
W pierwszej kolejności należało wypowiedzieć się czy skarżący, podlegał ochronie związkowej, na co wskazywał w toczącym się postępowaniu administracyjnym i sądowym. Za punkt wyjścia należy przyjąć przepis art. 67 ust. 2 o Policji, który stanowi, iż przepisy ustawy o związkach zawodowych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ze w policji może działać tylko jeden związek zawodowy i związek ten nie ma prawa do strajku. Z przytoczonego brzmienia przepisu wynika wyraźnie, w jakich sprawach dotyczących policji zostały wyłączone przepisy o związkach zawodowych, a zatem w sprawach objętych niniejszym rozpoznaniem będą miały zastosowanie przepisy ustawy związkowej. Przechodząc zatem do przepisu art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach zawodowych, należy podkreślić, że pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej zmienić jednostronnie warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika będącego członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej, z wyjątkiem gdy dopuszczają to odrębne przepisy. Na zasadzie art. art. 32 ust. 2 ustawy związkowej, ochrona dotyczy trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu.
Odnosząc powyższą regulację do opisanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż orzekające organy nie powoływały się i nie wskazywały na odrębne przepisy dopuszczające zmianę warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika w okresie ochronnym. Wprawdzie w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji, organy obu instancji przywołały art. 104 ust. 3 ustawy o Policji, który pozwala na stanowiskach innych niż kierownicze otrzymywać przez policjanta dodatek służbowy za należyte wykonywanie obowiązków służbowych oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r., w których określono przypadki kiedy dodatek służbowy się cofa oraz okoliczności obniżenia tego dodatku, sygnalizowały motywy, ale nie wykazały, który szczególnie uzasadniony przypadek z przywołanego rozporządzenia spowodował obniżenie skarżącemu dodatku służbowego z 900 zł. do 245 zł., jednakże pominięcie wyeksponowania takiego przypadku nie ma znaczenia w świetle powyższych regulacji ustawowych, bowiem w sytuacji ochrony związkowej nie można rozważać okoliczności do obniżenia otrzymywanego dodatku służbowego, jeżeli przepisy ustawy o Policji nie przewidują w tej kwestii odrębnej regulacji, w zakresie pogorszenia sytuacji pracownika, po wygaśnięciu mandatu związkowego.
Z przepisu art. 32 ust. 1 ustawy związkowej wynika, że pomimo, iż pracodawca mogący kształtować stosunki pracy, "nie może" bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej na niekorzyść pracownika zmienić warunków płacy, pracownikom objętym ochroną tym przepisem. Ograniczenie swobody pracodawcy dotyczy zmiany na niekorzyść, jednakże ustawodawca dopuścił taką możliwość, ale wyłącznie po uzyskaniu zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej. Zgoda zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy byłemu członkowi zarządu nie jest w ścisłym tego słowa znaczeniu oświadczeniem woli (czynnością prawną), ale wywiera wpływ i w ten sposób staje się niejako elementem treści czynności prawnej dokonywanej rozkazem personalnym ustalającym warunki pracy i płacy. Brak wystąpienia do zarządu o wyrażenie zgody na zmianę warunków płacy lub nieuzyskanie wspomnianej zgody wyklucza legalność dokonanej zmiany również w okresie roku po ustaniu mandatu związkowego. W rozpoznawanej sprawie pracodawca nie występował o zgodę do zarządu zakładowej organizacji związkowej, zmieniając warunki płacy na niekorzyść skarżącego, poprzez zmniejszenie dodatku służbowego, tym samym uchybił przepisom art. 32 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o związkach zawodowych. Zwrócić należy uwagę, że powołane przepisy nie uzależniają ochrony od charakteru zatrudnienia (umowa o pracę, mianowanie), ponadto dotyczą zakazu dokonywania zmiany bez zgody określonego organu w każdej prawnie dopuszczalnej formie (przeniesienie służbowe, powrót do macierzystego zakładu, wypowiedzenie zmieniające itp.).
Nie ulega wątpliwości, iż skarżącego z pracodawcą łączy stosunek służbowy, a zatem w rozpoznawanej sprawie istniał stosunek służbowo-pracowniczy, charakterystyczny dla policji, bowiem element służby przeważa nad elementem pracy. Zmiana warunków pracy i rozważanych warunków płacy funkcjonariusza policji, może być dokonywana i ma charakter czynności jednostronnej, bowiem dokonywana jest w formie władczej, dla której przewidziana została forma rozkazu personalnego, jednakże przepisy ustawy związkowej i art. 67 ust. 2 o Policji, wprowadziły ochronę tego szczególnego rodzaju stosunku pracy ze względu na pełnione funkcje związkowe, gwarantując ochronę treści łączącego strony stosunku służbowego (por. np. wyrok SN sygn. akt I PKN 31/00, z dnia 29 września 2001 r., OSNP 2002/9/208).
Wysokość przyznanego dodatku służbowego strony tego postępowania potraktowały w swoich wypowiedziach jako element istotny wynagrodzenia, stąd jego zmianę z 900 zł. na 245 zł. należało uznać, za zmianę na niekorzyść skarżącego się policjanta. Organy wykazywały niekwestionowany charakter oraz istotę dodatku służbowego z pominięciem elementu ochrony związkowej polegającej, jak wyżej wskazano na wprowadzeniu mniej korzystnego uposażenia, od tego, pobieranego w czasie pełnienia funkcji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej. Sugestia organów, że zaproponowany dodatek 245 zł. jest wyższy od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w zarządzie organizacji związkowej, jak również okoliczność, że średnia wysokość tego dodatku w komórce organizacyjnej do której powrócił wynosi 283 zł., nie znajduje usprawiedliwienia przy zagwarantowanej ochronie związkowej. Organ I instancji był zobowiązany do respektowania wobec skarżącego tej ochrony przez okres jednego roku od wygaśnięcia mandatu, na dotychczasowych warunkach płacowych podanych w odrębnym rozkazie personalnym, którym został przeniesiony do Komendy Miejskiej w O.
Przepis art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.), nie pozwala na pozbawienie funkcjonariusza policji w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej części pobieranego dodatku służbowego - bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.
Podane rozważania i okoliczności w zakresie zmiany warunków płacy z pominięciem uzyskania zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, stanowią wskazania do dalszego postępowania dla organu.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że do wydania zaskarżonego rozkazu personalnego oraz rozkazu poprzedzającego doszło z takim naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i w związku z tym Wojewódzki Sad Administracyjny w Opolu zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.
Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 powołanej ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/B4984CED3A
|
II FSK 1938/08
|
Wyrok NSA
|
orzeczenie prawomocne
| 2010-04-01T22:00:00
| 2008-11-11T23:00:00
|
Naczelny Sąd Administracyjny
|
[
"Bogusław Woźniak",
"Grzegorz Borkowski",
"Stefan Babiarz"
] |
Grzegorz Borkowski
|
Bogusław Woźniak
|
[
"6119 Inne o symbolu podstawowym 611"
] |
[
"Inne"
] |
[
{
"judgment_id": "/doc/0233673148",
"docket_number": "I SA/Wr 183/08",
"judgment_date": "2008-08-05T22:00:00",
"judgment_type": "Wyrok WSA we Wrocławiu"
}
] |
Dyrektor Izby Skarbowej
|
[
"Oddalono skargę kasacyjną"
] |
[
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19971230776",
"article": "art 33",
"journal": "Dz.U. 1997 nr 123 poz 776",
"law": "Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych."
}
] | null | null | null |
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia del. WSA Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 183/08 w sprawie ze skargi E. S.A. w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. S.A. w W. kwotę 197 (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 183/08, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.), po rozpatrzeniu skargi E. Spółki Akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu - dalej jako skarżąca, uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2007 r. nr (...) oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 13 września 2007 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzieleniu pomocy de minimis.
Sąd przyjął następujący stan sprawy :
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2007 r. nr (...) Dyrektor Izby Skarbowej w W. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. dalej zwanej Op.) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 13 września 2007 r. nr (...) odmawiające Skarżącej wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis.
Do wniosku o wydanie zaświadczenia strona dołączyła informację o udzielonej pomocy de minimis, informację o dokonaniu wydatków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, oświadczenie o nie korzystaniu z pomocy innej niż de minimis w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych oraz oświadczenie, że nie jest przedsiębiorcą znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Na żądanie organu I instancji o przedłożenie dokumentów (wyciągu bankowego) potwierdzających, że poniesiony wydatek został sfinansowany z konta bankowego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) strona przedłożyła zaświadczenie Banku (...) stwierdzające, że posiada rachunek bankowy, który jest prowadzony dla ZFRON oraz kopię wyciągu bankowego potwierdzającego dokonanie przelewu.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. odmówił wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis. Organ wyjaśnił, że z przedłożonego przelewu wynika, że środki zgromadzone na rachunku ZFRON zostały przekazane na bieżący rachunek Skarżącej, a nie na konto wystawcy faktury.
Utrzymując w mocy postanowienie organu I instancji organ odwoławczy stwierdził, że z wyciągu z rachunku bankowego dla zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych wynika, że środki zgromadzone na ZFRON zostały przekazane na bieżący rachunek spółki, a nie na konto wystawcy faktury dokumentującej dokonany zakup, który został dokonany ze środków obrotowych spółki, a następnie dokonano jego rekompensaty z rachunku ZFRON. Taka forma pokrywania wydatków nie została przewidziana w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakład pracy chronionej a zatem wydatkowanie środków z rachunku ZFRON nie może być uznane za udzielenie pomocy de minimis.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Skarżąca podniosła, że wypełniła warunki przewidziane w art. 33 ust. 1 i art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) - dalej powoływana jako ustawa o rehabilitacji. W jej ocenie w żadnej regulacji ustawodawca nie zastrzegł, że wydatki ponoszone ze środków ZFRON powinny być dokonywane na rzecz świadczącego bezpośrednio z rachunku bankowego ZFRON. Zdaniem strony, dopuszczalna jest praktyka, w ramach której pracodawca finansuje wydatki z własnych środków obrotowych, a następnie "zwraca sobie" wydatkowane kwoty z rachunku ZFRON. Istotnym jest, aby wypełniona została zasada, w myśl której środki ZFRON są wydatkowane zgodnie z zakładowym regulaminem ich wykorzystania. Powołany przez organ odwoławczy przepis § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. odnosi się do rodzaju wydatków, a nie sposobu ich pokrywania. Także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis nie odnosi się do wydatkowania pieniędzy z rachunku ZFRON. Strona skarżąca wskazała, że organ II instancji odwołał się w zaskarżonej decyzji do pism Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które nie zostały opublikowane i nie mają ogólnie dostępnego charakteru, a poza tym powstały po wydatkowaniu środków przez stronę.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zauważył, że ustawa o rehabilitacji w art. 33, w szczególności w ust. 3 wyznacza obowiązki pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej w zakresie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Do obowiązków tych należą, m.in. wyrażone w pkt 1 - 3 obowiązki prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji, prowadzenia rachunku bankowego środków tego funduszu oraz przekazywania środków funduszu rehabilitacji na ten rachunek do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki uzyskano. Oznacza to, że obowiązek przekazywania środków na rachunek bankowy powstaje w przypadku faktycznego uzyskania środków funduszu, przy czym przekazanie ma nastąpić najpóźniej 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te uzyskano. Począwszy od tego dnia środki te stają się należnością zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Podkreślenia zdaniem Sądu I instancji wymaga, że rachunek bankowy ZFRON nie jest tożsamy ani z funduszem, ani środkami funduszu, o czym świadczy treść art. 33 ustawy o rehabilitacji.
Zdaniem Sądu, art. 33 ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie jest źródłem normy nakazującej dokonywanie zapłaty za nabyte towary i usługi wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego ZFRON, stanowi on jedynie o obowiązku nałożonym na pracodawcę przekazywania środków pieniężnych, będących równowartością ulg podatkowych, na wyodrębniony rachunek bankowy. Gdyby taki obowiązek istniał, musiałby znaleźć wyraźne odzwierciedlenie w konkretnej normie, lub choćby w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 33 ust.11 ustawy o rehabilitacji.
Sąd I instancji przyjął, że przedsiębiorca, który sfinansował wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej, ze środków obrotowych i środki te zostaną mu zwrócone z konta bankowego ZFRON, może domagać się wydania zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis. Zdaniem Sądu, nie ma decydującego znaczenia dla możliwości ubiegania się o wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis okoliczność, czy wydatek został sfinansowany bezpośrednio z rachunku ZFRON czy ze środków przedsiębiorcy, a następnie "zrefundowany" (zwrócony) ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym ZFRON. Decydujące znaczenia ma, czy poniesiony wydatek mieści się w katalogu określonym w § 4 rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielenia pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej. Niezależnie bowiem od sposobu sfinansowania tego wydatku, tj. bezpośrednio ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym ZFRON, czy poprzez zwrot wydatków poniesionych przez zakład pracy chronionej ze środków obrotowych, w sensie ekonomicznym wydatki są finansowane ze środków ZFRON.
Dalej Sąd I instancji wskazał, że z zebranego materiału nie wynika, aby skarżąca została zobowiązana do zwrotu środków ZFRON przeznaczonych na refundację wydatków sfinansowanych ze środków obrotowych, mimo że to właśnie urzędy skarbowe, w świetle art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji, powołane są do kontroli realizacji przepisów art. 33 ust. 1 - 4a. Nie do zaakceptowania jest sytuacja, gdy w oparciu o ustawę o rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia do niej wykonawczego w sprawie ZFRON sposób wydatkowania środków ZFRON nie jest kwestionowany przez właściwe organy, a dla celów zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis uznawany jest za nieprawidłowy.
Sąd I instancji podkreślił, że rozporządzenie z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie pomocy de minimis dla zakładów pracy chronionej nie określało źródła finansowania wydatków (tak jak wprost uczyniono w § 5 ust.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.). Wprowadzenie w § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. zapisu, że przedsiębiorca winien przedstawić informację o dokonaniu wydatku ze środków ZFRON pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska organów podatkowych, bowiem prawodawca nie wymaga od przedsiębiorcy, aby wydatek był dokonany z rachunku ZFRON lecz ze środków ZFRON. Rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis dla zakładów pracy chronionej nie wprowadzają jakiegoś specjalnego, innego niż przewidziane w przepisach o rehabilitacji, sposobu finansowania wydatków na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych.
Skargą kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w W. zaskarżył powyższy wyrok w całości. Skargę kasacyjną jej autor oparł na naruszeniu przez Sąd prawa materialnego (art. 174 pkt 1 ppsa):
- poprzez błędną wykładnie art. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w zw. z § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej poprzez przyjęcie: "iż pracodawca, który sfinansuje wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu w sprawie pomocy de minimis dla ZPChr ze środków obrotowych a środki te zostaną mu zwrócone z konta bankowego ZFRON może domagać się wydania zaświadczenia o uzyskaniu pomocy de minimis" podczas gdy z treści powołanych przepisów wywieść należy, iż zaświadczenie w tym zakresie może być wydane jeżeli przedsiębiorca przedstawi informację o dokonaniu wydatku ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a nie z jakichkolwiek innych środków.
- poprzez błędne zastosowanie, do ustalonego stanu faktycznego, normy wynikającej z ustawy o rehabilitacji, dotyczącej kontroli prawidłowości realizacji przepisów ust. 1 – 4a art. 33 (bez wskazania przez WSA o jaką jednostkę redakcyjną ustawy chodzi), że "nie do zaakceptowania jest sytuacja, gdy w oparciu o ustawę o rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia do niej wykonawczego w sprawie ZFRON, sposób wydatkowania środków ZFRON nie jest kwestionowany przez właściwe organy, a dla celów zaświadczenia o uzyskaniu pomocy de minimis uznawany jest za nieprawidłowy" podczas gdy przedmiotem prowadzonego przez organy podatkowe postępowania było wydanie dla skarżącej zaświadczenia o żądanej treści.
Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej jej autor wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. oraz o zasądzenie od strony skarżącej na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną E. SA wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Rozpoznając niniejszą skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie znajduje ona usprawiedliwionych podstaw. Wobec tego skarga ta podlega oddaleniu.
Brak zarzutów naruszenia przepisów postępowania oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny zobligowany jest przyjąć za wiążący stan faktyczny ustalony w sprawie i uznany przez WSA, przy wyrokowaniu, za prawidłowy.
Zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez organ, niezakwestionowanymi w sprawie, zapłata należności wynikającej z faktury za zakup została dokonana z konta obrotowego spółki. Następnie dokonano rekompensaty tego wydatku z rachunku ZFRON.
W oparciu o tak przedstawiony stan faktyczny WSA stwierdził, że skarżąca finansując wydatki w związku z którymi ubiega się o wydanie zaświadczenia o żądanej treści wydatkowała środki na cel zawarty w katalogu wydatków uprawniających do objęcia pomocą de minimis a jednocześnie środki te pochodziły z funduszu ZFRON. W ocenie Sądu I instancji bowiem obowiązujące przepisy nie wskazują sposobu przekazania środków pieniężnych a jedynie rodzaj wydatków, na jakie mogą być przekazane; nie ma też regulacji zakazującej pokrywanie z funduszy ZFRON wydatków uprzednio poczynionych z innych rachunków na prawem przewidziany cel.
Zdaniem kasatora przedstawione stanowisko WSA jest wynikiem błędnej wykładni przepisów objętych skargą kasacyjną.
W tym stanie rzeczy istota sporu sprowadza się do konieczności rozstrzygnięcia – w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy – czy wydatek zakładu pracy chronionej na prawem określony cel, finansowanie którego może stanowić podstawę do uznania pomocy jako pomocy de minimis, musi zostać poniesiony "bezpośrednio" z rachunku ZFRON.
|W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – wbrew wywodom kasatora – wymogu takiego nie można wyprowadzić z literalnej wykładni art. 33 |
|ustawy o rehabilitacji – w brzmieniu obowiązującym w dniu zgłoszenia przedmiotowego wniosku. W skardze kasacyjnej wskazuje się na |
|naruszenie art. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji. Wskazywany w skardze kasacyjnej przepis art. 33 ust. 3 ustawy o rehabilitacji |
|stanowi między innymi, że pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do prowadzenia ewidencji środków funduszu |
|rehabilitacji (pkt 1) oraz przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2 do 20 dnia miesiąca |
|następującego po miesiącu, w którym te środki uzyskano (pkt 3). Analiza przepisu art. 33 ustawy o rehabilitacji, w szczególności ust. 3, na|
|który powołuje się autor skargi kasacyjnej, doprowadza do wniosku, że przepis ten wyznacza bez wątpienia obowiązki pracodawcy prowadzącego |
|zakład pracy chronionej w zakresie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Do obowiązków tych należą m.in. wyrażone w |
|pkt 1-3 obowiązki prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji, prowadzenia rachunku bankowego środków tego funduszu oraz |
|przekazywania środków funduszu rehabilitacji na ten rachunek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki |
|uzyskano. Środki te stają się należnością zakładowego funduszu rehabilitacji. Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, przepis art. 33 |
|ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie nakazuje dokonywania zapłaty za nabyte towary i usługi wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego |
|zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Stanowi jedynie o obowiązku nałożonym na pracodawcę przekazywania środków |
|pieniężnych, będących równowartością ulg podatkowych, na wyodrębniony rachunek bankowy. Gdyby ustawodawca wymagał ponoszenia wydatków na |
|cele rehabilitacyjne wyłącznie i bezpośrednio z tego rachunku bankowego, warunek taki musiałby znaleźć wyraźne odzwierciedlenie w |
|konkretnej normie, lub choćby w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 33 ust. 11 ustawy rehabilitacji. Zatem prawidłowy jest |
|wniosek, iż przedsiębiorca, który sfinansuje wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. |
|z innych środków, a środki te zostaną mu zwrócone z rachunku bankowego zakładowego funduszu rehabilitacji, może domagać się wydania |
|zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis. Okoliczność czy wydatek został sfinansowany bezpośrednio z tego rachunku, czy ze środków |
|przedsiębiorcy a następnie "zrefundowany" (zwrócony) ze środków z rachunku bankowego funduszu nie ma znaczenia dla możliwości ubiegania się|
|o wydanie zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis. Istotne jest to, że w sensie ekonomicznym wydatki sfinansowane zostały ze środków |
|funduszu określonego w art. 33 ust. 1 ustawy o rehabilitacji. Stanowisko powyższe konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie sądów |
|administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27.11.2009 r. Sygn. akt II FSK 1072/08, z 20.01.2010 r. Sygn. akt II GSK |
|348/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 września 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 553/08). |
|Autor skargi kasacyjnej wskazał, że stanowisko zaprezentowane w orzeczeniu WSA prowadziłoby do sytuacji, w której Skarżąca mogłaby |
|dokonywać dowolnie przesunięcia w czasie daty uzyskania pomocy de minimis co nie pozostaje bez znaczenia w świetle limitów tej pomocy |
|wyznaczanych przepisami rozporządzenia Komisji (WE) nr 69/01. W świetle jednoznacznego określenia terminu w jakim ustawodawca nakazuje |
|przekazywać środki funduszu na rachunek funduszu (do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te uzyskano) przytoczona |
|obawa nie znajduje uzasadnionych podstaw. Na marginesie wskazać trzeba, że organy podatkowe zostały wyposażone w środki, które pozwalają |
|działania niezgodne z prawem wyeliminować. |
|Zarzut naruszenia art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji – wprost nie wskazany w podstawach skargi kasacyjnej, sprecyzowany dopiero w |
|uzasadnieniu, nie może być skutecznie podnoszony jako zarzut naruszenia prawa materialnego. Powołany przepis stanowi, że kontrola |
|prawidłowości realizacji przepisów ust. 1-4a wykonywana jest przez właściwe terenowo urzędy skarbowe, a zatem jest to przepis o charakterze|
|proceduralnym. |
|W konsekwencji powyższych uwag skoro organy podatkowe naruszyły przepisy prawa materialnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązany był|
|uwzględniając skargę, uchylić rozstrzygnięcia organów podatkowych obu instancji. |
|Zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji w związku z błędnym zastosowaniem do ustalonego stanu |
|faktycznego normy dotyczącej kontroli prawidłowości realizacji przepisów art. 33 ust. 1-4a podniesiono też, iż Sąd nie wskazał o jaką |
|jednostkę redakcyjną chodzi. W skardze kasacyjnej brak jest jednak wskazania czy uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy. Autor skargi |
|kasacyjnej nie wykazał również, iż wskutek zarzucanej wadliwości uzasadnienia pozbawiony został wiedzy co do przesłanek, którymi kierował |
|się Sąd I instancji uchylając zaskarżone postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające. |
|Z tych przyczyn na podstawie art. 184 ppsa. skargę kasacyjna należało oddalić. |
|O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. |
| |
| null |
SENTENCJA
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia del. WSA Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 183/08 w sprawie ze skargi E. S.A. w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz E. S.A. w W. kwotę 197 (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 183/08, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.), po rozpatrzeniu skargi E. Spółki Akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu - dalej jako skarżąca, uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2007 r. nr (...) oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 13 września 2007 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzieleniu pomocy de minimis.
Sąd przyjął następujący stan sprawy :
Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2007 r. nr (...) Dyrektor Izby Skarbowej w W. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. dalej zwanej Op.) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 13 września 2007 r. nr (...) odmawiające Skarżącej wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis.
Do wniosku o wydanie zaświadczenia strona dołączyła informację o udzielonej pomocy de minimis, informację o dokonaniu wydatków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, oświadczenie o nie korzystaniu z pomocy innej niż de minimis w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych oraz oświadczenie, że nie jest przedsiębiorcą znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Na żądanie organu I instancji o przedłożenie dokumentów (wyciągu bankowego) potwierdzających, że poniesiony wydatek został sfinansowany z konta bankowego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON) strona przedłożyła zaświadczenie Banku (...) stwierdzające, że posiada rachunek bankowy, który jest prowadzony dla ZFRON oraz kopię wyciągu bankowego potwierdzającego dokonanie przelewu.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. odmówił wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis. Organ wyjaśnił, że z przedłożonego przelewu wynika, że środki zgromadzone na rachunku ZFRON zostały przekazane na bieżący rachunek Skarżącej, a nie na konto wystawcy faktury.
Utrzymując w mocy postanowienie organu I instancji organ odwoławczy stwierdził, że z wyciągu z rachunku bankowego dla zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych wynika, że środki zgromadzone na ZFRON zostały przekazane na bieżący rachunek spółki, a nie na konto wystawcy faktury dokumentującej dokonany zakup, który został dokonany ze środków obrotowych spółki, a następnie dokonano jego rekompensaty z rachunku ZFRON. Taka forma pokrywania wydatków nie została przewidziana w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakład pracy chronionej a zatem wydatkowanie środków z rachunku ZFRON nie może być uznane za udzielenie pomocy de minimis.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Skarżąca podniosła, że wypełniła warunki przewidziane w art. 33 ust. 1 i art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) - dalej powoływana jako ustawa o rehabilitacji. W jej ocenie w żadnej regulacji ustawodawca nie zastrzegł, że wydatki ponoszone ze środków ZFRON powinny być dokonywane na rzecz świadczącego bezpośrednio z rachunku bankowego ZFRON. Zdaniem strony, dopuszczalna jest praktyka, w ramach której pracodawca finansuje wydatki z własnych środków obrotowych, a następnie "zwraca sobie" wydatkowane kwoty z rachunku ZFRON. Istotnym jest, aby wypełniona została zasada, w myśl której środki ZFRON są wydatkowane zgodnie z zakładowym regulaminem ich wykorzystania. Powołany przez organ odwoławczy przepis § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. odnosi się do rodzaju wydatków, a nie sposobu ich pokrywania. Także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis nie odnosi się do wydatkowania pieniędzy z rachunku ZFRON. Strona skarżąca wskazała, że organ II instancji odwołał się w zaskarżonej decyzji do pism Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które nie zostały opublikowane i nie mają ogólnie dostępnego charakteru, a poza tym powstały po wydatkowaniu środków przez stronę.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zauważył, że ustawa o rehabilitacji w art. 33, w szczególności w ust. 3 wyznacza obowiązki pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej w zakresie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Do obowiązków tych należą, m.in. wyrażone w pkt 1 - 3 obowiązki prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji, prowadzenia rachunku bankowego środków tego funduszu oraz przekazywania środków funduszu rehabilitacji na ten rachunek do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki uzyskano. Oznacza to, że obowiązek przekazywania środków na rachunek bankowy powstaje w przypadku faktycznego uzyskania środków funduszu, przy czym przekazanie ma nastąpić najpóźniej 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te uzyskano. Począwszy od tego dnia środki te stają się należnością zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Podkreślenia zdaniem Sądu I instancji wymaga, że rachunek bankowy ZFRON nie jest tożsamy ani z funduszem, ani środkami funduszu, o czym świadczy treść art. 33 ustawy o rehabilitacji.
Zdaniem Sądu, art. 33 ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie jest źródłem normy nakazującej dokonywanie zapłaty za nabyte towary i usługi wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego ZFRON, stanowi on jedynie o obowiązku nałożonym na pracodawcę przekazywania środków pieniężnych, będących równowartością ulg podatkowych, na wyodrębniony rachunek bankowy. Gdyby taki obowiązek istniał, musiałby znaleźć wyraźne odzwierciedlenie w konkretnej normie, lub choćby w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 33 ust.11 ustawy o rehabilitacji.
Sąd I instancji przyjął, że przedsiębiorca, który sfinansował wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej, ze środków obrotowych i środki te zostaną mu zwrócone z konta bankowego ZFRON, może domagać się wydania zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis. Zdaniem Sądu, nie ma decydującego znaczenia dla możliwości ubiegania się o wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis okoliczność, czy wydatek został sfinansowany bezpośrednio z rachunku ZFRON czy ze środków przedsiębiorcy, a następnie "zrefundowany" (zwrócony) ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym ZFRON. Decydujące znaczenia ma, czy poniesiony wydatek mieści się w katalogu określonym w § 4 rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielenia pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej. Niezależnie bowiem od sposobu sfinansowania tego wydatku, tj. bezpośrednio ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym ZFRON, czy poprzez zwrot wydatków poniesionych przez zakład pracy chronionej ze środków obrotowych, w sensie ekonomicznym wydatki są finansowane ze środków ZFRON.
Dalej Sąd I instancji wskazał, że z zebranego materiału nie wynika, aby skarżąca została zobowiązana do zwrotu środków ZFRON przeznaczonych na refundację wydatków sfinansowanych ze środków obrotowych, mimo że to właśnie urzędy skarbowe, w świetle art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji, powołane są do kontroli realizacji przepisów art. 33 ust. 1 - 4a. Nie do zaakceptowania jest sytuacja, gdy w oparciu o ustawę o rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia do niej wykonawczego w sprawie ZFRON sposób wydatkowania środków ZFRON nie jest kwestionowany przez właściwe organy, a dla celów zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis uznawany jest za nieprawidłowy.
Sąd I instancji podkreślił, że rozporządzenie z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie pomocy de minimis dla zakładów pracy chronionej nie określało źródła finansowania wydatków (tak jak wprost uczyniono w § 5 ust.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.). Wprowadzenie w § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. zapisu, że przedsiębiorca winien przedstawić informację o dokonaniu wydatku ze środków ZFRON pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska organów podatkowych, bowiem prawodawca nie wymaga od przedsiębiorcy, aby wydatek był dokonany z rachunku ZFRON lecz ze środków ZFRON. Rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis dla zakładów pracy chronionej nie wprowadzają jakiegoś specjalnego, innego niż przewidziane w przepisach o rehabilitacji, sposobu finansowania wydatków na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych.
Skargą kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w W. zaskarżył powyższy wyrok w całości. Skargę kasacyjną jej autor oparł na naruszeniu przez Sąd prawa materialnego (art. 174 pkt 1 ppsa):
- poprzez błędną wykładnie art. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w zw. z § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej poprzez przyjęcie: "iż pracodawca, który sfinansuje wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu w sprawie pomocy de minimis dla ZPChr ze środków obrotowych a środki te zostaną mu zwrócone z konta bankowego ZFRON może domagać się wydania zaświadczenia o uzyskaniu pomocy de minimis" podczas gdy z treści powołanych przepisów wywieść należy, iż zaświadczenie w tym zakresie może być wydane jeżeli przedsiębiorca przedstawi informację o dokonaniu wydatku ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a nie z jakichkolwiek innych środków.
- poprzez błędne zastosowanie, do ustalonego stanu faktycznego, normy wynikającej z ustawy o rehabilitacji, dotyczącej kontroli prawidłowości realizacji przepisów ust. 1 – 4a art. 33 (bez wskazania przez WSA o jaką jednostkę redakcyjną ustawy chodzi), że "nie do zaakceptowania jest sytuacja, gdy w oparciu o ustawę o rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia do niej wykonawczego w sprawie ZFRON, sposób wydatkowania środków ZFRON nie jest kwestionowany przez właściwe organy, a dla celów zaświadczenia o uzyskaniu pomocy de minimis uznawany jest za nieprawidłowy" podczas gdy przedmiotem prowadzonego przez organy podatkowe postępowania było wydanie dla skarżącej zaświadczenia o żądanej treści.
Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej jej autor wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. oraz o zasądzenie od strony skarżącej na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną E. SA wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Rozpoznając niniejszą skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie znajduje ona usprawiedliwionych podstaw. Wobec tego skarga ta podlega oddaleniu.
Brak zarzutów naruszenia przepisów postępowania oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny zobligowany jest przyjąć za wiążący stan faktyczny ustalony w sprawie i uznany przez WSA, przy wyrokowaniu, za prawidłowy.
Zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez organ, niezakwestionowanymi w sprawie, zapłata należności wynikającej z faktury za zakup została dokonana z konta obrotowego spółki. Następnie dokonano rekompensaty tego wydatku z rachunku ZFRON.
W oparciu o tak przedstawiony stan faktyczny WSA stwierdził, że skarżąca finansując wydatki w związku z którymi ubiega się o wydanie zaświadczenia o żądanej treści wydatkowała środki na cel zawarty w katalogu wydatków uprawniających do objęcia pomocą de minimis a jednocześnie środki te pochodziły z funduszu ZFRON. W ocenie Sądu I instancji bowiem obowiązujące przepisy nie wskazują sposobu przekazania środków pieniężnych a jedynie rodzaj wydatków, na jakie mogą być przekazane; nie ma też regulacji zakazującej pokrywanie z funduszy ZFRON wydatków uprzednio poczynionych z innych rachunków na prawem przewidziany cel.
Zdaniem kasatora przedstawione stanowisko WSA jest wynikiem błędnej wykładni przepisów objętych skargą kasacyjną.
W tym stanie rzeczy istota sporu sprowadza się do konieczności rozstrzygnięcia – w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy – czy wydatek zakładu pracy chronionej na prawem określony cel, finansowanie którego może stanowić podstawę do uznania pomocy jako pomocy de minimis, musi zostać poniesiony "bezpośrednio" z rachunku ZFRON.
|W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego – wbrew wywodom kasatora – wymogu takiego nie można wyprowadzić z literalnej wykładni art. 33 |
|ustawy o rehabilitacji – w brzmieniu obowiązującym w dniu zgłoszenia przedmiotowego wniosku. W skardze kasacyjnej wskazuje się na |
|naruszenie art. 33 ust. 3 pkt 2 ustawy o rehabilitacji. Wskazywany w skardze kasacyjnej przepis art. 33 ust. 3 ustawy o rehabilitacji |
|stanowi między innymi, że pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do prowadzenia ewidencji środków funduszu |
|rehabilitacji (pkt 1) oraz przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2 do 20 dnia miesiąca |
|następującego po miesiącu, w którym te środki uzyskano (pkt 3). Analiza przepisu art. 33 ustawy o rehabilitacji, w szczególności ust. 3, na|
|który powołuje się autor skargi kasacyjnej, doprowadza do wniosku, że przepis ten wyznacza bez wątpienia obowiązki pracodawcy prowadzącego |
|zakład pracy chronionej w zakresie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Do obowiązków tych należą m.in. wyrażone w |
|pkt 1-3 obowiązki prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji, prowadzenia rachunku bankowego środków tego funduszu oraz |
|przekazywania środków funduszu rehabilitacji na ten rachunek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki |
|uzyskano. Środki te stają się należnością zakładowego funduszu rehabilitacji. Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, przepis art. 33 |
|ust. 3 ustawy o rehabilitacji nie nakazuje dokonywania zapłaty za nabyte towary i usługi wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego |
|zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Stanowi jedynie o obowiązku nałożonym na pracodawcę przekazywania środków |
|pieniężnych, będących równowartością ulg podatkowych, na wyodrębniony rachunek bankowy. Gdyby ustawodawca wymagał ponoszenia wydatków na |
|cele rehabilitacyjne wyłącznie i bezpośrednio z tego rachunku bankowego, warunek taki musiałby znaleźć wyraźne odzwierciedlenie w |
|konkretnej normie, lub choćby w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 33 ust. 11 ustawy rehabilitacji. Zatem prawidłowy jest |
|wniosek, iż przedsiębiorca, który sfinansuje wydatek określony rodzajowo w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. |
|z innych środków, a środki te zostaną mu zwrócone z rachunku bankowego zakładowego funduszu rehabilitacji, może domagać się wydania |
|zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis. Okoliczność czy wydatek został sfinansowany bezpośrednio z tego rachunku, czy ze środków |
|przedsiębiorcy a następnie "zrefundowany" (zwrócony) ze środków z rachunku bankowego funduszu nie ma znaczenia dla możliwości ubiegania się|
|o wydanie zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis. Istotne jest to, że w sensie ekonomicznym wydatki sfinansowane zostały ze środków |
|funduszu określonego w art. 33 ust. 1 ustawy o rehabilitacji. Stanowisko powyższe konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie sądów |
|administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27.11.2009 r. Sygn. akt II FSK 1072/08, z 20.01.2010 r. Sygn. akt II GSK |
|348/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 września 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 553/08). |
|Autor skargi kasacyjnej wskazał, że stanowisko zaprezentowane w orzeczeniu WSA prowadziłoby do sytuacji, w której Skarżąca mogłaby |
|dokonywać dowolnie przesunięcia w czasie daty uzyskania pomocy de minimis co nie pozostaje bez znaczenia w świetle limitów tej pomocy |
|wyznaczanych przepisami rozporządzenia Komisji (WE) nr 69/01. W świetle jednoznacznego określenia terminu w jakim ustawodawca nakazuje |
|przekazywać środki funduszu na rachunek funduszu (do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te uzyskano) przytoczona |
|obawa nie znajduje uzasadnionych podstaw. Na marginesie wskazać trzeba, że organy podatkowe zostały wyposażone w środki, które pozwalają |
|działania niezgodne z prawem wyeliminować. |
|Zarzut naruszenia art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji – wprost nie wskazany w podstawach skargi kasacyjnej, sprecyzowany dopiero w |
|uzasadnieniu, nie może być skutecznie podnoszony jako zarzut naruszenia prawa materialnego. Powołany przepis stanowi, że kontrola |
|prawidłowości realizacji przepisów ust. 1-4a wykonywana jest przez właściwe terenowo urzędy skarbowe, a zatem jest to przepis o charakterze|
|proceduralnym. |
|W konsekwencji powyższych uwag skoro organy podatkowe naruszyły przepisy prawa materialnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązany był|
|uwzględniając skargę, uchylić rozstrzygnięcia organów podatkowych obu instancji. |
|Zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 33 ust. 6 ustawy o rehabilitacji w związku z błędnym zastosowaniem do ustalonego stanu |
|faktycznego normy dotyczącej kontroli prawidłowości realizacji przepisów art. 33 ust. 1-4a podniesiono też, iż Sąd nie wskazał o jaką |
|jednostkę redakcyjną chodzi. W skardze kasacyjnej brak jest jednak wskazania czy uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy. Autor skargi |
|kasacyjnej nie wykazał również, iż wskutek zarzucanej wadliwości uzasadnienia pozbawiony został wiedzy co do przesłanek, którymi kierował |
|się Sąd I instancji uchylając zaskarżone postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające. |
|Z tych przyczyn na podstawie art. 184 ppsa. skargę kasacyjna należało oddalić. |
|O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. |
| |
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/815585AD33
|
II SA/Sz 826/17
|
Wyrok WSA w Szczecinie
|
orzeczenie prawomocne
| 2017-09-26T22:00:00
| 2017-07-25T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
|
[
"Barbara Gebel",
"Grzegorz Jankowski",
"Katarzyna Sokołowska"
] |
Grzegorz Jankowski
|
Katarzyna Sokołowska
|
[
"6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego"
] |
[
"Zagospodarowanie przestrzenne"
] | null |
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
|
[
"Oddalono skargę"
] |
[
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20160001066",
"article": "art. 1",
"journal": "Dz.U. 2016 poz 1066",
"law": "Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - tekst jednolity"
},
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20170001369",
"article": "art. 3 par. 2, art. 134 par. 1, art. 151",
"journal": "Dz.U. 2017 poz 1369",
"law": "Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi."
},
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20170001073",
"article": "art. 52 ust. 2,3, art. 53 ust. 3 pkt 1 i 2, art. 54",
"journal": "Dz.U. 2017 poz 1073",
"law": "Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne."
}
] | null | null | null |
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Jankowski, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 września 2017 r. sprawy ze skargi K. W. oraz K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę
|
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie
art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) zwanej dalej: "k.p.a.", art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1
pkt 2, art. 53 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.), zwanej dalej: "u.p.z.p.", Wójt Gminy W. ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego dla przebudowy linii elektroenergetycznej [...], na części działki nr [...] położonej w obrębie geodezyjnym K., gm. W., na rzecz Spółki A.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli K. W. i K. W., zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego i procesowego, gdyż jest to kolejna decyzja obejmująca nieruchomość nr [...] obr. K., dotycząca tej samej inwestycji. Podnieśli, że poprzednia decyzja organu z dnia [...] r. została uchylona przez organ odwoławczy decyzją nr [...].
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 50 – 56 u.p.z.p., art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147 ze zm.), zwanej dalej: "u.g.n.", Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] r.
W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy wskazał, że wnioskiem z dnia
27 października 2016 r., Spółka A zwróciła się o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na przebudowie linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia [...], na części działki nr [...], obr. K. Zauważył, że K. W. i K. W. w trybie art. 111 § 1 k.p.a. zwrócili się wnioskiem z dnia 22 lutego 2017r. o uzupełnienie kwestionowanej decyzji organu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym jej załącznika graficznego, na którym określono granice inwestycji. Organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] r. odmówił uzupełnienia przedmiotowej decyzji. Kolegium uznało, że w sprawie został zachowany czternastodniowy termin do wniesienia odwołania, liczony od daty doręczenia Skarżącym postanowienia z dnia 23 lutego 2017 r.
W ocenie organu odwoławczego, w oparciu o przepis art. 6 ust. 2 u.g.n., organ pierwszej instancji prawidłowo zdefiniował przedmiotową inwestycję jako inwestycję celu publicznego, służy ona bowiem do przesyłania energii elektrycznej wysokiego napięcia.
Kolegium wskazało, iż mając na uwadze przepisy u.p.z.p., zbadało akta sprawy pod kątem prawidłowego zastosowania procedury prowadzącej do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i uznało, że organ pierwszej instancji w sprawie tej prawidłowo przeprowadził postępowanie na podstawie art. 50 – 58 u.p.z.p., Organ stwierdził, że wniosek inwestora spełniał ustawowe wymogi - część opisowa określa rodzaj inwestycji jako przebudowę linii [...], z zastosowaniem słupa stalowego o konstrukcji kratowej serii EB24 typu S2, wg katalogu opracowanego przez [...] (dostosowane do wymogów strefy obciążenia wiatrem i oblodzenia). Z kolei część graficzna – kopia mapy zasadniczej w skali 1:2000, określa granice terenu objętego inwestycją liniową, wskazuje m.in. miejsce posadowienia słupa oraz trasę przebiegu przebudowywanej linii, jak również obszar, na który inwestycja będzie oddziaływać. Do wniosku dołączono katalog słupów stalowych, stosowanych w niniejszej sprawie opisujący ich gabaryty; do wniosku dołączono też wypisy z ewidencji gruntów działek objętych inwestycją, wskazujące właścicieli działek oraz decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji, wydaną przez Wójta Gminy W. z dnia [...] r. dla całego zakresu inwestycji dotyczącej przebudowy linii [...].
Jak wskazało Kolegium, organ pierwszej instancji ustalił strony postępowania
na podstawie przedłożonych wypisów z ewidencji gruntów, którymi w tej sprawie są m.in. odwołujący się jako właściciele działki objętej inwestycją oraz inwestor, jak również właściciele nieruchomości, na które inwestycja będzie oddziaływać. Podał,
że właściciele działki objętej inwestycją oraz inwestor zostali zawiadomieni o wszczęciu postępowania i brali czynny w nim udział, poprzez wniesienie pisemnych uwag, a pozostałe strony były informowane o wszczęciu postępowania w drodze obwieszczenia.
Organ drugiej instancji podniósł, że akta sprawy zawierają analizę, o której mowa w art. 53 ust. 3 u.p.z.p., w której organ pierwszej instancji odniósł się do przepisów odrębnych wymienionych w art. 54 ust. 4 u.p.z.p., które mogły mieć zastosowanie w sprawie. Wyjaśnił, iż w wyniku ww. analizy organ ustalił, że w sprawie mają zastosowanie przepisy: ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy Prawo wodne w części dotyczącej melioracji wodnych oraz ustawy o ochronie przyrody w związku z lokalizacją inwestycji na terenie obszaru chronionego krajobrazu pn. Pojezierze W. i Dolina G. oraz na obszarze NATURA 2000 pn. [...]. Zauważył, że zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p., został sporządzony projekt decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego przez osobę uprawnioną (art. 5 pkt 5 u.p.z.p.).
Kolegium podniosło, iż w związku z ustaleniem, że w sprawie mają zastosowanie przepisy odrębne, organ pierwszej instancji dokonał niezbędnych uzgodnień, przesyłając projekt decyzji do Starosty W., do Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w S. Oddział Terenowy w W. (w skrócie: "WZMiUW Oddz. w W."), do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w S. Wydział Spraw Terenowych w Z. Zauważył, że Starosta W. postanowieniem z dnia [...] r., uzgodnił pozytywnie wnioskowaną lokalizację inwestycji celu publicznego. WZMiUW Oddz. w W. postanowieniem z dnia [...] r. uzgodnił pozytywnie wnioskowaną lokalizację, wskazując jednocześnie na warunki, które winny znaleźć się w decyzji.
Kolegium stwierdziło, że po zakończeniu postępowania dowodowego, zgodnie
z art. 10 k.p.a. organ pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. zawiadomił właścicieli działki objętej inwestycją oraz inwestora o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i o możliwości wniesienia uwag i wniosków.
Organ odwoławczy uznał, że kwestionowana decyzja spełnia wszystkie wymogi określone w art. 54 u.p.z.p., bowiem organ pierwszej instancji wskazał przedmiot i rodzaj inwestycji (pkt I decyzji), warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu (pkt II decyzji). W zakresie ładu przestrzennego wskazano, iż inwestycja może być zrealizowana w granicach terenu oznaczonego na mapie w skali 1:1000 stanowiącej załącznik nr 1 do decyzji. Dalej Kolegium przywołało postanowienia kwestionowanej decyzji wskazując, że zakres inwestycji obejmuje demontaż starego odcinka linii i montaż nowej, słupa kratowego o wysokości 28,30 m, inwestor został zobowiązany do przywrócenia miejsca inwestycji do stanu poprzedniego. W zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi, uwzględniając m.in. ochronę środowiska gruntowo-wodnego przed zanieczyszczeniami, organ pierwszej instancji nakazał ochronę istniejących drzew, wskazując jednocześnie na konieczność uzyskania stosownych zgód, w przypadku koniecznych wycinek ze względów technicznych. Wobec faktu, iż działka objęta inwestycją graniczy z rzeką P. (działka nr [...], nr [...]), co do której prawa właścicielskie, w imieniu Skarbu Państwa, wykonuje Marszałek Województwa Z., organ wskazał, że muszą być spełnione wymogi wynikające z art. 25 ustawy Prawo wodne. Zauważył, że planowana inwestycja nie jest zaliczona do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W zakresie dziedzictwa kulturowego, zaskarżona decyzja przesądza, że inwestycja nie może naruszać przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z uwagi na warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej organ wskazał, aby inwestycję zrealizować w oparciu o warunki określone przez gestora sieci. Kolegium stwierdziło ponadto, że decyzja organu pierwszej instancji spełnia wymogi art. 107 § 3 k.p.a.
Odnosząc się do zarzutów odwołania, Kolegium zauważyło, że odwołujący się nie wskazali, które z przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie zostały naruszone w sposób rażący i na czym to rażące naruszenie polegało. Organ odwoławczy wyjaśnił, że przywołana w odwołaniu decyzja Wójta Gminy W. z dnia
[...] r. istotnie została uchylona przez Kolegium, decyzją
(z dnia [...] r.) nr [...], wyniku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie (z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 1367/13), który stwierdził, że załącznikiem graficznym do decyzji była kopia mapy, która nie została przyjęta do zasobu geodezyjno–kartograficznego. Kolegium stwierdziło, że obecnie dołączona do wniosku inwestora kopia mapy zasadniczej w skali 1:2000, została przyjęta do zasobu geodezyjno-kartograficznego, o czym świadczy stosowna pieczęć i podpis organu. Wobec tego, organ odwoławczy uznał, że przedmiotowa mapa może stanowić istotny dowód w sprawie jako załącznik graficzny, obrazujący linie rozgraniczające teren inwestycji.
Jednocześnie Kolegium zauważyło, iż wydanie pozytywnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie oznacza jeszcze, że wnioskodawca uprawniony będzie do wybudowania linii energetycznej. Argumentowało, iż z reguły rozstrzyga o tym inny organ, w następnym postępowaniu, zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę, w którym inwestor zobowiązany jest do wykazania, że posiada prawo do dysponowania gruntem, na którym planowana jest inwestycja. Wyjaśniło, że na etapie postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, inwestor nie musi legitymować się tytułem do dysponowania terenem objętym postępowaniem, ani też zgodą jego właścicieli lub terenów sąsiednich. Podkreśliło, że pojęcie inwestycji celu publicznego oparte jest wyłącznie na kryterium przedmiotowym, nie jest istotna ani podmiotowa kwalifikacja inwestora, ani źródło finansowania takiej inwestycji. Końcowo Kolegium stwierdziło, że budowa i przebudowa linii elektroenergetycznej WN wraz z dowiązaniami do sieci, która ma na celu poprawę warunków zasilania odbiorców w energię elektryczną, bezwzględnie stanowi inwestycję celu publicznego.
K. W. i K. W. wystąpili ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., podnosząc zarzut procedowania w sprawie z rażącym naruszeniem prawa materialnego i procesowego i związku z tym wnieśli o uchylenie tej decyzji.
Kwestionowanej decyzji skarżący zarzucili naruszenie art. 54 pkt 2 ppkt d oraz pkt 3, art. 52 ust. 2 pkt 1, art. 53 ust. 3 pkt 1 i 2 u.p.z.p., art. 7, art. 10 § 1, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i 4, art. 78 § 1 k.p.a.
Według skarżących, naruszenie prawa nastąpiło w okolicznościach, w których Geodeta Powiatowy w W. miał pełną wiedzę o wadliwości dokumentów geodezyjnych stanowiących podstawę przedmiotowej decyzji. Wskazali
na postanowienie wydane przez Sąd Rejonowy w W. z dnia 8 marca 2013 r., sygn. akt I Ns 131/09, w którego uzasadnieniu znajdują się zeznania i opinia dwóch biegłych geodetów, że na podstawie istniejących dokumentów nie można ustalić granicy między działką nr [...] a działką nr [...] – droga gminną. Zauważyli, że Wójt Gminy W. był stroną, a Starosta W. uczestnikiem tego postępowania. Wskazali, że od dnia wydania ww. postanowienia nie wykonano żadnych prac geodezyjnych, zmieniających stan prawny granic między powołanymi działkami.
Wobec powyższego, Skarżący uznali, że wniosek inwestora, na każdym etapie procedowania przedmiotowej decyzji, nie zawierał wymaganych prawem geodezyjnym i u.p.z.p., danych dotyczących ingerencji inwestycji w ich własność. Stwierdzili, że wniosek inwestora był niekompletny, oparty na dokumentach geodezyjnych wykonanych z naruszeniem prawa materialnego i procesowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko w niniejszej sprawie.
W piśmie z dnia 6 września 2017 r. skarżący podtrzymali żądanie skargi oraz wszystkie wnioski dowodowe złożone w przedmiotowej sprawie. Według skarżących, mapa zasadnicza nr [...] stanowi "dowód manipulacji" państwowym zasobem geodezyjnym i kartograficznym.
Skarżący stwierdzili, że decyzja organu pierwszej instancji z dnia [...] r. w związku z wadliwą treścią mapy zasadniczej, nie może być promesą pozwolenia na budowę w rozumieniu art. 55 u.p.z.p., jako, że narusza art. 52 ust. 2 pkt 1 i art. 54 pkt 2 lit. d u.p.z.p. Uważają, że na podstawie przedmiotowej decyzji nie można opracować mapy dla celów projektowych bez naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 lutego
1995 r. Podnieśli, że ww. decyzja nie określa w sposób precyzyjny zakresu inwestycji na ich nieruchomości (nr [...]).
Argumentowali, że zaskarżona decyzja łamie zasadę prawy obiektywnej ( art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Uważają, że klauzula: "mapa zasadnicza" oraz "przyjęta
do państwowego zasobu geodezyjnego", nie zwalnia od zachowania należytej staranności w cenie stanu prawnego i faktycznego. Stwierdzili, że zgromadzony bogaty materiał dowodowy został oceniony wyjątkowo niedbale w przedmiotowej decyzji i stało się tak, mimo ich wniosku o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej i ponawianych wniosków o przeprowadzenie dowodów przeciwko dokumentom geodezyjnym, użytym w przedmiotowym postępowaniu. W dalszej części pisma Skarżący opisali przebieg postępowania związanego z budową gazociągu, który został wybudowany w granicach ich działki, oznaczonej nr [...] obr. [...] K. Wyjaśnili, że w 2009 r. podjęli czynności ustalenia granic z sąsiednią działką nr [...], zakończoną postępowaniem przed Sądem Rejonowym w W., w którym biegła sądowa wykonała dwie opinie. Wskazali, że w czasie opracowania opinii dla ww. Sądu nie znaleziono żadnych dokumentów pomiaru powykonawczego gazociągu. Uważają, że należy zważyć jak wykonano wcześniej pomiar powykonawczy gazociągu, skoro biegła sądowa badająca przebieg granicy drogi gminnej (dz. nr [...]) nie znalazła śladu tych pomiarów.
Podnieśli, że próbuje się ignorować stan prawny istniejący w momencie zakupu nieruchomości nr [...] i manipuluje się przebiegiem granic przy okazji pomiarów, które prowadzą geodeci wynajęci przez inwestora. Dodali, że właśnie ci geodeci określili granice między działką nr [...] a działką nr [...], bez uczestnictwa Skarżących na gruncie, tworząc tzw. mapy projektowe, przyjmowane później bezkrytycznie do państwowego zasobu geodezyjnego. Podnieśli, że tak wytworzone mapy do celów projektowych organ przyjmuje jako podstawowy dokument przesądzający o kompletności wniosku, a potem treść tych map do celów projektowych przenosi się na mapę zasadniczą. Stwierdzili, że dokonuje tego urbanistka po raz drugi, a zapytana o skalę dokładności podaje, że nie obowiązuje jej żadna skala dokładności, gdyż przedstawienie terenu inwestycji na charakter poglądowy. Zakwestionowali sposób przyjęcia do zasobu geodezyjnego granic inwestycji. Uważają, że w tej sytuacji wymagana jest należyta staranność przyjmowania materiałów geodezyjnych. Podkreślali, że mamy do czynienia z dobrem publicznym – terytorium kraju.
Podnieśli także, że opracowanie mapy zasadniczej dla działek nr [...]
i nr [...] nie zostało dokonane w obecności stron – właścicieli nieruchomości. Stwierdzili, że pierwsza mapa zasadnicza wykonana w 1998 r., siedem lat po nabyciu działki nr [...], nie spełniała wymogów instrukcji k-1. Dodali, że nie ma operatu geodezyjnego warunkującego przyjęcie tej mapy do państwowego zasobu geodezyjnego. Stwierdzili, że są dwie sekcje mapy zasadniczej, wg stanu prawnego
na dzień 5 marca 2014 r., wykonane bez pomiaru granic. Oświadczyli, że to właśnie te mapy zostały ukryte i w ten sposób wyłączone z postępowania administracyjnego
w sprawie dotyczącej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie
z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 1367/13.
Skarżący oświadczyli, że mapa zasadnicza nr [...], została przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego na podstawie pomiarów punktów wysokościowych bez pomiaru granic. Stwierdzili, że mapa zasadnicza
nr [...], w treści której po pięciu latach zamieszczono stan prawny, wynikający z postanowienia Sądu Rejonowego w W. (sygn. [...]),
ma zaktualizowaną granicę z drogą gminną – działką nr [...] w jednym punkcie,
w pobliżu z granicą działki nr [...]. Uznali, że żadna mapa zasadnicza nie pozwala
na określenie powierzchni pasa służebności z dokładnością do jednego metra kwadratowego. Uważają, że mapa do celów projektowych została opracowana
z naruszeniem prawa i nie może być załączona do wniosku o pozwolenie na budowę. Stwierdzili, że przedmiotowa mapa została przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego bez sprawdzenia jej treści z treścią aktualnej mapy zasadniczej, tj. mapy nr [...], przyjętej do ww. zasobu 15 marca 2016 r. Oświadczyli, że "manipulacja" państwowym zasobem geodezyjnym i kartograficznym w P.O.D.GiK. w W. wymaga szczegółowej analizy i oceny, która jak się wydaje skarżącym, "przerasta" możliwości organu odwoławczego. Do pisma skarżący dołączyli 14 załączników na potwierdzenie ww. twierdzeń.
W kolejnym piśmie z dnia 9 września 2017 r. skarżący podtrzymali wszystkie swoje wnioski dowodowe i żądanie skargi oraz wnieśli o wskazanie stanów prawnych
i ocenę źródeł tych stanów zawartych w treści map zasadniczych, których oznaczenia następnie powołali. Do pisma dołączyli załączniki na poparcie swych twierdzeń. W piśmie z dnia 21 września 2017 r. skarżący oprócz dotychczas podnoszonych wniosków dowodowych i żądań wnieśli o zaewidencjonowanie załączonych dokumentów do ww. wniosków w przedmiotowej sprawie, w taki sposób, aby uzyskać pełny wgląd w zależności występujące w przedmiotowej sprawie. Powyższe żądanie skarżący powtórzyli w piśmie z dnia 25 września 2017 r.
Na rozprawie w dniu 27 września 2017 r. Sąd postanowił oddalić wniosek dowodowy zawarty w pismach z dnia 6 września 2017 r. oraz z dnia 9 września 2017 r., jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 – j.t. ze zm.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 – j.t. ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.
Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji, dokonana według wskazanego wyżej kryterium, doprowadziła do uznania, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., którą organ ten utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy W. w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego – przebudowy linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia [...] na części działki nr [...] w obrębie K.
Ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wymaga odwołania się do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W myśl art. 52 ust. 1 tej ustawy, ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Stosowanie do art. 52 ust. 2 u.p.z.p., wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:
1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000;
2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:
a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania odpadów,
b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej,
c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko;
3) w przypadku lokalizacji składowiska odpadów:
a) docelową rzędną składowiska odpadów,
b) roczną i całkowitą ilość składowanych odpadów oraz rodzaje składowanych odpadów,
c) sposób gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania ścieków,
d) sposób gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego.
Z kolei zgodnie z art. 52 ust. 3 u.p.z.p., nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków.
W art. 53 u.p.z.p. ustawodawca opisał tryb postępowania w sprawie wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a w art. 54 wskazano jakie elementy powinna określać wydana w tym przedmiocie decyzja.
W niniejszej sprawie organy obu instancji dokonały prawidłowej oceny charakteru planowanej inwestycji jako inwestycji celu publicznego. Ponadto, na co słusznie zwrócił uwagę organ odwoławczy, zarówno wniosek o wydanie decyzji jak i sama decyzja wydana przez Wójta Gminy W. spełniały nałożone przytoczonymi wyżej przepisami wymogi. Kolegium szczegółowo odniosło się do podnoszonych w odwołaniu (uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r.) zarzutów, w szczególności podnoszonej przez strony kwestii związanych ze stanowiącą załącznik do decyzji kopią mapy zasadniczej.
W tym miejscu godzi się przypomnieć, że niniejsza sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. w związku ze skargą wniesioną przez K. W. i K. W. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r., wydanym w sprawie II SA/Sz 1367/13, uchylił zaskarżoną decyzję w przedmiocie lokalizacji celu publicznego, obejmującej również działkę Skarżących, wskazując na fakt, iż załączone do wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego mapy, nie spełniają wymogu, o którym mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., bowiem nie posiadają pieczęci, które świadczyłyby o tym, że są to mapy przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Uchylając zaskarżoną decyzję i udzielając wskazówek co do dalszego postępowania, Sąd wskazał na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego o właściwe mapy, odpowiadające wymogom, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.
W niniejszej sprawie osią sporu pozostaje prawidłowość mapy zasadniczej, stanowiącej załącznik do wniosku oraz decyzji Wójta Gminy W. W ocenie Skarżących wniosek inwestora był niekompletny i zawierał dokumenty geodezyjne wykonane z naruszeniem prawa materialnego i procesowego. Skarżący kwestionują przede wszystkim prawidłowość postępowania organów, które przyjęły do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mapy, które w ich ocenie nie odzwierciedlają stanu faktycznego. W szczególności dotyczy to przebiegu granicy działki Skarżących, oznaczonej nr [...] z działką drogową nr [...]. Skarżący podnosili, że nie byli uczestnikami prac geodezyjnych wyznaczających granicę pomiędzy tymi działkami.
Odnosząc się do tak postawionych zarzutów wyjaśnić należy, że zarówno organy ponownie rozpatrujące sprawę po wydaniu opisanego wyżej wyroku z dnia 8 kwietnia 2014 r., jak również Sąd, są w niniejszej sprawie związane oceną prawną i wskazaniami zawartymi w jego uzasadnieniu. Tym samym ponownie rozpatrując sprawę z wniosku Spółki A o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, organ obowiązany był zbadać wniosek pod kątem spełnienia warunków, o których mowa w art. 52 ust. 2 u.p.z.p., ale przede wszystkim – biorąc pod uwagę zalecenia Sądu, winien ustalić, czy załączona mapa spełnia warunki, o których mowa art. 52 ust. 2 pkt 1 tej ustawy. Oceny tej nie zmienia okoliczność, iż złożony po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. wniosek obejmuje jedynie część inwestycji opisanej w poprzednim wniosku. W dalszym ciągu bowiem dotyczy on inwestycji objętej poprzednim wnioskiem, ale obejmuje tylko ten jej wycinek, który przebiegać ma przez działkę nr [...], stanowiącą własność Skarżących.
Zdaniem Sądu organy obu instancji wywiązały się z nałożonego przez Sąd obowiązku uzupełnienia akt o załącznik graficzny spełniający wymagania, o których była mowa wyżej. Do wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego załączono mapę do celów projektowych oraz kopię mapy zasadniczej, sporządzone w skali 1:1000. Na mapie do celów projektowych widnieje pieczęć Starosty W. poświadczająca, że dokument ten został opracowany w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Z kolei na kopii mapy zasadniczej widnieje pieczęć potwierdzająca jej zgodność z treścią materiału znajdującego się w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym.
Skarżący kwestionują przede wszystkim prawidłowość powstania tych dokumentów wywodząc, że od 2013 r. nie wykonano żadnych prac geodezyjnych z ich udziałem, których efektem byłaby zmiana granicy pomiędzy działką nr [...] i [...], co ich zdaniem przesądza o tym, iż wniosek inwestora by niekompletny, bowiem został oparty na dokumentach geodezyjnych wykonanych z naruszeniem prawa materialnego i procesowego.
Odnosząc się do tak postawionych zarzutów należy się ponownie odwołać do cytowanego na wstępie niniejszych rozważań art.134 § 1 p.p.s.a. Przepis ten nakazuje badanie sprawy w jej granicach, a te zakreśla przedmiot zaskarżonej decyzji. Inaczej mówiąc, Sąd w postępowaniu zainicjowanym skargą na określoną decyzję administracyjną nie może wkraczać z oceną zgodności z prawem w inną sprawę administracyjną, zwłaszcza gdy ocena ta miałaby dotyczyć prawidłowości sporządzonej dokumentacji geodezyjnej, co do której przepisy prawa przewidują własny tryb postępowania. Jak już wspomniano, przedmiotem badania Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Rozważania Sądu mogą zatem dotyczyć prawidłowości postępowania organów, w szczególności kwalifikacji planowanej inwestycji, kompletności wniosku, właściwego zastosowania przepisów prawa materialnego oraz dopełnienia obowiązków nałożonych na organy przepisami prawa procesowego. Brak jest możliwości – bez wykroczenia poza granice sprawy – badania, czy załączone do wniosku mapy geodezyjne zostały sporządzone z zachowaniem przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego. Nie ulega jednak wątpliwości, że stanowią one dokumenty urzędowe, których zgodność z danymi widniejącymi w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym została poświadczona przez Starostę W. Nie ma zatem, zdaniem Sądu, podstaw aby w tym postępowaniu kwestionować prawidłowość tych dokumentów, w szczególności brak jest podstaw do wywodzenia, że skoro do wniosku zostały załączone opisane wyżej mapy, zwierające odpowiednie pieczęcie, to był on niekompletny.
Sąd nie mógł więc uwzględnić wniosków dowodowych składanych przez Skarżących, bowiem przedmiotem tych wniosków było dokonanie przez Sąd oceny zgodności z prawem postępowania organów geodezyjnych i prawidłowości sporządzonych przez te organy dokumentów, a także porównania map znajdujących się w aktach postępowania i przedłożonych przez Skarżących z dokumentacją znajdującą się w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, co w realiach niniejszej sprawy nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia jej istoty.
Określenie granic nieruchomości, jeżeli ich przebieg jest kwestionowany, powinno zostać uczynione w postępowaniu o rozgraniczenie nieruchomości, nie zaś w postępowaniu o lokalizację inwestycji celu publicznego.
W sprawie będącej przedmiotem postępowania, określenie przebiegu granicy działek [...] i [...] nie ma większego znaczenia, bowiem jak wynika z mapy stanowiącej część graficzną zaskarżonej decyzji, planowana część inwestycji liniowej, polegająca na wymianie jednego słupa i zastąpienie go słupem o konstrukcji kratowej oraz wymianie odcinka linii energetycznej o długości 357 m2, znajduje się w oddaleniu od kwestionowanej granicy działek, a przebieg tej granicy nie ma, w ocenie Sądu, wpływu na prawidłowe określenie obszaru inwestycji.
Tym samym nie doszło do naruszenia art. 52 ust. 2 pkt 1, art. 53 ust. 3 pkt 1 i 2 oraz art. 54 ustawy o planowaniu o zagospodarowaniu przestrzennym.
Nie potwierdziły się również podnoszone w skardze zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem w toku postępowania zgromadzono materiał dowodowy pozwalający na prawidłową ocenę wniosku o ustalenie inwestycji celu publicznego. Organ I instancji, przed wydaniem decyzji dokonał wymaganych uzgodnień z właściwymi organami administracji publicznej, co znalazło odzwierciedlenie w aktach postępowania. Decyzja Wójta Gminy W. zawiera wymagane prawem elementy, zatem spełnione zostały warunki niezbędne do wydania zaskarżonej decyzji.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji Sąd, w oparciu art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.
| null |
SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Jankowski, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 września 2017 r. sprawy ze skargi K. W. oraz K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie
art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) zwanej dalej: "k.p.a.", art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1
pkt 2, art. 53 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.), zwanej dalej: "u.p.z.p.", Wójt Gminy W. ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego dla przebudowy linii elektroenergetycznej [...], na części działki nr [...] położonej w obrębie geodezyjnym K., gm. W., na rzecz Spółki A.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli K. W. i K. W., zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego i procesowego, gdyż jest to kolejna decyzja obejmująca nieruchomość nr [...] obr. K., dotycząca tej samej inwestycji. Podnieśli, że poprzednia decyzja organu z dnia [...] r. została uchylona przez organ odwoławczy decyzją nr [...].
Decyzją z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 50 – 56 u.p.z.p., art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147 ze zm.), zwanej dalej: "u.g.n.", Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] r.
W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy wskazał, że wnioskiem z dnia
27 października 2016 r., Spółka A zwróciła się o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na przebudowie linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia [...], na części działki nr [...], obr. K. Zauważył, że K. W. i K. W. w trybie art. 111 § 1 k.p.a. zwrócili się wnioskiem z dnia 22 lutego 2017r. o uzupełnienie kwestionowanej decyzji organu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym jej załącznika graficznego, na którym określono granice inwestycji. Organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] r. odmówił uzupełnienia przedmiotowej decyzji. Kolegium uznało, że w sprawie został zachowany czternastodniowy termin do wniesienia odwołania, liczony od daty doręczenia Skarżącym postanowienia z dnia 23 lutego 2017 r.
W ocenie organu odwoławczego, w oparciu o przepis art. 6 ust. 2 u.g.n., organ pierwszej instancji prawidłowo zdefiniował przedmiotową inwestycję jako inwestycję celu publicznego, służy ona bowiem do przesyłania energii elektrycznej wysokiego napięcia.
Kolegium wskazało, iż mając na uwadze przepisy u.p.z.p., zbadało akta sprawy pod kątem prawidłowego zastosowania procedury prowadzącej do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i uznało, że organ pierwszej instancji w sprawie tej prawidłowo przeprowadził postępowanie na podstawie art. 50 – 58 u.p.z.p., Organ stwierdził, że wniosek inwestora spełniał ustawowe wymogi - część opisowa określa rodzaj inwestycji jako przebudowę linii [...], z zastosowaniem słupa stalowego o konstrukcji kratowej serii EB24 typu S2, wg katalogu opracowanego przez [...] (dostosowane do wymogów strefy obciążenia wiatrem i oblodzenia). Z kolei część graficzna – kopia mapy zasadniczej w skali 1:2000, określa granice terenu objętego inwestycją liniową, wskazuje m.in. miejsce posadowienia słupa oraz trasę przebiegu przebudowywanej linii, jak również obszar, na który inwestycja będzie oddziaływać. Do wniosku dołączono katalog słupów stalowych, stosowanych w niniejszej sprawie opisujący ich gabaryty; do wniosku dołączono też wypisy z ewidencji gruntów działek objętych inwestycją, wskazujące właścicieli działek oraz decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji, wydaną przez Wójta Gminy W. z dnia [...] r. dla całego zakresu inwestycji dotyczącej przebudowy linii [...].
Jak wskazało Kolegium, organ pierwszej instancji ustalił strony postępowania
na podstawie przedłożonych wypisów z ewidencji gruntów, którymi w tej sprawie są m.in. odwołujący się jako właściciele działki objętej inwestycją oraz inwestor, jak również właściciele nieruchomości, na które inwestycja będzie oddziaływać. Podał,
że właściciele działki objętej inwestycją oraz inwestor zostali zawiadomieni o wszczęciu postępowania i brali czynny w nim udział, poprzez wniesienie pisemnych uwag, a pozostałe strony były informowane o wszczęciu postępowania w drodze obwieszczenia.
Organ drugiej instancji podniósł, że akta sprawy zawierają analizę, o której mowa w art. 53 ust. 3 u.p.z.p., w której organ pierwszej instancji odniósł się do przepisów odrębnych wymienionych w art. 54 ust. 4 u.p.z.p., które mogły mieć zastosowanie w sprawie. Wyjaśnił, iż w wyniku ww. analizy organ ustalił, że w sprawie mają zastosowanie przepisy: ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy Prawo wodne w części dotyczącej melioracji wodnych oraz ustawy o ochronie przyrody w związku z lokalizacją inwestycji na terenie obszaru chronionego krajobrazu pn. Pojezierze W. i Dolina G. oraz na obszarze NATURA 2000 pn. [...]. Zauważył, że zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p., został sporządzony projekt decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego przez osobę uprawnioną (art. 5 pkt 5 u.p.z.p.).
Kolegium podniosło, iż w związku z ustaleniem, że w sprawie mają zastosowanie przepisy odrębne, organ pierwszej instancji dokonał niezbędnych uzgodnień, przesyłając projekt decyzji do Starosty W., do Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w S. Oddział Terenowy w W. (w skrócie: "WZMiUW Oddz. w W."), do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w S. Wydział Spraw Terenowych w Z. Zauważył, że Starosta W. postanowieniem z dnia [...] r., uzgodnił pozytywnie wnioskowaną lokalizację inwestycji celu publicznego. WZMiUW Oddz. w W. postanowieniem z dnia [...] r. uzgodnił pozytywnie wnioskowaną lokalizację, wskazując jednocześnie na warunki, które winny znaleźć się w decyzji.
Kolegium stwierdziło, że po zakończeniu postępowania dowodowego, zgodnie
z art. 10 k.p.a. organ pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. zawiadomił właścicieli działki objętej inwestycją oraz inwestora o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i o możliwości wniesienia uwag i wniosków.
Organ odwoławczy uznał, że kwestionowana decyzja spełnia wszystkie wymogi określone w art. 54 u.p.z.p., bowiem organ pierwszej instancji wskazał przedmiot i rodzaj inwestycji (pkt I decyzji), warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu (pkt II decyzji). W zakresie ładu przestrzennego wskazano, iż inwestycja może być zrealizowana w granicach terenu oznaczonego na mapie w skali 1:1000 stanowiącej załącznik nr 1 do decyzji. Dalej Kolegium przywołało postanowienia kwestionowanej decyzji wskazując, że zakres inwestycji obejmuje demontaż starego odcinka linii i montaż nowej, słupa kratowego o wysokości 28,30 m, inwestor został zobowiązany do przywrócenia miejsca inwestycji do stanu poprzedniego. W zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi, uwzględniając m.in. ochronę środowiska gruntowo-wodnego przed zanieczyszczeniami, organ pierwszej instancji nakazał ochronę istniejących drzew, wskazując jednocześnie na konieczność uzyskania stosownych zgód, w przypadku koniecznych wycinek ze względów technicznych. Wobec faktu, iż działka objęta inwestycją graniczy z rzeką P. (działka nr [...], nr [...]), co do której prawa właścicielskie, w imieniu Skarbu Państwa, wykonuje Marszałek Województwa Z., organ wskazał, że muszą być spełnione wymogi wynikające z art. 25 ustawy Prawo wodne. Zauważył, że planowana inwestycja nie jest zaliczona do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W zakresie dziedzictwa kulturowego, zaskarżona decyzja przesądza, że inwestycja nie może naruszać przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z uwagi na warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej organ wskazał, aby inwestycję zrealizować w oparciu o warunki określone przez gestora sieci. Kolegium stwierdziło ponadto, że decyzja organu pierwszej instancji spełnia wymogi art. 107 § 3 k.p.a.
Odnosząc się do zarzutów odwołania, Kolegium zauważyło, że odwołujący się nie wskazali, które z przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie zostały naruszone w sposób rażący i na czym to rażące naruszenie polegało. Organ odwoławczy wyjaśnił, że przywołana w odwołaniu decyzja Wójta Gminy W. z dnia
[...] r. istotnie została uchylona przez Kolegium, decyzją
(z dnia [...] r.) nr [...], wyniku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie (z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 1367/13), który stwierdził, że załącznikiem graficznym do decyzji była kopia mapy, która nie została przyjęta do zasobu geodezyjno–kartograficznego. Kolegium stwierdziło, że obecnie dołączona do wniosku inwestora kopia mapy zasadniczej w skali 1:2000, została przyjęta do zasobu geodezyjno-kartograficznego, o czym świadczy stosowna pieczęć i podpis organu. Wobec tego, organ odwoławczy uznał, że przedmiotowa mapa może stanowić istotny dowód w sprawie jako załącznik graficzny, obrazujący linie rozgraniczające teren inwestycji.
Jednocześnie Kolegium zauważyło, iż wydanie pozytywnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie oznacza jeszcze, że wnioskodawca uprawniony będzie do wybudowania linii energetycznej. Argumentowało, iż z reguły rozstrzyga o tym inny organ, w następnym postępowaniu, zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę, w którym inwestor zobowiązany jest do wykazania, że posiada prawo do dysponowania gruntem, na którym planowana jest inwestycja. Wyjaśniło, że na etapie postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, inwestor nie musi legitymować się tytułem do dysponowania terenem objętym postępowaniem, ani też zgodą jego właścicieli lub terenów sąsiednich. Podkreśliło, że pojęcie inwestycji celu publicznego oparte jest wyłącznie na kryterium przedmiotowym, nie jest istotna ani podmiotowa kwalifikacja inwestora, ani źródło finansowania takiej inwestycji. Końcowo Kolegium stwierdziło, że budowa i przebudowa linii elektroenergetycznej WN wraz z dowiązaniami do sieci, która ma na celu poprawę warunków zasilania odbiorców w energię elektryczną, bezwzględnie stanowi inwestycję celu publicznego.
K. W. i K. W. wystąpili ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., podnosząc zarzut procedowania w sprawie z rażącym naruszeniem prawa materialnego i procesowego i związku z tym wnieśli o uchylenie tej decyzji.
Kwestionowanej decyzji skarżący zarzucili naruszenie art. 54 pkt 2 ppkt d oraz pkt 3, art. 52 ust. 2 pkt 1, art. 53 ust. 3 pkt 1 i 2 u.p.z.p., art. 7, art. 10 § 1, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i 4, art. 78 § 1 k.p.a.
Według skarżących, naruszenie prawa nastąpiło w okolicznościach, w których Geodeta Powiatowy w W. miał pełną wiedzę o wadliwości dokumentów geodezyjnych stanowiących podstawę przedmiotowej decyzji. Wskazali
na postanowienie wydane przez Sąd Rejonowy w W. z dnia 8 marca 2013 r., sygn. akt I Ns 131/09, w którego uzasadnieniu znajdują się zeznania i opinia dwóch biegłych geodetów, że na podstawie istniejących dokumentów nie można ustalić granicy między działką nr [...] a działką nr [...] – droga gminną. Zauważyli, że Wójt Gminy W. był stroną, a Starosta W. uczestnikiem tego postępowania. Wskazali, że od dnia wydania ww. postanowienia nie wykonano żadnych prac geodezyjnych, zmieniających stan prawny granic między powołanymi działkami.
Wobec powyższego, Skarżący uznali, że wniosek inwestora, na każdym etapie procedowania przedmiotowej decyzji, nie zawierał wymaganych prawem geodezyjnym i u.p.z.p., danych dotyczących ingerencji inwestycji w ich własność. Stwierdzili, że wniosek inwestora był niekompletny, oparty na dokumentach geodezyjnych wykonanych z naruszeniem prawa materialnego i procesowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko w niniejszej sprawie.
W piśmie z dnia 6 września 2017 r. skarżący podtrzymali żądanie skargi oraz wszystkie wnioski dowodowe złożone w przedmiotowej sprawie. Według skarżących, mapa zasadnicza nr [...] stanowi "dowód manipulacji" państwowym zasobem geodezyjnym i kartograficznym.
Skarżący stwierdzili, że decyzja organu pierwszej instancji z dnia [...] r. w związku z wadliwą treścią mapy zasadniczej, nie może być promesą pozwolenia na budowę w rozumieniu art. 55 u.p.z.p., jako, że narusza art. 52 ust. 2 pkt 1 i art. 54 pkt 2 lit. d u.p.z.p. Uważają, że na podstawie przedmiotowej decyzji nie można opracować mapy dla celów projektowych bez naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 lutego
1995 r. Podnieśli, że ww. decyzja nie określa w sposób precyzyjny zakresu inwestycji na ich nieruchomości (nr [...]).
Argumentowali, że zaskarżona decyzja łamie zasadę prawy obiektywnej ( art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Uważają, że klauzula: "mapa zasadnicza" oraz "przyjęta
do państwowego zasobu geodezyjnego", nie zwalnia od zachowania należytej staranności w cenie stanu prawnego i faktycznego. Stwierdzili, że zgromadzony bogaty materiał dowodowy został oceniony wyjątkowo niedbale w przedmiotowej decyzji i stało się tak, mimo ich wniosku o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej i ponawianych wniosków o przeprowadzenie dowodów przeciwko dokumentom geodezyjnym, użytym w przedmiotowym postępowaniu. W dalszej części pisma Skarżący opisali przebieg postępowania związanego z budową gazociągu, który został wybudowany w granicach ich działki, oznaczonej nr [...] obr. [...] K. Wyjaśnili, że w 2009 r. podjęli czynności ustalenia granic z sąsiednią działką nr [...], zakończoną postępowaniem przed Sądem Rejonowym w W., w którym biegła sądowa wykonała dwie opinie. Wskazali, że w czasie opracowania opinii dla ww. Sądu nie znaleziono żadnych dokumentów pomiaru powykonawczego gazociągu. Uważają, że należy zważyć jak wykonano wcześniej pomiar powykonawczy gazociągu, skoro biegła sądowa badająca przebieg granicy drogi gminnej (dz. nr [...]) nie znalazła śladu tych pomiarów.
Podnieśli, że próbuje się ignorować stan prawny istniejący w momencie zakupu nieruchomości nr [...] i manipuluje się przebiegiem granic przy okazji pomiarów, które prowadzą geodeci wynajęci przez inwestora. Dodali, że właśnie ci geodeci określili granice między działką nr [...] a działką nr [...], bez uczestnictwa Skarżących na gruncie, tworząc tzw. mapy projektowe, przyjmowane później bezkrytycznie do państwowego zasobu geodezyjnego. Podnieśli, że tak wytworzone mapy do celów projektowych organ przyjmuje jako podstawowy dokument przesądzający o kompletności wniosku, a potem treść tych map do celów projektowych przenosi się na mapę zasadniczą. Stwierdzili, że dokonuje tego urbanistka po raz drugi, a zapytana o skalę dokładności podaje, że nie obowiązuje jej żadna skala dokładności, gdyż przedstawienie terenu inwestycji na charakter poglądowy. Zakwestionowali sposób przyjęcia do zasobu geodezyjnego granic inwestycji. Uważają, że w tej sytuacji wymagana jest należyta staranność przyjmowania materiałów geodezyjnych. Podkreślali, że mamy do czynienia z dobrem publicznym – terytorium kraju.
Podnieśli także, że opracowanie mapy zasadniczej dla działek nr [...]
i nr [...] nie zostało dokonane w obecności stron – właścicieli nieruchomości. Stwierdzili, że pierwsza mapa zasadnicza wykonana w 1998 r., siedem lat po nabyciu działki nr [...], nie spełniała wymogów instrukcji k-1. Dodali, że nie ma operatu geodezyjnego warunkującego przyjęcie tej mapy do państwowego zasobu geodezyjnego. Stwierdzili, że są dwie sekcje mapy zasadniczej, wg stanu prawnego
na dzień 5 marca 2014 r., wykonane bez pomiaru granic. Oświadczyli, że to właśnie te mapy zostały ukryte i w ten sposób wyłączone z postępowania administracyjnego
w sprawie dotyczącej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie
z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 1367/13.
Skarżący oświadczyli, że mapa zasadnicza nr [...], została przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego na podstawie pomiarów punktów wysokościowych bez pomiaru granic. Stwierdzili, że mapa zasadnicza
nr [...], w treści której po pięciu latach zamieszczono stan prawny, wynikający z postanowienia Sądu Rejonowego w W. (sygn. [...]),
ma zaktualizowaną granicę z drogą gminną – działką nr [...] w jednym punkcie,
w pobliżu z granicą działki nr [...]. Uznali, że żadna mapa zasadnicza nie pozwala
na określenie powierzchni pasa służebności z dokładnością do jednego metra kwadratowego. Uważają, że mapa do celów projektowych została opracowana
z naruszeniem prawa i nie może być załączona do wniosku o pozwolenie na budowę. Stwierdzili, że przedmiotowa mapa została przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego bez sprawdzenia jej treści z treścią aktualnej mapy zasadniczej, tj. mapy nr [...], przyjętej do ww. zasobu 15 marca 2016 r. Oświadczyli, że "manipulacja" państwowym zasobem geodezyjnym i kartograficznym w P.O.D.GiK. w W. wymaga szczegółowej analizy i oceny, która jak się wydaje skarżącym, "przerasta" możliwości organu odwoławczego. Do pisma skarżący dołączyli 14 załączników na potwierdzenie ww. twierdzeń.
W kolejnym piśmie z dnia 9 września 2017 r. skarżący podtrzymali wszystkie swoje wnioski dowodowe i żądanie skargi oraz wnieśli o wskazanie stanów prawnych
i ocenę źródeł tych stanów zawartych w treści map zasadniczych, których oznaczenia następnie powołali. Do pisma dołączyli załączniki na poparcie swych twierdzeń. W piśmie z dnia 21 września 2017 r. skarżący oprócz dotychczas podnoszonych wniosków dowodowych i żądań wnieśli o zaewidencjonowanie załączonych dokumentów do ww. wniosków w przedmiotowej sprawie, w taki sposób, aby uzyskać pełny wgląd w zależności występujące w przedmiotowej sprawie. Powyższe żądanie skarżący powtórzyli w piśmie z dnia 25 września 2017 r.
Na rozprawie w dniu 27 września 2017 r. Sąd postanowił oddalić wniosek dowodowy zawarty w pismach z dnia 6 września 2017 r. oraz z dnia 9 września 2017 r., jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 – j.t. ze zm.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 – j.t. ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.
Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji, dokonana według wskazanego wyżej kryterium, doprowadziła do uznania, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., którą organ ten utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy W. w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego – przebudowy linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia [...] na części działki nr [...] w obrębie K.
Ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wymaga odwołania się do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W myśl art. 52 ust. 1 tej ustawy, ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Stosowanie do art. 52 ust. 2 u.p.z.p., wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:
1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000;
2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:
a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania odpadów,
b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej,
c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko;
3) w przypadku lokalizacji składowiska odpadów:
a) docelową rzędną składowiska odpadów,
b) roczną i całkowitą ilość składowanych odpadów oraz rodzaje składowanych odpadów,
c) sposób gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania ścieków,
d) sposób gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego.
Z kolei zgodnie z art. 52 ust. 3 u.p.z.p., nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków.
W art. 53 u.p.z.p. ustawodawca opisał tryb postępowania w sprawie wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a w art. 54 wskazano jakie elementy powinna określać wydana w tym przedmiocie decyzja.
W niniejszej sprawie organy obu instancji dokonały prawidłowej oceny charakteru planowanej inwestycji jako inwestycji celu publicznego. Ponadto, na co słusznie zwrócił uwagę organ odwoławczy, zarówno wniosek o wydanie decyzji jak i sama decyzja wydana przez Wójta Gminy W. spełniały nałożone przytoczonymi wyżej przepisami wymogi. Kolegium szczegółowo odniosło się do podnoszonych w odwołaniu (uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r.) zarzutów, w szczególności podnoszonej przez strony kwestii związanych ze stanowiącą załącznik do decyzji kopią mapy zasadniczej.
W tym miejscu godzi się przypomnieć, że niniejsza sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. w związku ze skargą wniesioną przez K. W. i K. W. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r., wydanym w sprawie II SA/Sz 1367/13, uchylił zaskarżoną decyzję w przedmiocie lokalizacji celu publicznego, obejmującej również działkę Skarżących, wskazując na fakt, iż załączone do wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego mapy, nie spełniają wymogu, o którym mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., bowiem nie posiadają pieczęci, które świadczyłyby o tym, że są to mapy przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Uchylając zaskarżoną decyzję i udzielając wskazówek co do dalszego postępowania, Sąd wskazał na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego o właściwe mapy, odpowiadające wymogom, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.
W niniejszej sprawie osią sporu pozostaje prawidłowość mapy zasadniczej, stanowiącej załącznik do wniosku oraz decyzji Wójta Gminy W. W ocenie Skarżących wniosek inwestora był niekompletny i zawierał dokumenty geodezyjne wykonane z naruszeniem prawa materialnego i procesowego. Skarżący kwestionują przede wszystkim prawidłowość postępowania organów, które przyjęły do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego mapy, które w ich ocenie nie odzwierciedlają stanu faktycznego. W szczególności dotyczy to przebiegu granicy działki Skarżących, oznaczonej nr [...] z działką drogową nr [...]. Skarżący podnosili, że nie byli uczestnikami prac geodezyjnych wyznaczających granicę pomiędzy tymi działkami.
Odnosząc się do tak postawionych zarzutów wyjaśnić należy, że zarówno organy ponownie rozpatrujące sprawę po wydaniu opisanego wyżej wyroku z dnia 8 kwietnia 2014 r., jak również Sąd, są w niniejszej sprawie związane oceną prawną i wskazaniami zawartymi w jego uzasadnieniu. Tym samym ponownie rozpatrując sprawę z wniosku Spółki A o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, organ obowiązany był zbadać wniosek pod kątem spełnienia warunków, o których mowa w art. 52 ust. 2 u.p.z.p., ale przede wszystkim – biorąc pod uwagę zalecenia Sądu, winien ustalić, czy załączona mapa spełnia warunki, o których mowa art. 52 ust. 2 pkt 1 tej ustawy. Oceny tej nie zmienia okoliczność, iż złożony po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. wniosek obejmuje jedynie część inwestycji opisanej w poprzednim wniosku. W dalszym ciągu bowiem dotyczy on inwestycji objętej poprzednim wnioskiem, ale obejmuje tylko ten jej wycinek, który przebiegać ma przez działkę nr [...], stanowiącą własność Skarżących.
Zdaniem Sądu organy obu instancji wywiązały się z nałożonego przez Sąd obowiązku uzupełnienia akt o załącznik graficzny spełniający wymagania, o których była mowa wyżej. Do wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego załączono mapę do celów projektowych oraz kopię mapy zasadniczej, sporządzone w skali 1:1000. Na mapie do celów projektowych widnieje pieczęć Starosty W. poświadczająca, że dokument ten został opracowany w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Z kolei na kopii mapy zasadniczej widnieje pieczęć potwierdzająca jej zgodność z treścią materiału znajdującego się w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym.
Skarżący kwestionują przede wszystkim prawidłowość powstania tych dokumentów wywodząc, że od 2013 r. nie wykonano żadnych prac geodezyjnych z ich udziałem, których efektem byłaby zmiana granicy pomiędzy działką nr [...] i [...], co ich zdaniem przesądza o tym, iż wniosek inwestora by niekompletny, bowiem został oparty na dokumentach geodezyjnych wykonanych z naruszeniem prawa materialnego i procesowego.
Odnosząc się do tak postawionych zarzutów należy się ponownie odwołać do cytowanego na wstępie niniejszych rozważań art.134 § 1 p.p.s.a. Przepis ten nakazuje badanie sprawy w jej granicach, a te zakreśla przedmiot zaskarżonej decyzji. Inaczej mówiąc, Sąd w postępowaniu zainicjowanym skargą na określoną decyzję administracyjną nie może wkraczać z oceną zgodności z prawem w inną sprawę administracyjną, zwłaszcza gdy ocena ta miałaby dotyczyć prawidłowości sporządzonej dokumentacji geodezyjnej, co do której przepisy prawa przewidują własny tryb postępowania. Jak już wspomniano, przedmiotem badania Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Rozważania Sądu mogą zatem dotyczyć prawidłowości postępowania organów, w szczególności kwalifikacji planowanej inwestycji, kompletności wniosku, właściwego zastosowania przepisów prawa materialnego oraz dopełnienia obowiązków nałożonych na organy przepisami prawa procesowego. Brak jest możliwości – bez wykroczenia poza granice sprawy – badania, czy załączone do wniosku mapy geodezyjne zostały sporządzone z zachowaniem przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego. Nie ulega jednak wątpliwości, że stanowią one dokumenty urzędowe, których zgodność z danymi widniejącymi w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym została poświadczona przez Starostę W. Nie ma zatem, zdaniem Sądu, podstaw aby w tym postępowaniu kwestionować prawidłowość tych dokumentów, w szczególności brak jest podstaw do wywodzenia, że skoro do wniosku zostały załączone opisane wyżej mapy, zwierające odpowiednie pieczęcie, to był on niekompletny.
Sąd nie mógł więc uwzględnić wniosków dowodowych składanych przez Skarżących, bowiem przedmiotem tych wniosków było dokonanie przez Sąd oceny zgodności z prawem postępowania organów geodezyjnych i prawidłowości sporządzonych przez te organy dokumentów, a także porównania map znajdujących się w aktach postępowania i przedłożonych przez Skarżących z dokumentacją znajdującą się w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, co w realiach niniejszej sprawy nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia jej istoty.
Określenie granic nieruchomości, jeżeli ich przebieg jest kwestionowany, powinno zostać uczynione w postępowaniu o rozgraniczenie nieruchomości, nie zaś w postępowaniu o lokalizację inwestycji celu publicznego.
W sprawie będącej przedmiotem postępowania, określenie przebiegu granicy działek [...] i [...] nie ma większego znaczenia, bowiem jak wynika z mapy stanowiącej część graficzną zaskarżonej decyzji, planowana część inwestycji liniowej, polegająca na wymianie jednego słupa i zastąpienie go słupem o konstrukcji kratowej oraz wymianie odcinka linii energetycznej o długości 357 m2, znajduje się w oddaleniu od kwestionowanej granicy działek, a przebieg tej granicy nie ma, w ocenie Sądu, wpływu na prawidłowe określenie obszaru inwestycji.
Tym samym nie doszło do naruszenia art. 52 ust. 2 pkt 1, art. 53 ust. 3 pkt 1 i 2 oraz art. 54 ustawy o planowaniu o zagospodarowaniu przestrzennym.
Nie potwierdziły się również podnoszone w skardze zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem w toku postępowania zgromadzono materiał dowodowy pozwalający na prawidłową ocenę wniosku o ustalenie inwestycji celu publicznego. Organ I instancji, przed wydaniem decyzji dokonał wymaganych uzgodnień z właściwymi organami administracji publicznej, co znalazło odzwierciedlenie w aktach postępowania. Decyzja Wójta Gminy W. zawiera wymagane prawem elementy, zatem spełnione zostały warunki niezbędne do wydania zaskarżonej decyzji.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji Sąd, w oparciu art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/BC8847077B
|
II SA/Ol 1164/16
|
Postanowienie WSA w Olsztynie
|
orzeczenie prawomocne
| 2016-10-25T22:00:00
| 2016-09-20T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
|
[
"S. Beata Jezielska"
] |
S. Beata Jezielska
|
S. Beata Jezielska
|
[
"6042 Gry losowe i zakłady wzajemne"
] |
[
"Odrzucenie skargi"
] | null |
Dyrektor Izby Celnej
|
[
"Odrzucono skargę"
] |
[
{
"link": "http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20160000718",
"article": "art. 220 par.3, art. 58 par.3",
"journal": "Dz.U. 2016 poz 718",
"law": "Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity"
}
] | null | null | null |
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółki A z siedzibą w W na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
|
Spółka A z siedzibą w W - reprezentowana przez r.pr. D. S. - wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]"r. nr. "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału II z dnia 21 września 2016r. pełnomocnik skarżącej został wezwany uiszczenia wpisu od skargi w kwocie "[...]" zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie to zostało doręczone w dniu "[...]"r. Zatem termin do uiszczenia wpisu upłynął w dniu "[...]"r. W wyznaczonym przez Sąd terminie opłata nie została wniesiona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 230 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym, w tym od skargi, pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Jeśli należny wpis nie został uiszczony, wzywa się wnoszącego skargę do jego uiszczenia. W myśl bowiem art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Natomiast skarga, od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd (art. 220 § 3 p.p.s.a.).
W niniejszej sprawie w zakreślonym przez Sąd terminie wpis sądowy nie został uiszczony.
Wobec powyższego, na podstawie art. 220 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
| null |
SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółki A z siedzibą w W na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
UZASADNIENIE
Spółka A z siedzibą w W - reprezentowana przez r.pr. D. S. - wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]"r. nr. "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału II z dnia 21 września 2016r. pełnomocnik skarżącej został wezwany uiszczenia wpisu od skargi w kwocie "[...]" zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie to zostało doręczone w dniu "[...]"r. Zatem termin do uiszczenia wpisu upłynął w dniu "[...]"r. W wyznaczonym przez Sąd terminie opłata nie została wniesiona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 230 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym, w tym od skargi, pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Jeśli należny wpis nie został uiszczony, wzywa się wnoszącego skargę do jego uiszczenia. W myśl bowiem art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Natomiast skarga, od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd (art. 220 § 3 p.p.s.a.).
W niniejszej sprawie w zakreślonym przez Sąd terminie wpis sądowy nie został uiszczony.
Wobec powyższego, na podstawie art. 220 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/C8D885030F
|
III SA/Po 595/21
|
Wyrok WSA w Poznaniu
|
orzeczenie nieprawomocne
| 2021-10-13T22:00:00
| 2021-04-01T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
|
[
"Izabela Paluszyńska",
"Piotr Ławrynowicz",
"Walentyna Długaszewska"
] |
Izabela Paluszyńska
|
Izabela Paluszyńska
|
[
"6550"
] |
[
"Administracyjne postępowanie"
] | null |
Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
|
[
"Oddalono skargę"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20190002325","article":"art. 151","journal":"(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Dnia 14 października 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następują(...TRUNCATED)
| "Decyzją z [...] lutego 2020r. Nr [...] Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w O. W. ustalił R. R. (d(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nDnia 14 października 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzi(...TRUNCATED)
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/5340390CB7
|
II SA/Ke 265/05
|
Wyrok WSA w Kielcach
|
orzeczenie prawomocne
| 2006-01-19T23:00:00
| 2005-06-30T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
|
[
"Anna Żak",
"Dorota Chobian",
"Sylwester Miziołek"
] |
Anna Żak
|
Sylwester Miziołek
|
[
"6320 Zasiłki celowe i okresowe"
] |
[
"Administracyjne postępowanie"
] | null |
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
|
[
"Oddalono skargę"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20021531270","article":"art. 151","journal":"(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Sygnatura akt: II SA/Ke 265/05 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 stycznia 2006 (...TRUNCATED)
| "Postanowieniem znak [...] z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 138 § 1(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nSygnatura akt: II SA/Ke 265/05 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 s(...TRUNCATED)
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/21CBD4642A
|
III SA/Wa 469/14
|
Postanowienie WSA w Warszawie
| null | 2015-05-18T22:00:00
| 2014-02-09T23:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
|
[
"Maciej Kurasz"
] |
Maciej Kurasz
|
Maciej Kurasz
|
[
"6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania"
] |
[
"Odrzucenie skargi kasacyjnej"
] | null |
Dyrektor Izby Skarbowej
|
[
"Odrzucono skargę kasacyjną"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20120000270","article":"art. 178 w zw. z art.(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Dnia 19 maja 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: , Przewodniczący S(...TRUNCATED)
| "Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2014 r. oddalił skargę J(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nDnia 19 maja 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: , Przew(...TRUNCATED)
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/0B08733C97
|
I GSK 946/13
|
Wyrok NSA
|
orzeczenie prawomocne
| 2014-05-28T22:00:00
| 2013-07-09T22:00:00
|
Naczelny Sąd Administracyjny
|
[
"Cezary Pryca",
"Izabela Najda-Ossowska",
"Wojciech Kręcisz"
] |
Wojciech Kręcisz
|
Wojciech Kręcisz
|
[
"6111 Podatek akcyzowy"
] |
[
"Podatek akcyzowy"
] | [{"judgment_id":"/doc/7302B50F7E","docket_number":"I SA/Wr 100/13","judgment_date":"2013-04-03T00:00(...TRUNCATED)
|
Dyrektor Izby Celnej
|
[
"Oddalono skargę kasacyjną"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20111080626","article":"art.2 pkt 1,art.4 ust(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sę(...TRUNCATED)
| "Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/W(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nNaczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręci(...TRUNCATED)
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/BB40BD0398
|
I SA/Wa 722/15
|
Wyrok WSA w Warszawie
|
orzeczenie prawomocne
| 2015-10-22T22:00:00
| 2015-04-29T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
|
[
"Elżbieta Sobielarska",
"Emilia Lewandowska",
"Gabriela Nowak"
] |
Gabriela Nowak
|
Emilia Lewandowska
|
[
"6100 Nabycie mienia państwowego z mocy prawa przez gminę"
] |
[
"Nieruchomości"
] | [{"judgment_id":"/doc/C4581FC643","docket_number":"I OSK 441/16","judgment_date":"2018-01-09T00:00:0(...TRUNCATED)
|
Minister Administracji i Cyfryzacji
|
[
"Oddalono skargę"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900320191","article":"art. 5 ust. 1 pkt 1",(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WS(...TRUNCATED)
| "Minister Administracji i Cyfryzacji, decyzją z [...] marca 2015 r. nr [...], utrzymał\n\nw mocy w(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczą(...TRUNCATED)
|
Poland
|
administrative court
|
nsa
|
/doc/674834E183
|
I SA/Gd 714/17
|
Postanowienie WSA w Gdańsku
| null | 2017-05-14T22:00:00
| 2017-05-03T22:00:00
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
|
[
"Zbigniew Romała"
] |
Zbigniew Romała
|
Zbigniew Romała
|
[
"6110 Podatek od towarów i usług",
"6560"
] |
[
"Przywrócenie terminu"
] | [{"judgment_id":"/doc/5095EDA469","docket_number":"I FSK 2010/17","judgment_date":"2020-10-07T00:00:(...TRUNCATED)
|
Minister Rozwoju
|
[
"Odrzucono wniosek"
] | [{"link":"http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20160000718","article":"art. 88","journal":"D(...TRUNCATED)
| null | null | null | "Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NS(...TRUNCATED)
| "W dniu 5 grudnia 2016 r. Minister Rozwoju i Finansów wydał interpretację indywidualną dotycząc(...TRUNCATED)
| null | "SENTENCJA\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząc(...TRUNCATED)
|
End of preview. Expand
in Data Studio
Dataset Card for JuDDGES/nsa
Dataset Summary
The dataset consists of Supreme Administrative Court of Poland judgements available at orzeczenia.nsa.gov.pl, containing full content of the judgements along with metadata sourced from the official website.
The dataset contains documents up to 2025-03-05, with the last update on 2025-03-06. Some recent documents may be missing. The NSA database is continuously updated, though delays may cause older documents to appear over time.
Supported Tasks and Leaderboards
Languages
pl-PL Polish
Dataset Structure
Data Instances
Click to expand
{'judgment_id': '/doc/6447E5BA57',
'docket_number': 'II SA/Op 8/05',
'judgment_type': 'Wyrok WSA w Opolu',
'finality': 'orzeczenie prawomocne',
'judgment_date': datetime.datetime(2005, 10, 13, 0, 0, tzinfo=<DstTzInfo 'Europe/Warsaw' CEST+2:00:00 DST>),
'submission_date': datetime.datetime(2005, 1, 12, 0, 0, tzinfo=<DstTzInfo 'Europe/Warsaw' CET+1:00:00 STD>),
'court_name': 'Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu',
'judges': ['Grażyna Jeżewska', 'Jerzy Krupiński', 'Teresa Cisyk'],
'presiding_judge': 'Jerzy Krupiński',
'judge_rapporteur': 'Teresa Cisyk',
'case_type_description': ['6192 Funkcjonariusze Policji'],
'keywords': ['Zatrudnienie', 'Organizacje społeczne', 'Policja'],
'related_docket_numbers': None,
'challenged_authority': 'Komendant Policji',
'decision': ['Uchylono decyzję I i II instancji'],
'text_legal_bases': [{'link': 'http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20020070058',
'article': 'art. 67 ust. 2',
'journal': 'Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58',
'law': 'Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 stycznia 2002 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o Policji.'},
{'link': 'http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20010790854',
'article': 'art. 32 ust. 1-2',
'journal': 'Dz.U. 2001 nr 79 poz. 854',
'law': 'Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 maja 2001 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o związkach zawodowych.'}],
'official_collection': ['ONSAiWSA 2006 4 poz. 116'],
'glosa_information': None,
'thesis': 'Przepisy art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. 2001 nr 79 poz. 854 ze zm./ nie pozwalają na pozbawienie funkcjonariusza Policji części pobieranego dodatku służbowego w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.',
'full_text': 'Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie: Sędzia WSA Teresa Cisyk – (spr.) Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant : sekretarz sądowy Jolanta Hadała po rozpoznaniu w dniu 13 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi R. H. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie funkcjonariusza Policji 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Miejskiego Policji w O. nr [...] z dnia [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. na rzecz R. H. kwotę 255 (dwieście pięćdziesiąt pięć) zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.',
'reasons_for_judgment': 'Komendant Miejski Policji w O., rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], wydanym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58) oraz § 1 i 9 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152, poz. 1732), mianował z dniem 16 września 2004 r. policjanta w służbie stałej – R. H. na stanowisko specjalisty Referatu I Sekcji Dochodzeniowo - Śledczej, w 8 grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,30 kwoty bazowej w wysokości 1820 zł. miesięcznie i dodatkiem służbowym w kwocie 245 zł. W uzasadnieniu organ przywołał rozkaz personalny [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., który przeniósł z urzędu wyżej wymienionego do pełnienia dalszej służby w Komendzie Miejskiej Policji w O., z powodu wygaśnięcia mandatu w zakładowej organizacji związkowej. Komendant Miejski zaakcentował, że jako przełożony, właściwy w sprawach osobowych pozostawił uposażenie w 8 gr. z mnożnikiem 1,30 spełniając tym samym dyspozycję art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854), bowiem zgodnie z przywołanym przepisem pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu zakładowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu, ani zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, chyba, że dopuszczają to odrębne przepisy. W nawiązaniu do art. 104 ust. 3 o Policji, na stanowiskach innych niż kierownicze, policjant za należyte wykonywanie obowiązków służbowych może otrzymać dodatek służbowy, którego wysokość, zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia MSWiA z 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia..., uzależniona jest od charakteru, zakresu i rodzaju powierzonych zadań i czynności służbowych na zajmowanym stanowisku. Stąd uwzględniając sugestię zakładowej organizacji związkowej przyznano dodatek w wysokości 245 zł. Organ dodał, że dodatek ten może ulec zmianie – podwyższeniu, po ocenie wyników pracy R. H.\n\nOdwołanie od powyższego rozkazu personalnego wniósł R. H., podnosząc, iż w jego sprawie został naruszony art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych oraz zapis Statutu NSZZ Policjantów, regulujący stosunki między pracodawcą a związkami zawodowymi. Zażądał uchylenia w całości w/w aktu i wydania orzeczenia co do istoty sprawy. Uznał, że jego warunki płacowe zostały pogorszone, gdyż zachowane zostały tylko składniki uposażenia z 8 grupy i mnożnik 1,30 natomiast nie przyznano mu dodatku w wysokości dotychczasowej tj. 900 zł., lecz w wysokości 245 zł. Wyraził również zdziwienie, co do daty rozkazu personalnego [...], która wyprzedziła działania Komendanta Wojewódzkiego w sprawie. Ponadto zaskarżonemu rozkazowi zarzucił uchybienie formalne w zakresie uzasadnienia prawnego, przywołując na tą okoliczność art. 107 kpa oraz orzeczenie NSA z 30 czerwca 1983 r. (I SA 178/83).\n\n[...] Komendant Wojewódzki Policji w O., po rozpatrzeniu odwołania, rozkazem personalnym nr [...], z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, uchylił zaskarżony rozkaz w części dotyczącej daty mianowania i zmienił datę mianowania na stanowisko służbowe na dzień 16 listopada 2004 r. i w pozostałej części utrzymał w mocy. W obszernym uzasadnieniu opisał okoliczność oddelegowania w 1996 r. R. H. z Komendy Rejonowej w O. do Komendy Wojewódzkiej Policji w O., celem wykonywania funkcji z wyboru w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ Policjantów a następnie w wyniku wygaśnięcia mandatu w 2004 r. przeniesienie, za zgodą skarżącego do Komendy Miejskiej Policji w O. Organ odwoławczy podkreślił, że dodatek służbowy w wysokości 900 zł., był przyznany skarżącemu w związku z pełnieniem przez niego funkcji w Zarządzie Wojewódzkim NSZZ, gdzie był zwolniony z obowiązku świadczenia służby na okres kadencji a po ponownym przeniesieniu do Komendy Miejskiej otrzymał zmieniony zakres wykonywania obowiązków, stąd uzasadniony jest dodatek w wysokości 245 zł., przy czym przed oddelegowaniem posiadał dodatek w wysokości 130 zł. oraz niższe uposażenie. Dodał, że zgodnie z § 8 ust. 7 w zw. z § 9 ust. 5 przywołanego rozporządzenia, dodatek służbowy może zostać obniżony, także w razie zmiany zakresu obowiązków służbowych, warunków służby bądź ustania innych przesłanek, które uzasadniały przyznanie go w dotychczasowej wysokości. Stwierdził, że skarżący na obecnie zaproponowanym stanowisku, w stosunku do stanowiska zajmowanego przed wyborem do władz związkowych, otrzymuje wyższe uposażenie i nie nastąpiło naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o związkach zawodowych oraz § 17 ust. 4 Statut NSZZ Policjantów. Odnosząc się do kwestionowanej daty rozkazu, organ odwoławczy przytaczając brzmienie przepisu art. 110 kpa stwierdził, że w świetle tej regulacji data zamieszczona na decyzji nie ma wpływu na poprawność rozpatrzenia sprawy, bowiem decyzja wiąże organ i stronę z jej doręczeniem, a umieszczona data została wpisana omyłkowo.\n\nW skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Opolu, R. H. zarzucił decyzji nr [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., z dnia [...], naruszenie art. 32 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych i wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniósł złamanie prawa poprzez naruszenie wyżej powołanego przepisu, bowiem Komendant Miejski Policji w O. nie uzyskał zgody zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy, a nawet o taką zgodę nie występował, co jest warunkiem koniecznym. Skarżący na ta okoliczność przywołał wyrok NSA z 28 maja 1993 r. II SA 1425/92 (ONSA 1994/3/96). Zaakcentował, że przez jeden rok po upływie kadencji w organach związku zawodowego, przysługuje związkowcowi ustawowa ochrona w zakresie utrzymania warunków płacy i służby.\n\nW odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Komendant Policji w O. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, iż wynagrodzenie skarżącego, w tym dodatek służbowy, który jest składnikiem fakultatywnym, jest wyższe od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w związku zawodowym. Dodatkowo zaakcentował, że skarżący z oddelegowania wrócił do macierzystej jednostki, gdzie średnia wysokość dodatku służbowego wynosi 283 zł., zatem nie nastąpiło naruszenie przepisu art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Ponadto specyfika służbowego stosunku pracy w policji uniemożliwia bezpośrednie stosowanie przywołanego przepisu, na co wskazuje krytyczna glosa do uchwały SN z 4 lutego 1993 r. III AZP 38/92 (OSP 1994/3/38).\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:\n\nNa zasadzie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzygają spory kompetencyjne i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola, o której mowa wyżej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym, podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. nr 153, poz. 1270). Sąd administracyjny ocenia, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, przy czym rozważa prawo obowiązujące w dniu jej wydania jak i stan sprawy istniejący na dzień wydania decyzji.\n\nRozpatrując stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.\n\nOrgany administracji publicznej, w tym przypadku Komendant Wojewódzki oraz Komendant Miejski w O. przedmiotową sprawę prowadzili w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2000 r., Nr 7, poz. 58). Bezsporną okolicznością w rozpoznawanej sprawie jest dochowanie właściwości organów wydających zaskarżone raporty personalne w sprawie uposażenia, które posiadają przymiot decyzji administracyjnych oraz fakt, iż organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie. Określenie uposażenia dla skarżącego policjanta – R. H., nastąpiło zaskarżonymi aktami, w wyniku realizacji rozkazu personalnego [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w O., w związku z przeniesieniem skarżącego, za jego zgodą do macierzystej jednostki, z powodu wygaśnięcia mandatu V-ce Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów województwa [...].\n\nZgodnie z art. 100 ustawy o Policji, uposażenie policjanta składa się z uposażenia zasadniczego i z dodatków do uposażenia. Skarżący nie kwestionuje zaproponowanego uposażenia zasadniczego, które pozostało w takiej samej wysokości, jakie otrzymywał pełniąc funkcję w zarządzie zakładowej organizacji związkowej, stąd w dalszych rozważaniach ten element wynagrodzenia zostanie pominięty. Kwestionuje natomiast dodatek służbowy w zaskarżonych rozkazach personalnych, bowiem zaproponowano skarżącemu ten dodatek w wysokość 245 zł. a nie 900 zł, czyli w dotychczasowej wysokości, co zdaniem skarżącego spowodowało, iż jego płaca miesięczna została przez pracodawcę zmieniona na niekorzyść. Skarżący podnosił w odwołaniu oraz w skardze, iż na podstawie art. 67 ust. 2 ustawy o Policji i art. 32 ustawy o związkach zawodowych, podlega ochronie przed niekorzystną zmianą warunków płacy, przez okres jednego roku po wygaśnięciu mandatu w zarządzie zakładowej organizacji związkowej.\n\nW pierwszej kolejności należało wypowiedzieć się czy skarżący, podlegał ochronie związkowej, na co wskazywał w toczącym się postępowaniu administracyjnym i sądowym. Za punkt wyjścia należy przyjąć przepis art. 67 ust. 2 o Policji, który stanowi, iż przepisy ustawy o związkach zawodowych stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ze w policji może działać tylko jeden związek zawodowy i związek ten nie ma prawa do strajku. Z przytoczonego brzmienia przepisu wynika wyraźnie, w jakich sprawach dotyczących policji zostały wyłączone przepisy o związkach zawodowych, a zatem w sprawach objętych niniejszym rozpoznaniem będą miały zastosowanie przepisy ustawy związkowej. Przechodząc zatem do przepisu art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o związkach zawodowych, należy podkreślić, że pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej zmienić jednostronnie warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika będącego członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej, z wyjątkiem gdy dopuszczają to odrębne przepisy. Na zasadzie art. art. 32 ust. 2 ustawy związkowej, ochrona dotyczy trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu.\n\nOdnosząc powyższą regulację do opisanego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż orzekające organy nie powoływały się i nie wskazywały na odrębne przepisy dopuszczające zmianę warunków pracy i płacy na niekorzyść pracownika w okresie ochronnym. Wprawdzie w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji, organy obu instancji przywołały art. 104 ust. 3 ustawy o Policji, który pozwala na stanowiskach innych niż kierownicze otrzymywać przez policjanta dodatek służbowy za należyte wykonywanie obowiązków służbowych oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r., w których określono przypadki kiedy dodatek służbowy się cofa oraz okoliczności obniżenia tego dodatku, sygnalizowały motywy, ale nie wykazały, który szczególnie uzasadniony przypadek z przywołanego rozporządzenia spowodował obniżenie skarżącemu dodatku służbowego z 900 zł. do 245 zł., jednakże pominięcie wyeksponowania takiego przypadku nie ma znaczenia w świetle powyższych regulacji ustawowych, bowiem w sytuacji ochrony związkowej nie można rozważać okoliczności do obniżenia otrzymywanego dodatku służbowego, jeżeli przepisy ustawy o Policji nie przewidują w tej kwestii odrębnej regulacji, w zakresie pogorszenia sytuacji pracownika, po wygaśnięciu mandatu związkowego.\n\nZ przepisu art. 32 ust. 1 ustawy związkowej wynika, że pomimo, iż pracodawca mogący kształtować stosunki pracy, "nie może" bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej na niekorzyść pracownika zmienić warunków płacy, pracownikom objętym ochroną tym przepisem. Ograniczenie swobody pracodawcy dotyczy zmiany na niekorzyść, jednakże ustawodawca dopuścił taką możliwość, ale wyłącznie po uzyskaniu zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej. Zgoda zakładowej organizacji związkowej na zmianę warunków płacy byłemu członkowi zarządu nie jest w ścisłym tego słowa znaczeniu oświadczeniem woli (czynnością prawną), ale wywiera wpływ i w ten sposób staje się niejako elementem treści czynności prawnej dokonywanej rozkazem personalnym ustalającym warunki pracy i płacy. Brak wystąpienia do zarządu o wyrażenie zgody na zmianę warunków płacy lub nieuzyskanie wspomnianej zgody wyklucza legalność dokonanej zmiany również w okresie roku po ustaniu mandatu związkowego. W rozpoznawanej sprawie pracodawca nie występował o zgodę do zarządu zakładowej organizacji związkowej, zmieniając warunki płacy na niekorzyść skarżącego, poprzez zmniejszenie dodatku służbowego, tym samym uchybił przepisom art. 32 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o związkach zawodowych. Zwrócić należy uwagę, że powołane przepisy nie uzależniają ochrony od charakteru zatrudnienia (umowa o pracę, mianowanie), ponadto dotyczą zakazu dokonywania zmiany bez zgody określonego organu w każdej prawnie dopuszczalnej formie (przeniesienie służbowe, powrót do macierzystego zakładu, wypowiedzenie zmieniające itp.).\n\nNie ulega wątpliwości, iż skarżącego z pracodawcą łączy stosunek służbowy, a zatem w rozpoznawanej sprawie istniał stosunek służbowo-pracowniczy, charakterystyczny dla policji, bowiem element służby przeważa nad elementem pracy. Zmiana warunków pracy i rozważanych warunków płacy funkcjonariusza policji, może być dokonywana i ma charakter czynności jednostronnej, bowiem dokonywana jest w formie władczej, dla której przewidziana została forma rozkazu personalnego, jednakże przepisy ustawy związkowej i art. 67 ust. 2 o Policji, wprowadziły ochronę tego szczególnego rodzaju stosunku pracy ze względu na pełnione funkcje związkowe, gwarantując ochronę treści łączącego strony stosunku służbowego (por. np. wyrok SN sygn. akt I PKN 31/00, z dnia 29 września 2001 r., OSNP 2002/9/208).\n\nWysokość przyznanego dodatku służbowego strony tego postępowania potraktowały w swoich wypowiedziach jako element istotny wynagrodzenia, stąd jego zmianę z 900 zł. na 245 zł. należało uznać, za zmianę na niekorzyść skarżącego się policjanta. Organy wykazywały niekwestionowany charakter oraz istotę dodatku służbowego z pominięciem elementu ochrony związkowej polegającej, jak wyżej wskazano na wprowadzeniu mniej korzystnego uposażenia, od tego, pobieranego w czasie pełnienia funkcji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej. Sugestia organów, że zaproponowany dodatek 245 zł. jest wyższy od otrzymywanego przed oddelegowaniem do pełnienia funkcji w zarządzie organizacji związkowej, jak również okoliczność, że średnia wysokość tego dodatku w komórce organizacyjnej do której powrócił wynosi 283 zł., nie znajduje usprawiedliwienia przy zagwarantowanej ochronie związkowej. Organ I instancji był zobowiązany do respektowania wobec skarżącego tej ochrony przez okres jednego roku od wygaśnięcia mandatu, na dotychczasowych warunkach płacowych podanych w odrębnym rozkazie personalnym, którym został przeniesiony do Komendy Miejskiej w O.\n\nPrzepis art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.), nie pozwala na pozbawienie funkcjonariusza policji w okresie ochronnym po zakończeniu kadencji w zarządzie organizacji związkowej części pobieranego dodatku służbowego - bez zgody zakładowej organizacji związkowej, nawet jeśli wysokość tego dodatku pozostawiona jest uznaniu organu, a jego obniżenie następuje w celu dostosowania wynagrodzenia do stawek obowiązujących na stanowisku, na które powraca funkcjonariusz po wygaśnięciu mandatu członka zarządu organizacji związkowej.\n\nPodane rozważania i okoliczności w zakresie zmiany warunków płacy z pominięciem uzyskania zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, stanowią wskazania do dalszego postępowania dla organu.\n\nBiorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że do wydania zaskarżonego rozkazu personalnego oraz rozkazu poprzedzającego doszło z takim naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i w związku z tym Wojewódzki Sad Administracyjny w Opolu zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.\n\nOrzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 powołanej ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.',
'dissenting_opinion': None}
Data Fields
| Field name | Original field name (Polish) | English description | Type |
|---|---|---|---|
| country | kraj | country where the court is located | str |
| court_type | rodzaj sądu | type of the court | str |
| source | źródło | source of the judgment data | str |
| judgment_id | id | unique identifier of the judgment | str |
| docket_number | Sygnatura | signature of judgment (unique within court) | Optional[str] |
| judgment_type | Rodzaj orzeczenia | type of judgment (one of) | Optional[str] |
| finality | Prawomocność | finality of judgment | Optional[str] |
| judgment_date | Data orzeczenia | date of judgment (Warsaw time) | Optional[datetime] |
| submission_date | Data wpływu | date of submission (Warsaw time) | Optional[datetime] |
| court_name | Sąd | name of the court where the judgment was made | Optional[str] |
| judges | Sędziowie | list of judge names participating in the judgment | Optional[List[str]] |
| presiding_judge | Przewodniczący | chairman judge name | Optional[str] |
| judge_rapporteur | Sprawozdawca | judge rapporteur | Optional[str] |
| case_type_description | Symbol z opisem | type of case with the detailed description | Optional[List[str]] |
| keywords | Hasła tematyczne | list of phrases representing the themes/topics of the judgment | Optional[List[str]] |
| related_docket_numbers | Sygn. powiązane | related docket numbers | Optional[List[dict[str, str]]] |
| challenged_authority | Skarżony organ | challenged authority | Optional[str] |
| decision | Treść wyniku | decision | Optional[List[str]] |
| extracted_legal_bases | Powołane przepisy | textual representation of the legal bases for the judgment (with references to online repository) | Optional[List[dict[str, str]]] |
| official_collection | Publikacja w u.z.o. | published in official collection of judgments jurisprudence of the voivodeship administrative courts and the supreme administrative court | Optional[List[str]] |
| glosa_information | Info. o glosach | information on glosa(s) | Optional[List[str]] |
| thesis | Tezy | thesis of the judgment | Optional[str] |
| full_text | Sentencja | full text of the judgment | Optional[str] |
| reasons_for_judgment | Uzasadnienie | reasons for judgment | Optional[str] |
| dissenting_opinion | Zdanie odrębne | dissenting opinion | Optional[str] |
Nested field: related_docket_numbers
| Field name | Description | Type |
|---|---|---|
| judgment_id | id of the related judgment | Optional[str] |
| docket_number | related docket number | Optional[str] |
| judgment_date | date of the related judgment (Warsaw time) | Optional[datetime] |
| judgment_type | type of the related judgment | Optional[str] |
Nested field: extracted_legal_bases
| Field name | Description | Type |
|---|---|---|
| link | URL reference to the legal basis | Optional[str] |
| article | specific article referenced | Optional[str] |
| journal | name of the journal where the law was published | Optional[str] |
| law | name of the legal act | Optional[str] |
Data Splits
This dataset is not split into subsets. The dataset has only train split.
Dataset Creation
For details on the dataset creation, see the paper TBA and the code repository here.
Curation Rationale
Created to enable cross-jurisdictional legal analytics.
Source Data
Initial Data Collection and Normalization
The dataset was created through a multi-step pipeline:
- Document List Scraping: Retrieving a comprehensive list of judgments from the NSA website for each day in the date range.
- Document Page Download: Fetching the raw HTML content of each judgment document.
- Quality Control: Identifying and removing duplicate pages to maintain data integrity.
- Data Extraction: Processing the raw HTML to extract structured data including judgment details, metadata, and full text content (see Data Fields)
Who are the source language producers?
Produced by human legal professionals (judges, court clerks). Demographics was not analysed. Sourced from public court databases.
Annotations
Annotation process
No annotation was performed by us. All features were provided.
Who are the annotators?
As above.
Personal and Sensitive Information
Pseudoanonymized to comply with GDPR (art. 4 sec. 5 GDPR).
Considerations for Using the Data
Social Impact of Dataset
[More Information Needed]
Discussion of Biases
[More Information Needed]
Other Known Limitations
[More Information Needed]
Additional Information
Dataset Curators
[More Information Needed]
Licensing Information
We license the actual packaging of these data under Attribution 4.0 International (CC BY 4.0) https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
Citation Information
TBA
Statistics
The following analysis is done on 100k random judgements
- Downloads last month
- 58
Homepage: TBA
Homepage: TBA
Repository: [github](https://github.com/pwr-ai/JuDDGES)
Repository: [github](https://github.com/pwr-ai/JuDDGES)
Paper: TBA
Paper: TBA
Point of Contact: lukasz.augustyniak@pwr.edu.pl; jakub.binkowski@pwr.edu.pl; albert.sawczyn@pwr.edu.pl
Point of Contact: lukasz.augustyniak@pwr.edu.pl; jakub.binkowski@pwr.edu.pl; albert.sawczyn@pwr.edu.pl
Size of the auto-converted Parquet files (First 5GB):
2.76 GB
Number of rows (First 5GB):
200,000
Estimated number of rows:
1,823,315